เราผู้ซึ่งเดินหน้าขายของตั้งแต่อายุ17ปี มีลูก1คน แฟนไม่มีเลิกรากันไป .. ชีวิตที่เลี้ยงลูกคนเดียวมันไม่ง่าย พ่อแม่เราก็มีนะ แต่ครอบครัวเราแค่พออยู่พอกิน เราก็เลยดิ้นรนเองกัดฟันขายของทุกอย่าง .. เราคิดว่าเสมอเรามีลูกเราเองเราต้องเดินหน้าสิเนาะ นอนเฉยๆนั่งเฉยๆ เราไม่ได้อดคนเดียวแล้ว เราเริ่มจากรับของเขามาขาย .. ค่อยๆเดินหน้าขยายร้านขึ้นเรื่อยๆ ทุกอย่างดูเหมือนจะดี แต่ชีวิตเราพ่อแม่ไม่มีต้นทุนมาให้ก้าวแรกเราเริ่มขึ้นจากการกู้เงินร้อยละ20฿ พอเราอยากขยับใหญ่ขึ้นเราต้องกู้เขาอีก ..ชีวิตที่พยามจะจบกับมันอยู่หลายครั้งแต่มันทำไม่ได้เลย ไม่ใช่ว่าเราขายไม่ดีนะทุกอย่างที่ทำขายดีหมดทุกอย่างแต่มันไปไม่สุด พอจุดๆนึงมันต้องมีปัญหาตลอดทุกครั้ง เราเปลี่ยนขายมาหลายอย่างมาก จนตอนนี้เราหันหน้าทำแซนวิชเพราะคิดว่าการทำงานของคนเราชีวิตเร่งรีบต้องการกินง่ายหยิบจับง่ายๆ ที่เราพูดมาทั้งหมดไม่ใช่อะไร เราจะทำยัไงให้มันดีให้สุด เราจะทำยังไงให้ไปสุด เราอยากหลุดจากชีวิตร้อยละ20฿ เราเหนื่อยไม่อยากดิ้นรน เราพยามทำทุกทางแล้ว พอละได้มันก็วนซ้ำกลับมาจุดๆเดิมอีก เราแค่อยากระบาย เราเหนื่อยที่ต้องดิ้นรน เราเหนื่อยที่เราต้องหาเงินส่งให้เขาในทุกวัน เราเหนื่อยที่ชีวิตเราพอจะสุดแล้วไปไม่สุด คนที่เราประสบความสำเร็จเขาไปต่อกันแบบไหนกัน เราชีวิตที่ไม่มีใครประคอง ชีวิตที่คิดคนเดียว คิดจนเหนื่อย คิดจนอยากจบชีวิตลงเพราะภาวะเศรษฐกิจ..
ชีวิตที่วนเวียน ร้อยละ20฿ 🤧🤧😥😥