ประสบการณ์ที่เราเป็นโรคซึมเศร้า

สวัสดีค่ะ เราจะมาเล่าประสบการณ์ที่เราเป็นโรคซึมเศร้ากันนะคะ ต้องย้อนกลับไปเมื่อที่เราตอนเป็นเด็ก เราเป็นคนอ่อนไหวมาก ใครว่าเรา นิดๆหน่อยๆก็ร้องไห้แล้ว เก็บกดมากจำได้ว่าเราน้อยใจพ่อแม่ที่ไม่รักเรา เราเล่นพิเรนคือ เราวาดรูปเราออกจากบ้าน ไปหลบฝนอยู่ใต้ต้นไม้ จากนั้นเราก็ตายและวาดรูปเราตายในงานศพ อันนี้เป็นสิ่งที่เราวาดนะ ตอนเด็กเรามีเพื่อนสนิท 1 คนแต่เขาต้องย้ายบ้านเพราะพ่อเพื่อนตาย เราก็เริ่มมีเพื่อนน้อยลงเรียกง่ายๆคือเราไม่มีเพื่อนเลย ตอนเราอยู่ ม.ต้น เราโดนแกล้ง ถูกว่าเราเป็นคนเอ๋อ เราจำจนถึงทุกวันนี้ยังลืมไม่ลงเลย เหมือนเดิมเลยก็ไม่มีเพื่อนเช่นกัน เพื่อนไม่คบ เราคิดอยากตายตลอด ตอนนั้นเรายังไม่ถึงขั้นกรีดข้อมือ อยู่ม.ปลาย เราก็ไม่มีเพื่อนอีก ไปไหนคนเดียวตลอดเรื่อยมา ชีวิตน่าเศร้ามาก การเรียนพอได้ สอบตกหลายครั้ง คะแนนน้อย เราอายเพื่อน เพื่อนเราได้เยอะกว่า เราไม่ฉลาดเลยต่ำต้อย คิดอยากตายกรีดข้อมือตัวเองจนเป็นแผล เครียดทุกอย่าง เราอยู่ไม่ได้จริงๆ เราเริ่มรู้ตัวว่าเราเป็นโรคซึมเศร้า บอกพ่อแม่แต่เขาไม่เชื่อเรา เราพยายามไม่คิดมากแต่มันยังคิดอีกสุดท้ายพ่อแม่เราก็เชื่อ พาเราไปพบจิตแพทย์ จนอาการดีขึ้นเป็นลำดับ แล้วก็พบนักจิตวิทยา เราก็วาดรูปที่เราเป็นโรคซึมเศร้าเอาไปให้เขาดู และนั้นแหละที่เราชอบวาดรูปแนวซึมเศร้าบวกกับความสร้างสรรค์ มันเป็นศิลปะ บำบัด ปัจจุบันเรากำลังรักษาอยู่