เรามีปัญหาเกี่ยวกับครอบครัวใครเคยเป็นบ้างคะ

เรามีพ่อแต่พ่อของเราไม่เหมือนคนอื่นญาติพี่น้องไม่ชอบเพราะนิสัยเค้าค่ะ  ป้าเราเลี้ยงเรามาตั้งแต่เด็กเลยค่ะเพราะพ่อเราไปติดคุก แม่เราแต่งงานใหม่เค้าติดคุกนานมากนะคะ9ปี ตอนเค้าอยู่ในคุกเราก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรค่ะ เราจบม3กำลังเข้าม4 เรากำลังเรียนได้หนึ่งอาทิตย์พ่อเราออกจากคุกพอดีตรงกับวันเกิดเราเลยค่ะ เราดีใจมากเพราะพ่อเคยเขียนจดหมายมาแล้วเค้าว่า เค้าจะไม่ทำนิสัยเหมือนเดิม ตอนเราเด็กพ่อชอบโวยวายและเค้าชอบตีเรา เพราว่าเราเป็นเดียวที่เค้าระบายอารมณ์ได้   ออกจากคุกวันแรกพ่อก็ดื่มเหล้าเลยค่ะ ไปดื่มกับคนในหมู่บ้าน เราก็ตามหาพ่อ แล้วเราก็ร้องไห้ไปด้วย เรากลัวว่าพ่อจะติดเหล้าค่ะ  พอเราเรียนได้ไม่นานพ่อเริ่มทำงานค่ะ เค้าหาเงินเก่งมากๆ  แต่เค้าก็ดื่มเหล้าเก่งมากๆ พอนานๆไปเค้าเริ่มนิสัยไม่ดีแล้วค่ะอารมณ์ร้อน ตอนดึกๆเค้าจะชอบโวยวายขับรถเสียงดังๆบิดรถแบบไม่สนใจใครเลยค่ะ แล้วเค้าะตะโกนเสียงดังๆ เป็นแบบนี้ทุกวันเลยค่ะ เลิกเรียนมาเราตัองอาบน้ำปิดไฟใช้ชีวิตแบบหวาดกลัวมาก เสียใจโดนด่าทุกวันเลยค่ะป้าเราด่าเราทุกวันเลยเพราะเค้าไม่ชอบพ่อเรา ทุกๆอย่างจะลงมาอยู่ที่เราหมดเลย เค้าเกลียดเราหมดเลยค่ะเพราะพ่อเราเป็นแบบนี้เราเคยเถียงพ่อด้วย พ่อทำท่อน้ำแตกแล้วน้ำไม่ไหลค่ะ บ้านป้าเราน้ำไม่ไหลบ้านเค้าต้องใช้น้ำลูกป้าเราต้องอาบน้ำแล้วเค้าด่าเราเพราะพ่อเราทำให้เขามีปัญหรเค้าด่าเราแต่ไม่กล้าพูดค่อหน้าพ่อเราตรงๆหรอกค่ะ เราจะเป็นคนโดนด่าอยู่คนเดียวซ้ำแล้วซ้ำเล่า เราเลยบอกพ่อเราให้ไปทำท่อน้ำให้เพราะบ้านป้าเราไม่มีน้ำ แต่พ่อเราใช้อารมณ์ในการทำแล้วทำลายของจนพังกว่าเดิม เราเลยทะเลาะกับพ่อ แล้วพ่อก็ไปเอาปืนมาจีอหัวเราแล้วจีอตรงท้องเรา ตอนนั้นเรากลัวมากๆเลยค่ะคนที่เห็นก็เป็นป้าเราน้าเราค่ะเค้าวิ่งหนีไปหมดเลย แต่พ่อก็ไม่ยิงนะคะ พ่อก็ขับรถออกไป ตอนนั้นเราเราช็อคมากเสียใจมากเลยค่ะ เราไม่มีกำลังใจจะทำอะไรเลย เราก็ไม่ไปโรงเรียนเลยค่ะ ไม่ไปหลายวันเลย วันไหนที่เราร้องไห้บ่อยๆ เราจะไม่ไปโรงเรียนนะคะตามันบวมเราอายคนอื่นค่ะ เราเริ่มขาดเรียนบ่อยๆแล้วค่ะ พ่อตอนเย็นๆพ่อจะทำเหมือนเมาโวยวายเราไม่มีความสุขเลยค่ะ เราก็เริ่มไม่ไปโรงเรียนแล้วค่ะ เราเครียดค่ะเป็นคนเครียดที่โดนด่าตอนเด็กจนโต มันสะสมมากๆเลยค่ะ เราเคยกินยาพารา26เม็ดแต่มันก็ไม่ตายมันใจสั่นๆ เราก็มีชีวิตอยู่ค่ะ เราก็เริ่มไม่อยากเรียนค่ะเหมือนรู้ตัวเองเลยว่ามันไม่มีอนาคต เรียนไปก็เท่านั้นชีวิตก็ไม่ได้ดีขึ้น ตอนเราไปเรียนเรามีความสุขนะคะพอตอนเย็นกลับมาบ้านมันก็มีเรื่องเหมือนเดิม เราก็รัองให้เหมือนเดิม เราให้ใครรู้ถึงครอบครัวเราที่เป็นแบบนี้เลยค่ะ เราไม่บอกใครทั้งนั้นเราอาย  เพราะเราอยากหื้อคนอื่นเห็นว่าเรามีความสุขดี มีวันนึงที่เราไปโรงเรียนแล้วร้องให้เพราะเราไม่ไหวแล้ว เราเริ่มติดต่อกับแม่แล้วค่ะแต่แม่เรรให้เราดรอปแล้วไปเริ่มเรียนม.4ใหม่ค่ะ เราก็อดทนเรียนจนจบม4 แล้วขึ้นม5ก็ย้ายโรงเรียนไปเลยค่ะ ตอนนั้นเป็นช่วงเทอม2พอดี ตอนที่เราไปเราเจอรองผู้หญิงเค้ารับเราเค้าเรียนนะคะเค้าทำให้เราได้เริ่มต้นใหม่ในโรงเรียนใหม่ เราก็มีเพื่อนแต่เป็นช่วงโควิดที่ทุกคนจะกลัวเราเพราะเราย้ายมาใหม่นะคะ เพื่อนที่โรงเรียนใหม่ดีกับเรามากเลยนะคะ แต่เราก็ไม่ค่อยมีความสุขกับชีวิตเลยค่ะเรารู้ตัวเองแล้วว่าเราจะเป็นโรคซึมเศร้า เพราะเวลาเราอยู่คนเดียวไม่ได้ทำอะไรเราจะนั่งร้องไห้ แต่เราไม่เคยรัองไห้ให้ใครเห็นเลยค่ะ เสาร์อาทิตย์เคากลับบ้านไปหาแม่นะคะเริ่มอยู่กับแม่ไม่ได้เลยค่ะ แม่ด่าเราตลอดเลย เรานอนอยู่ในห้อง7วันไม่กินข้าวกินน้ำเลยค่ะ เราประชดแม่ แม่เราไม่ได้เลี้ยงเรามาตั้วแต่8เดือนที่คลอดเราค่ะความผูกพันธ์เลยไม่มี เรามีน้องสาวต่างพ่อด้วยนะคะ แม่เรารักน้องเรามากกว่าค่ะ เพราะเป็นลูกคนแรกที่เลี้ยงเอง มันเกิดเหตุการณ์นึงที่ไปหาตาแล้วคนในหมู่บ้านเค้าคิดว่าเรากับพี่เราเป็นแฟนกัน พี่คนนั้นเป็นหลานแม่เราเอง เรารับไม่ได้เพราะแม่ก็คิดแบบนั้นเอาไปพูดให้คนอื่นคิดอีก ตอนนั้นเราเป็นบ้าไปแล้วค่ะ สติแตกไปแล้วเราจึงกลับมาบ้านมาหาป้าเป็นช่วงกักตัวเราอยู่คนเดียวด้วยเราเครียดทำใจไม่ได้เลยเราขนลุกไปหมดเลยค่ะเราเลยโทรหาแม่ถามแม่ว่าแม่เป็นคนพูดให้คนอื่นเข้าใจผิดหรอแม่เราแม่บอกเราว่าแม่ไม่ได้พูด แต่เรารู้ความจริงแล้วว่าแท่เป็นคนพูด แต่เพื่อนเราก็เข้สใจเราค่ะเข้าคิดว่าเราไม่ใช่คนแบบนั่น เราก็เริ่มคิดแล้วนะคะว่าพี่เรรต้องชอบเราแล้วเพราะเค้าบอกว่าคนในหมู่บ้านที่เค้าเป็นลูกพี่ลูกน้องกันแต่งงานแล้วมีลูกด้วยกัน  ตั้งแต่นั้นเราก็ไม่ติดต่อกับแม่อีกเลยจนขึ้นม6เราก็ไม่ขอเงินแม่ละยนะคะจนจบม6 เรามีพ่อน้าอีก1คนที่เค้ารักเราเหมือนลูกเลยค่ะเป็นคนจ่ายค่าเทอมค่าใช้จ่ายค่าทุกอย่างจนจบม6 แล้วเราก็เรียนจนจบ เราก็ไปกรุงเทพไปทำงานนะคะ เราไปกับเพื่อนค่ะเพื่อนคนนี้ดีเราตั้งแต่เรียนจนจบม6เค้าชื่อต่ายค่ะ  แต่เราก็มีเพื่อนอีกหลายคนนะคะที่ดีกับเราถึวจะอยู่คนละที่กัน เราก็ใช้ชีวิตแบบปกติทำงานไปเที่ยว มีความสุขมากเลยค่ะจนวันนึงพ่อโทรมาแล้วทำให้เราเครียดเลยค่ะ   เพราะก่อนน้านั้นที่จะย้ายไปพ่อเรรได้แต่งงานใหม่เรารังเกียจเราชัวเราด้วยค่ะ  เรายังมีความโกรธพ่ออยู่นะคะ พ่อเริ่มโทรมากวนเราบ่อยๆอยากให้เครกลับบ้าน เราได้กลับมาบ้านแล้วนะคะ แล้วพ่อก็ยังเป็นเหมือนเดิมป้าเราลุงเราก็เกลียดพ่ออยู่แล้วเป็นทุนเดิมก็เกลียดเราด้วยเลยค่ะ   เราก็ยังเป็นแพะที่ทุกคนจะด่าเราเพราะพ่อเราค่ะ  เราเลยมาระบายเพราะตอนนี้เรานั่งร้องให้เหมือนเดิม ชีวิตวนเวียนเหมือนเดิมค่ะ  ก็แค่อยากมาบ้านแล้วไม่ต้องมีเรื่องเดิมๆซ้ำแค่นั้นเอง แต่มันคงยากมากค่ะ