แรกรัก 14
เพียงไม่กี่วันเท่านั้นเสียงลือก็ไปทั่วโรงเรียน ...
สาวสาวหลายคนแอบดู เต้ ตอนมาส่ง ตะนิ่นตาญี ที่โรงเรียนแล้วเอาไปนินทา ...
แต่มีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่กล้าเข้ามาถาม …
******************************************
วันนั้นเป็นวันศุกร์หลังเลิกเรียน ...
ตะนิ่นตาญี นั่งรอ เต้ มารับใต้ตึกสิบเอ็ดชั้น ...
บุ๋ม เดินมาจากไหนไม่รู้เข้ามานั่งข้างข้างแล้วถามว่า ... ทำไมมานั่งที่นี่คนเดียว ป๊อก จ๋อ ตี๋ ไปไหน ...
ไปซื้อบุหรี่เดี๋ยวมา … ตะนิ่นตาญี ตอบ …
บุ๋ม ถามอีก … แล้วนี่ยังไม่กลับกันอีกเหรอ … รอใครหรือเปล่า …
ตะนิ่นตาญี พยักหน้า ... อือ ... รอแฟนมารับ ...
บุ๋ม ทำตาโต … คนที่แต่งชุดนักศึกษาที่มาบ่อยบ่อยเหรอ ...
ตะนิ่นตาญี ไม่รู้จะพูดอย่างไรได้แต่ร้อง … อือ ...
คนนั้นเหรอ … บุ๋ม ชี้ไปที่ เต้ ซึ่งลงจากรถ และ เดินเข้ามาหา …
ทำเอา ตะนิ่นตาญี สะดุ้ง เพราะไม่ทันรู้ตัว ...
แต่ที่ชัดเจนคือรังสีอำมหิต ... ต้อ นี่ใคร … เต้ ถามโดนไม่มองหน้า บุ๋ม …
ตะนิ่นตาญี ยังไม่ทันเอ่ยปาก ... บุ๋ม สวนกลับทันที … นี่ บุ๋ม แฟนต้อ ...
แล้วป้าล่ะคือใครมารับหลานเหรอ นู่น ... ตึกอนุบาลอยู่ด้านนู้น …
ตะนิ่นตาญี ได้แต่ ปากอ้า-ตาค้าง นาทีนั้นไม่ได้นึกสนุกเลย …
ได้แต่ร้อง … เฮ้ย ... บุ๋ม หาเรื่องทำไม เราไม่ได้เป็นแฟนกันสักหน่อย …
ไม่รู้ล่ะ อยากมาตาเขียวใส่ บุ๋ม ก่อนทำไม ... บุ๋ม โวยใส่ ตะนิ่นตาญี …
วันนี้ไม่ได้เป็นแฟนกัน เดี๋ยว พรุ่งนี้-มะรืนนี้ ก็เป็นแฟนกันได้ … บุ๋ม ไม่ยอมจบ …
นาทีนั้น เต้ โกรธจนหน้าเขียว ... กระชากข้อมือ ตะนิ่นตาญี แล้วบอกว่า … กลับบ้าน ...
******************************************
วันนั้น ตะนิ่นตาญี ไปนอนที่บ้านเต้ ไม่ได้กลับบ้านดอนเมือง …
เพราะรู้ดีว่าต้องทะเลาะกันแน่ ขืนไปทะเลาะกันที่บ้านดอนเมือง
ตัวของ ตะนิ่นตาญี นั่นแหละที่จะซวยเอาเสียเปล่าเปล่า ...
ระหว่างทางก็ได้แต่นั่งปลอบ เต้ ให้หายโมโห ...
อธิบายแล้ว-อธิบายอีก ขับรถวนทั่วกรุงเทพจนเกือบมืด …
ก่อนกลับเข้าไป ที่ บ้านเต้ ... ไปนอนพัทยากันไหมสักสองคืน … ตะนิ่นตาญี ปลอบ …
ไป หาข้าวกิน-นั่งฟังเพลง กันที่นั่น เต้ จะได้หายโกรธ ...
ไม่เอา-ไม่ไป ... เต้ ยังไม่หายโกรธง่ายง่าย ...
ตะนิ่นตาญี เอื้อมมือประคองไหล่ เต้ ไว้แล้วดึงตัวมากอด …
ต้อ รัก เต้ นะ นับแต่วันแรกที่เจอกันไม่เปลี่ยน เต้ ก็รู้ ...
ไม่อย่างนั้นเราสองคนคงไม่มากันถึงขนาดนี้หรอก ... ตะนิ่นตาญี บอก …
แล้วทำไมให้คนอื่นมาพูดกับ เต้ อย่างนั้น ... เต้ โวย ด้วยความโกรธ …
ปั้ดโธ่ ... จะไปห้ามปากคนได้อย่างไร ดีเท่าไหร่แล้วที่ บุ๋ม มาพูดตรงๆ …
ไอ้พวกที่แอบซุบซิบนินทาข้างหลังเรามีอีกเยอะ … ยังดีเสียอีกที่ บุ๋ม มันมาถาม ต้อ ตรงๆไม่นินทาลับหลัง …
เต้ พูดด้วยความโมโห … มาพูดว่า … เป็นแฟน ต้อ เหรอ เต้ โกรธนะ …
แหม เต้ จะไปฟังอะไรกับคนที่กำลังโกรธ ทะเลาะกัน ...
ไม่ได้-ไม่ได้ ทั้งนั้นแหละ … เต้ ขึ้นเสียง ...
นาทีนั้นไม่รู้ว่า ตัวเอง คิดอย่างไร คว้ามือ เต้ ขึ้นมากุมแล้วบอกว่า …
อย่างนั้นเรามีลูกกันไหม ... เต้ อึ้งไปแป๊บนึงก่อนย้อนถาม … ต้อ ไม่กลัวเหรอ …
กลัวอะไร … เราสองคนมีเงินเก็บกันมากพอสมควร ... อย่าพึ่งบอกใคร ปิดไม่ได้เมื่อไหร่ค่อยสารภาพ …
จริงจริงแล้ว … เราสองคนก็ได้รับความยินยอมจากผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายแล้ว …
ถึงมีลูกกันตอนนี้ แม้จะถูกดุบ้างแต่ก็ไม่น่ามีปัญหา ...
สำคัญแต่ว่าเมื่อถึงช่วงหนึ่ง เต้ อาจต้อง drop เรื่องเรียน เต้ จะยอมไหม ... ตะนิ่นตาญี ถาม …
ต้อ พูดจริงหรือแค่พูดเอาใจให้ เต้ หายโกรธ … สีหน้า เต้ เริ่มดีขึ้น …
พูดจริงสิเรื่องอย่างนี้พูดเล่นได้อย่างไร ... ตะนิ่นตาญี ยืนยัน …
เต้ ยิ้มแล้วซุกหน้าลงที่ไหล่ ของ ตะนิ่นตาญี ...
ไม่รู้ … ตามใจ ต้อ เถอะ … งั้น เต้ ไม่คุม แล้วนะ ...
ตะนิ่นตาญี พยักหน้ารับเบาเบาโดยมี เต้ อยู่ในอ้อมกอด
ตะนิ่นตาญี
แรกรัก
เพียงไม่กี่วันเท่านั้นเสียงลือก็ไปทั่วโรงเรียน ...
สาวสาวหลายคนแอบดู เต้ ตอนมาส่ง ตะนิ่นตาญี ที่โรงเรียนแล้วเอาไปนินทา ...
แต่มีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่กล้าเข้ามาถาม …
******************************************
วันนั้นเป็นวันศุกร์หลังเลิกเรียน ...
ตะนิ่นตาญี นั่งรอ เต้ มารับใต้ตึกสิบเอ็ดชั้น ...
บุ๋ม เดินมาจากไหนไม่รู้เข้ามานั่งข้างข้างแล้วถามว่า ... ทำไมมานั่งที่นี่คนเดียว ป๊อก จ๋อ ตี๋ ไปไหน ...
ไปซื้อบุหรี่เดี๋ยวมา … ตะนิ่นตาญี ตอบ …
บุ๋ม ถามอีก … แล้วนี่ยังไม่กลับกันอีกเหรอ … รอใครหรือเปล่า …
ตะนิ่นตาญี พยักหน้า ... อือ ... รอแฟนมารับ ...
บุ๋ม ทำตาโต … คนที่แต่งชุดนักศึกษาที่มาบ่อยบ่อยเหรอ ...
ตะนิ่นตาญี ไม่รู้จะพูดอย่างไรได้แต่ร้อง … อือ ...
คนนั้นเหรอ … บุ๋ม ชี้ไปที่ เต้ ซึ่งลงจากรถ และ เดินเข้ามาหา …
ทำเอา ตะนิ่นตาญี สะดุ้ง เพราะไม่ทันรู้ตัว ...
แต่ที่ชัดเจนคือรังสีอำมหิต ... ต้อ นี่ใคร … เต้ ถามโดนไม่มองหน้า บุ๋ม …
ตะนิ่นตาญี ยังไม่ทันเอ่ยปาก ... บุ๋ม สวนกลับทันที … นี่ บุ๋ม แฟนต้อ ...
แล้วป้าล่ะคือใครมารับหลานเหรอ นู่น ... ตึกอนุบาลอยู่ด้านนู้น …
ตะนิ่นตาญี ได้แต่ ปากอ้า-ตาค้าง นาทีนั้นไม่ได้นึกสนุกเลย …
ได้แต่ร้อง … เฮ้ย ... บุ๋ม หาเรื่องทำไม เราไม่ได้เป็นแฟนกันสักหน่อย …
ไม่รู้ล่ะ อยากมาตาเขียวใส่ บุ๋ม ก่อนทำไม ... บุ๋ม โวยใส่ ตะนิ่นตาญี …
วันนี้ไม่ได้เป็นแฟนกัน เดี๋ยว พรุ่งนี้-มะรืนนี้ ก็เป็นแฟนกันได้ … บุ๋ม ไม่ยอมจบ …
นาทีนั้น เต้ โกรธจนหน้าเขียว ... กระชากข้อมือ ตะนิ่นตาญี แล้วบอกว่า … กลับบ้าน ...
******************************************
วันนั้น ตะนิ่นตาญี ไปนอนที่บ้านเต้ ไม่ได้กลับบ้านดอนเมือง …
เพราะรู้ดีว่าต้องทะเลาะกันแน่ ขืนไปทะเลาะกันที่บ้านดอนเมือง
ตัวของ ตะนิ่นตาญี นั่นแหละที่จะซวยเอาเสียเปล่าเปล่า ...
ระหว่างทางก็ได้แต่นั่งปลอบ เต้ ให้หายโมโห ...
อธิบายแล้ว-อธิบายอีก ขับรถวนทั่วกรุงเทพจนเกือบมืด …
ก่อนกลับเข้าไป ที่ บ้านเต้ ... ไปนอนพัทยากันไหมสักสองคืน … ตะนิ่นตาญี ปลอบ …
ไป หาข้าวกิน-นั่งฟังเพลง กันที่นั่น เต้ จะได้หายโกรธ ...
ไม่เอา-ไม่ไป ... เต้ ยังไม่หายโกรธง่ายง่าย ...
ตะนิ่นตาญี เอื้อมมือประคองไหล่ เต้ ไว้แล้วดึงตัวมากอด …
ต้อ รัก เต้ นะ นับแต่วันแรกที่เจอกันไม่เปลี่ยน เต้ ก็รู้ ...
ไม่อย่างนั้นเราสองคนคงไม่มากันถึงขนาดนี้หรอก ... ตะนิ่นตาญี บอก …
แล้วทำไมให้คนอื่นมาพูดกับ เต้ อย่างนั้น ... เต้ โวย ด้วยความโกรธ …
ปั้ดโธ่ ... จะไปห้ามปากคนได้อย่างไร ดีเท่าไหร่แล้วที่ บุ๋ม มาพูดตรงๆ …
ไอ้พวกที่แอบซุบซิบนินทาข้างหลังเรามีอีกเยอะ … ยังดีเสียอีกที่ บุ๋ม มันมาถาม ต้อ ตรงๆไม่นินทาลับหลัง …
เต้ พูดด้วยความโมโห … มาพูดว่า … เป็นแฟน ต้อ เหรอ เต้ โกรธนะ …
แหม เต้ จะไปฟังอะไรกับคนที่กำลังโกรธ ทะเลาะกัน ...
ไม่ได้-ไม่ได้ ทั้งนั้นแหละ … เต้ ขึ้นเสียง ...
นาทีนั้นไม่รู้ว่า ตัวเอง คิดอย่างไร คว้ามือ เต้ ขึ้นมากุมแล้วบอกว่า …
อย่างนั้นเรามีลูกกันไหม ... เต้ อึ้งไปแป๊บนึงก่อนย้อนถาม … ต้อ ไม่กลัวเหรอ …
กลัวอะไร … เราสองคนมีเงินเก็บกันมากพอสมควร ... อย่าพึ่งบอกใคร ปิดไม่ได้เมื่อไหร่ค่อยสารภาพ …
จริงจริงแล้ว … เราสองคนก็ได้รับความยินยอมจากผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายแล้ว …
ถึงมีลูกกันตอนนี้ แม้จะถูกดุบ้างแต่ก็ไม่น่ามีปัญหา ...
สำคัญแต่ว่าเมื่อถึงช่วงหนึ่ง เต้ อาจต้อง drop เรื่องเรียน เต้ จะยอมไหม ... ตะนิ่นตาญี ถาม …
ต้อ พูดจริงหรือแค่พูดเอาใจให้ เต้ หายโกรธ … สีหน้า เต้ เริ่มดีขึ้น …
พูดจริงสิเรื่องอย่างนี้พูดเล่นได้อย่างไร ... ตะนิ่นตาญี ยืนยัน …
เต้ ยิ้มแล้วซุกหน้าลงที่ไหล่ ของ ตะนิ่นตาญี ...
ไม่รู้ … ตามใจ ต้อ เถอะ … งั้น เต้ ไม่คุม แล้วนะ ...
ตะนิ่นตาญี พยักหน้ารับเบาเบาโดยมี เต้ อยู่ในอ้อมกอด
ตะนิ่นตาญี