แรกรัก

แรกรัก 10

อีกสองวันต่อมา …

ตะนิ่นตาญี เข้าไปกราบลา คุณพ่อ-คุณแม่ ของ เต้ … คุณแม่ บอกว่า … 

ดูแล เต้ ด้วยนะ ต้อ แล้วพา เต้ ไปกราบ คุณพ่อ-คุณแม่ ของ ต้อ ด้วยนะลูก ...

ในขณะที่ คุณพ่อ ยิ้มพลางกล่าวว่า “มาเที่ยวบ่อยบ่อยนะลูก”

เต้ เงยหน้าขึ้นมอง คุณพ่อ-คุณแม่ …

น้ำตาไหลอาบแก้มคลานเข้าไปกอดที่เข่า … 

พี่ เขาจองตั๋วรถไฟให้แล้ว ... คุณพ่อบอก … ขากลับ กลับทางรถไฟดีกว่านะ ...

แล้วนี่ ยายอิ่ม เตรียมกับข้าวไว้หรือยัง ระหว่างทางได้มีอะไรกินกัน …

เรียบร้อยแล้วเจ้าค่ะ … ยายอิ่ม ซึ่งออกจากครัวมาส่งเราด้วย ขานรับ …

*******************************************

คืนนั้นที่ตู้นอนบนรถไฟ เต้ ซุกตัวนอนอยู่บนตักตลอดทาง ไม่ยอมให้ ตะนิ่นตาญี กางที่นอนชั้นบน ...

เราคุยกันจนดึก ...

เต้ เล่าให้ฟังว่า ... แปลกใจที่ได้ยิน คุณพ่อ เรียก ตะนิ่นตาญี ว่า ลูก …

เพราะนอกจาก พี่ตุ้ม กับ เต้ แล้ว ... คุณพ่อ ไม่เคยเรียกใครว่า ลูก และดูเหมือนจะปลื้มว่าที่ลูกเขยมาก

คุณแม่ เล่าว่า ... คุณพ่อ ของ ตะนิ่นตาญี โทร.มาหา คุณพ่อ หลายครั้ง

ไม่รู้ว่าคุยอะไรกัน แต่ที่แน่แน่คือมาถาม เต้ หลายครั้งว่า ...

คบกันมานานแค่ไหน ... บ้านอยู่ที่ไหน ... เคยไปบ้าน ตะนิ่นตาญี หรือไม่ ... 

ไปกราบ คุณพ่อ-คุณแม่ ของ ตะนิ่นตาญี หรือยัง ... 

ถามยิ่งกว่าเจ้าหน้าที่อำเภอซักเสียอีก …

ตะนิ่นตาญี ได้แต่หัวเราะไม่รู้จะพูดอย่างไร …

เข้าใจเลยว่า ... ถึงบ้านดอนเมืองแล้วตัวเองจะโดนซักอะไร-อย่างไรบ้าง …

เต้ เหมือนจะตื่นเต้นกับวันใหม่ที่กำลังเข้ามาสู่ชีวิตของเราสองคน …

ด้วยความตื่นเต้นนี้กระมัง ทำให้ เต้ หลับอยู่ที่ตักของ ตะนิ่นตาญี …

พอถึงกรุงเทพเราลงรถไฟที่สถานีรถไฟสามเสนเรียก Taxi ไป บ้านเต้ ที่ เทเวศน์ ... 

พอถึง บ้านเต้ ตะนิ่นตาญี รีบโทรศัพท์ไปหา ไอ้ป๊อก ทันทีบอกให้มันมารับ ตะนิ่นตาญี ที่ บ้านเต้ ...

ไอ้ป๊อก งัวเงียรับสาย ... คำแรกที่มันทักทาย ... ไอ้เชี่ย ... พ่อเรียก กู ไอ้จ๋อ ไอ้ตี๋ ...

ไปถามเรื่อง เต้ ... 

ตะนิ่นตาญี รีบตัดบท ... เออๆๆ เดี๋ยวค่อยคุยกัน ...

สักหลังเที่ยงไปแล้วมารับกูที่ บ้านเต้ ด้วยนะ กูพึ่งลงรถไฟมา …

ตอนนี้ขอนอนสักตื่นก่อน เที่ยงไปแล้วค่อยออกมา …

ตะนิ่นตาญี