ช่วยถอดคำประพันธ์นิราศนรินทร์บทที่๑๓๒หน่อยค่ะ

...องก์เก้า... ๔๑ นง”แรก”ขวัญกิจข้อง............ล่องขา วางไข่ยังทวารา........................คูถข้น มรรคาค่อยคืบหา......................คลำเหตุ เทวษพี่ “กร”กู่เพรียกเพ้อพ้น...

** ฉาก..๖ ** ๕๑ ตายตรงไหนป่าช้า พรายผี แดดแผดเผาบอดสี แสบฝ้า ตาลอยเบิ่งคอยฤดี เย็นย่ำ เช้าแม่ ขุกบีบเค้นกายข้าฯ ขาดห้วงภักษา ฯ ๕๒ ไป่ริรักเถิดแท้ ระทม แม่เอย พิษรักชักขื่นขม หม่นไหม้ เหมือนหนักอก

แลไถงถงาดเลี้ยว       ลับแสง สอดซึ่งตาเรียมแสวง  ทั่วพื้น จวบจันทร์แจ่มโลกแปลง  มาเปลี่ยน หวนว่ามุขแม่ฟื้น       เยี่ยมฟ้าหาเรียม    ช่วยหาห

เสียดายสายสวาดโอ้ อาวร รักพี่มีโทษกร กับน้อง จำจากพรากพลัดสมร เสมอชีพ เรียมเอย เสียนุชดุจทรวงต้อง แตกฟ้าผ่าสลายฯ ช่วยหาคำแปลบทประพันธ์ให้หน่อยครับ

นิราศเมืองแกลง : อ่านใหม่ กรมศิลปากร เมื่อพิมพ์นิราศนี้ป็นครั้งที่ ๑๓ (๒๕๑๑ ฌาปณกิจนางสำลี เกิดลาภผล) ระบุว่าพิมพ์ครั้งแรก ๒๔๑๗ โรงพิมพ์ครูสมิท 

...องก์หก... ๒๖ ยามเย็นยวนย่ำเย้า ยองใย เจียวจึ่งจำเจียรใจ จากเจ้า ขวัญแก้วกิจการไกล เกรงเกร่อ ไกลพี่ ข้าฯข่อนครรภ์คัพภ์เค้า ค่อนคล้อยลืมไฉน ฯ ๒๗ โอ้ใจเนียงแรกแย้ม ยากลืม พี่เอย การย์กิจเฉกดังฟื

ฉาก..๓ ๒๑ แม้สหัสแสงกร่นม้วย มวลสลาย ไตรภพผลาญวอดวาย มอดไหม้ พังพินาศกัปมลาย กัลป์จบ จุลเลย บ่เท่าจากน้องไซร้ รุ่มร้อนเกินไถง ฯ ๒๒ ย่างเดือนหกฟากฟ้า ฝนพรำ เรียมหลั่งชลเนตรนำ ท่วมท้น พิรุณพร่างพรม