......

บางเช้า… เราเดินเข้าออฟฟิศด้วยหัวใจที่หนักอึ้ง เจ้านายไม่เห็นค่า เพื่อนร่วมงานทำเหมือนไม่รู้จักเรา ทุกโต๊ะทำงานเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะของคนอื่น… แต่เก้าอี้ของเราเงียบจนเหมือนห้องว่าง หาง

หมอหมู วีระศักดิ์ วัยรุ่น ม.ปลาย กระโดดน้ำเล่นกับเพื่อน…แต่ไม่มีใครรู้ว่า “เขากำลังตุย” “ตอนแรกผมคิดว่าเพื่อนแกล้ง…เลยหัวเราะใส่” ประโยคนี้ หลุดออกมาจากปากเพื่อนส

"ในวันที่ไม่มีแม่" โลกทั้งใบเหมือนเงียบลงอย่างผิดปกติ เสียงเรียกที่เคยปลอบโยน เสียงหัวเราะที่คอยให้กำลังใจ และสายตาอันอบอุ่นที่เคยเฝ้ามองเราก็หายไป เหลือเพียงความทรงจำที่ย้อนกลับมาครั้งแล

สวัสดีค่ะ เรื่องนี้เราพยายามหาทางออกมาเนิ่นนานหลายปีแล้วค่ะ ครอบครัวเรา เราสนิทกับแม่ที่สุดในบ้าน เราถูกเลี้ยงมาแบบไข่ในหินและค่อนข้างเผด็จการค่ะ ที่บ้านไม่ได้ร่ำรวยอะไรเลย หาเช้ากินค่ำ เรานี่ได้ไปเรี

พวกเราคนไทยใจสลายเมื่อรู้ว่าทหารไทยต้องเสียขาในวันนี้ พวกเราเจ็บปวดแสนสาหัส โกรธแค้นแน่นอยู่ในอกอยากจะถล่มเขมรใจจะขาด แต่ทหารไทยยังคงอดทนอดกลั้นและพร้อมจะแก้ปัญหาโดยสันติวิธีทั้งๆที่เจ็บปวดมากกว่าพี่

เขาเป็นประเภทโรคจิตหรือเปล่า คือไปคอมเม้นคำหยาบหรือด่าเขา หรือต่อว่าเขา แต่ไม่อยากให้เขารู้ตัวตน  เพราะตัวเองก็รู้อยู่ดีว่าเป็นเรื่องที่ไม่ดีไม่ควร แต่ก็ใจไม่ได้ชอบแนวนี้ ยับยั้งไม่ได้ที่จะ comme

ผมบางเร็วตั้งแต่วัยรุ่น ปมสุดเจ็บปวดใจในการออกไปใช้ชีวิตภายนอก เริ่มต้นเมื่อเข้าเรียนมัธยมต้น จากเด็กผู้ชายคนนึงที่ตัดผมสั้นมาตลอด ไม่เคยสังเกตหรือคิดว่าจะมีปัญหากับผมบนหัวตัวเองมาก่อน อย่างมากคือโดน

เราไม่กล้าทำลายความสัมพันธ์ มากจนเกินไป แม้กระทั่งเรื่องที่เพื่อนร่วมงานทำร้ายเรา เราไม่อยากให้ความสัมพันธ์หลังจากนั้นมันแย่ อยากร่วมงานกันอย่างสันติ ยอมที่จะเสียใจเอง เก็บไว้คนเดียว คิดเอาเองว่าเขาคง