เรากับแฟน คบกันมา 7 ปี หลายปีที่ผ่านมา อยู่ด้วยกันตลอด
ช่วงคบกันแรกๆ เราไม่ได้คาดหวังอะไรทั้งนั้น แค่มีความสุขที่ได้อยู่ด้วยกัน
พยายามเข้าใจข้อเสียของกันและกันมาตลอด
แต่ยิ่งคบนานเข้า ข้อเสียข้อเดิมที่เคยเข้าใจ มันกลับใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ บดบังช่วงเวลาดีๆที่มีให้กันไปจนหมด
เหนื่อยที่จะพยายามเข้าใจ…..
ยิ่งต่างคน ต่างปัญหาชีวิตรุมเร้า ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ที่ต่างคน ต่างสนใจแต่ปัญหาชีวิตตัวเอง
คาดหวังว่าอีกฝ่าย จะต้องเข้าใจ…ว่าชีวิตช่วงนี้กำลังมีปัญหา
จนละเลยความรู้สึกกันมากขึ้นเรื่อยๆ
หลายครั้งที่เกิดคำถามว่าไปต่อหรือพอแต่นี้ แต่ทุกครั้งก็เลือกที่จะไปต่อ
แต่ยิ่งนานวัน ก็เกิดความรู้สึกที่ว่า ถ้ามีแล้วไม่ต่างอะไรกับการอยู่คนเดียว เราจะมีกันและกันไปทำไม
ยิ่งคบนานยิ่งน้อยใจกันง่าย ถึงจุดๆนึงก็ปล่อยให้ความน้อยใจสะสมไปเรื่อยๆ โดยไม่พูดคุยกันให้เข้าใจ
ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เพราะขี้เกียจมานั่งทะเลาะ เพราะมันเหนื่อยกับเรื่องอื่นพอแล้ว ไม่อยากเหนื่อยทะเลาะเพิ่มมาอีกเรื่อง
รู้ตัวอีกที ก็ไม่มีใครพยายามอะไรทั้งนั้นในความสัมพันธ์ แค่อยู่ๆกันไปเพราะเคยชินกับการมีกันและกัน
รู้ตัวอีกที ความคิด ทัศนคติ นิสัยใจคอของคนเราที่เปลี่ยนแปลงได้ทุกวัน ก็พาให้เราเปลี่ยนไปจากตอนคบกันแรกๆเป็นคนละคน
รู้ตัวอีกที ก็เหมือนว่า เราไม่ได้เหลือความรักให้กันแล้วหรือเปล่านะ ที่อยู่ตอนนี้เพราะความผูกพันธ์หรือเปล่า?
ถ้าถึงจุดๆนี้ของความสัมพันธ์ขึ้นมา ทุกคนจะเลือกอะไรหรอคะ?
แยกย้ายกันไปเติบโต หรือ พยายามเติบโตไปด้วยกัน และเพราะอะไรถึงเลือกแบบนี้?
แยกย้ายกันไปเติบโต หรือ เติบโตไปด้วยกัน จะเลือกอะไร เมื่ออนาคตที่วาดไว้ ไม่เหมือนกันอีกต่อไปแล้ว
ช่วงคบกันแรกๆ เราไม่ได้คาดหวังอะไรทั้งนั้น แค่มีความสุขที่ได้อยู่ด้วยกัน
พยายามเข้าใจข้อเสียของกันและกันมาตลอด
แต่ยิ่งคบนานเข้า ข้อเสียข้อเดิมที่เคยเข้าใจ มันกลับใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ บดบังช่วงเวลาดีๆที่มีให้กันไปจนหมด
เหนื่อยที่จะพยายามเข้าใจ…..
ยิ่งต่างคน ต่างปัญหาชีวิตรุมเร้า ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ที่ต่างคน ต่างสนใจแต่ปัญหาชีวิตตัวเอง
คาดหวังว่าอีกฝ่าย จะต้องเข้าใจ…ว่าชีวิตช่วงนี้กำลังมีปัญหา
จนละเลยความรู้สึกกันมากขึ้นเรื่อยๆ
หลายครั้งที่เกิดคำถามว่าไปต่อหรือพอแต่นี้ แต่ทุกครั้งก็เลือกที่จะไปต่อ
แต่ยิ่งนานวัน ก็เกิดความรู้สึกที่ว่า ถ้ามีแล้วไม่ต่างอะไรกับการอยู่คนเดียว เราจะมีกันและกันไปทำไม
ยิ่งคบนานยิ่งน้อยใจกันง่าย ถึงจุดๆนึงก็ปล่อยให้ความน้อยใจสะสมไปเรื่อยๆ โดยไม่พูดคุยกันให้เข้าใจ
ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เพราะขี้เกียจมานั่งทะเลาะ เพราะมันเหนื่อยกับเรื่องอื่นพอแล้ว ไม่อยากเหนื่อยทะเลาะเพิ่มมาอีกเรื่อง
รู้ตัวอีกที ก็ไม่มีใครพยายามอะไรทั้งนั้นในความสัมพันธ์ แค่อยู่ๆกันไปเพราะเคยชินกับการมีกันและกัน
รู้ตัวอีกที ความคิด ทัศนคติ นิสัยใจคอของคนเราที่เปลี่ยนแปลงได้ทุกวัน ก็พาให้เราเปลี่ยนไปจากตอนคบกันแรกๆเป็นคนละคน
รู้ตัวอีกที ก็เหมือนว่า เราไม่ได้เหลือความรักให้กันแล้วหรือเปล่านะ ที่อยู่ตอนนี้เพราะความผูกพันธ์หรือเปล่า?
ถ้าถึงจุดๆนี้ของความสัมพันธ์ขึ้นมา ทุกคนจะเลือกอะไรหรอคะ?
แยกย้ายกันไปเติบโต หรือ พยายามเติบโตไปด้วยกัน และเพราะอะไรถึงเลือกแบบนี้?