เริ่มจากเราเป็นเด็ก ที่พ่อแม่แยกทางกันตั้งแต่เกิด ตอนนี้เราอายุ16 ปี (พึ่งจะ16) จะมาเล่าปัญหาชีวิตที่แสนจะสาหัสมากที่สุด เริ่มตั้งแต่เด็กๆ เราอยู่กับ ตาชวด โดนเขาทุบตีเกือบจะทุกวัน(เพราะเขาเมาเหล้า) จนได้ออกข่าวในช่อง7 แล้วก็ได้ไปอยู่สถานสงเคราะห์ ตอนนั้นเรายังไม่ค่อยรู้เรื่องอะไรมาก แต่...พอไปอยู่ที่นั่นโคตรทรมาน เราจำฝังใจ โดนบังคับทำทุกอย่าง โดนแกล้งโดนขังในห้องมืด น่ากลัวสุดๆ เราร้องให้เกือบทุกวัน เพราะไม่มีใครเอาเราไปดูแล(เอาง่ายคือไม่มีใครอยากรับเลี้ยงเรา) แต่ มาวันนึง ตารับเราออกมาจากตรงนั้นสถานสงเคราะห์ ให้เราไปอยู่กับลูกสาวของเขา ก็คือป้าของเรา แต่(เราเรียกว่าแม่ แม่เลี้ยง เพราะ เขาเป็นคนเลี้ยงเรา เขารับเราเป็นลูก) เขาพาเราไปอยู่ที่บ้าน แฟน (พ่อเลี้ยงของเรา เราเรียกเขาว่าพ่อ) เราไปอยู่นั่นแรกๆรู้สึกดีมาก มีแต่คนดี ทั้ง ปู่ ย่า ที่เป็นนพ่อแม่ของ (พ่อเลี้ยงเรา) แต่.. พอเราเริ่มโต เริ่มโตตขึ้นมาหน่อย ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป ตอนนั้นเรา อายุ 6 ขวบ โดนพ่อเลี้ยงตี ทุกวันเพราะออกไปเล่นกับเพื่อน ด้วยความที่เราเป็นเด็ก แค่ป.1 ก็อยากจะไปเล่นกับเพื่อนๆบ้าง (บ้านเพื่อนก็อยู่ใกล้ๆ) แม้กระทั่ง เลิกเรียนกลับบ้านช้าเราก็โดนตี เขาตามมเรากลับบ้านไปตีจนมันรู้สึกฝังใจมาตลอด แต่ไม่ใช่แค่โดนตี เราโดนกดดันมาตั้งแต่เด็กๆ โดนตบ โดนเอาไม้ฟาดดหนักๆ แถมเราเคยโดน แม่เลี้ยงเอาไม้ฟาด(ป้าของเรานั่นแหละ) ฟาดเราไม่ยั้ง เพราะเราไม่ได้ออมเงินที่โรงเรียน เราได้เงินออมแค่ไม่กี่บาท เขาให้เงินเราไปโรงเรียน วันละ15 บาท เราไม่ได้ออม เราซื้อขนมกินหมดด พอมาวันนึง มีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นอีก เรื่องที่แย่ที่สุด พ่อเลี้ยง เริ่ม ลวนลามเรา ตั้งแต่ ป.1 เรากลัวมากก แต่เราไม่สามรถบอกใครได้ เพราะเรายังไม่มีโทรศัพท์ จะบอก ปู่กับย่า(พ่อแม่ของพ่อเลี้ยง) ก็ไม่ได้ เพราะ พ่อเลี้ยงขู่เรา ไม่ให้บอกใคร แถม ปู่กับย่าอาจจะไม่เชื่อเรา เราเลยโดนเขาลวนลามมาตลอด โคตรแย่ ที่แย่ไปกว่านั้นน แม่เลี้ยงง(ที่เป็นป้าของเรา) เขารับรู้เรื่องนี้ แต่เขาไม่ได้ห้ามอะไรพ่อเลี้ยงเลย เขาร่วมมือกับพ่อเลี้ยง จับเรา ให้พ่อเลี้ยงลวนลาม ขืนใจเรา🥹 นับไม่ถ้วน จนมันบานปลายย่ำยีเรา เราโตขึ้นเรื่อยๆ เราเริ่มรับรู้ เริ่มเข้าใจ พ่อเลี้ยงก็ยิ่งงขืนใจเราบ่อยๆ ทั้งๆที่ไม่มีใครรู้ ไม่มีใครช่วยได้ เขาจะขู่เราตลอด เราเลยต้องเงียบไว้ เราเกลียดเขามากอยากจะฆ่าให้ตาย เขาขืนใจเราตั้งแต่ป.1 จนป.5 เราเกลียดพ่อเลี้ยงและแม่เลี้ยงสุดๆเกลียดคนในบ้านนั้นน แล้ว แม่เลี้ยง ส่งเราไปอยู่กับน้าแท้ๆ(น้าผู้ชาย) แต่เราก็ยังไม่ได้เล่าเรื่องอะไรให้เขาฟัง เรามาอยู่กับเขา เขาดีมากกที่ดูแลเรา รับเลี้ยงเรา ซื้อของให้เราทุกอย่าง ทั้งเรื่องกิน เสื้อผ้า ซื้อโทรศัพท์ เครื่องแรกให้เรา(เครื่องแรกในชีวิต55 เราดีใจมาก) หลังจากนนั้นก็มีปัญหาอีกเพราะเรามาอยู่กับน้า เราไม่มีอะไรเลย บัตรประชาชนก็ไม่มี ใบเกิดก็ไม่มี ทะเบียนบ้านเอกสารอะไรก็ไม่มี พอเราเรียนจบป.6 อายุ12 น้าก็ส่งเราไปอยู่ที่เดิม ไปอยู่กับแม่เลี้ยงพ่อเลี้ยง น้าคุยกับแม่เลี้ยงเรา แม่เลี้ยงบอกว่า จะเอาเรามาดูแลเหมือนเดิม จะส่งเราเรียนต่อม.1 (ในใจเราแตกสลายมากตอนที่รับรู้ว่าจะต้องกลับไปอยู่ในจุดแย่ๆของชีวิต เราเลือกอะไรไม่ได้เลย) เราร้องให้หนักมาไม่อยากไป เอาแต่รัอง ลุงเป็นคนไปส่งเรา เขาถามเรา เราก็ไม่ยอมบอกก ร้องให้ไปตลอดทางเลย(ที่เราไม่บอกเราไม่กล้าพูด เรากลัวที่จะไม่มีคนเชื่อ) เราไปอยู่นั่นนเราก็โดนแบบเดิม พ่อเลี้ยงขืนใจเหมือนเดิม โดนตั้งแต่วันที่ไปอยู่ แต่ แม่เลี้ยงไม่รู้เลย แถมมมาอยู่เราก็ไม่ได้เรียน เพราะแม่เลี้ยงไม่มีเงินส่ง(ที่บ้านไม่ค่อยมีเงิน) เราเครียดหนักก เสียใจที่ไม่ได้เรียน โดนกดดัน โดนด่าโดนว่าเหมือนเดิม โดนพ่อเลี้ยงขืนใจมาตลอด จนอายุ 13 เราเริ่มกลัว เราทนไม่ไหว เลยตัดสินใจ โทรหาน้าเล่าให้น้าฟังทุกอย่าง น้าก็รีบบมารับเรา จากบุรีรัมย์ไปอยู่กับน้าที่กรุงเทพ น้าบอกจะเอาเรื่องง พ่อเลี้ยงแม่เลี้ยง เข้าคุก แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ทำอะไรเลย เพราะน้าเราไม่มีตังที่จะไปดำเนินคดีอะไรประมาณนี้ ตอนนั้นเรารู้สึกแย่มาก อยากจะฆ่าตัวตายไปเลยย อยากจะหนีไปให้พ้นจากโลกอันแสนโหดร้ายนี้ ไม่มีใครช่วยอะไรเราได้เลย เราผิดหวัง เสียความรู้สึกมาก ที่พวกเขาไม่โดนตำรวจจับเข้าคุก เราแค้นฝังใจสุดๆ แต่ พอเรามาอยู่กับน้า เราอุส่าปล่อยวางงทุกอย่างงพยามที่จะลืมมเรื่องแย่ๆ แล้วเริ่มต้นใหม่ เราคิดว่ามันอาจจะดีขึ้นเพราะหลุดพ้นจากตรงนั้นแล้ว แต่ไม่เลย เราเริ่มทะเลาะกับน้า เรื่องเรียน เพราะเรา เสียดายยเสียเวลาเรียน เราอยากเรียนมาก อยากมีเพื่อน แต่น้าไม่ได้ส่งเราเรียน(เขาอาจจะไม่ค่อยมีตัง) น้ากลับพูดใส่เราว่า จะเรียนไปทำไมเราเสียความรู้สึกมาก เสียใจ ที่สุด ที่เราไม่ได้มีเพื่อนเราไม่ได้เรียน พอผ่านไป อายุ 14 น้าก็ย้ายพาเรา มาอยู่อีกจังหวัดนึง มาอยู่กับลุงที่เป็นญาติของเรา (เอาง่ายๆคือน้าเราเป็นหลานเขา) แล้วก็มีป้าที่เป็น ภรรยาของลุง แรกๆเราก็ดีกับเรามาก เขาดูเหมือนจะเข้าใจเรา ดูเหมือนคนใจดี แต่จริงๆไม่เลยย เราโดนกดดันนยิ่งกว่าเดิม โดนแฟนลุงด่านั่นด่านี่ ด่าแบบจุกจิกเรามากก ด่าทุกวัน แต่เราไม่เคยประชดหรืออเถียงหรืออะไร เราเงียบตลอด เราอยู่กับเขาเราไม่ได้อยู่เฉยๆนะ เราช่วยเขา หุงข้าว ล้างจาน ทุกอย่าง แต่ก็โดนด่าเหมือนเดิม พอเราาเริ่มโตขึ้นอีก ก็มีปัญหาเข้ามาในชีวิตอีกสารพัด จนทุกวันนี้ เรียนก็ไม่ได้เรียน อยากจะออกไปทำงานก็ไปไม่ได้ เราเก็บกดมาก เก็บกดตลอด มีปัญหาอะไรก็ระบายกับใครไม่ได้twt ทำได้แค่เงียบบบเก็บไว้ในใจ ไม่มีใครเข้าใจเราสักคน เราโดนด่า โดนกดดัน โดนพูดดูถูก โดนพูดคำแรงๆใส่ มันบรรทอนจิตใจมาก เราเก็บสะสมมาจนถึงงตอนนี้ เราคิดอยากจะฆ่าตัวหลายมาตลอดเวลาเจอเรื่องแย่ๆ (เราอารมณ์ร้อนมากด้วยแต่ไม่เคยแสดงออก) เวลารู้สึกแย่ๆจะชอบต่อยกำแพงระบาย เราปกติมั้ย? คือ โคตรจะเครียด ไม่มีใครเป็นเซฟโซนของเราเลย ไม่มี เราอยากจะดิ้นรนด้วยตัวเองแต่เราไม่กล้าที่จะทำอะไรสักอย่าง เรากลัว เรารู้สึกแย่มาก ตอนนี้เราไม่เหลือใคร ทุกคนเขาเมินเราหมด ไม่พูดอะไรกับเราเลย ทั้งๆที่เราพยามทำตัวปกติ มันรู้สึกแย่ เราไม่กล้าที่จะสู้กับปัญหาชีวิตของตัวเอง อยากจะหลุดพ้นไปจากโลกใบนี้ซะจริง #โลกที่แสนจะโหดร้าย
สวัสดีครับทุกคน…เราอยากจะมาระบาย ปัญหาชีวิตของตัวเอง twt (เราเป็น ผญนะ)
เริ่มจากเราเป็นเด็ก ที่พ่อแม่แยกทางกันตั้งแต่เกิด ตอนนี้เราอายุ16 ปี (พึ่งจะ16) จะมาเล่าปัญหาชีวิตที่แสนจะสาหัสมากที่สุด เริ่มตั้งแต่เด็กๆ เราอยู่กับ ตาชวด โดนเขาทุบตีเกือบจะทุกวัน(เพราะเขาเมาเหล้า) จนได้ออกข่าวในช่อง7 แล้วก็ได้ไปอยู่สถานสงเคราะห์ ตอนนั้นเรายังไม่ค่อยรู้เรื่องอะไรมาก แต่...พอไปอยู่ที่นั่นโคตรทรมาน เราจำฝังใจ โดนบังคับทำทุกอย่าง โดนแกล้งโดนขังในห้องมืด น่ากลัวสุดๆ เราร้องให้เกือบทุกวัน เพราะไม่มีใครเอาเราไปดูแล(เอาง่ายคือไม่มีใครอยากรับเลี้ยงเรา) แต่ มาวันนึง ตารับเราออกมาจากตรงนั้นสถานสงเคราะห์ ให้เราไปอยู่กับลูกสาวของเขา ก็คือป้าของเรา แต่(เราเรียกว่าแม่ แม่เลี้ยง เพราะ เขาเป็นคนเลี้ยงเรา เขารับเราเป็นลูก) เขาพาเราไปอยู่ที่บ้าน แฟน (พ่อเลี้ยงของเรา เราเรียกเขาว่าพ่อ) เราไปอยู่นั่นแรกๆรู้สึกดีมาก มีแต่คนดี ทั้ง ปู่ ย่า ที่เป็นนพ่อแม่ของ (พ่อเลี้ยงเรา) แต่.. พอเราเริ่มโต เริ่มโตตขึ้นมาหน่อย ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป ตอนนั้นเรา อายุ 6 ขวบ โดนพ่อเลี้ยงตี ทุกวันเพราะออกไปเล่นกับเพื่อน ด้วยความที่เราเป็นเด็ก แค่ป.1 ก็อยากจะไปเล่นกับเพื่อนๆบ้าง (บ้านเพื่อนก็อยู่ใกล้ๆ) แม้กระทั่ง เลิกเรียนกลับบ้านช้าเราก็โดนตี เขาตามมเรากลับบ้านไปตีจนมันรู้สึกฝังใจมาตลอด แต่ไม่ใช่แค่โดนตี เราโดนกดดันมาตั้งแต่เด็กๆ โดนตบ โดนเอาไม้ฟาดดหนักๆ แถมเราเคยโดน แม่เลี้ยงเอาไม้ฟาด(ป้าของเรานั่นแหละ) ฟาดเราไม่ยั้ง เพราะเราไม่ได้ออมเงินที่โรงเรียน เราได้เงินออมแค่ไม่กี่บาท เขาให้เงินเราไปโรงเรียน วันละ15 บาท เราไม่ได้ออม เราซื้อขนมกินหมดด พอมาวันนึง มีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นอีก เรื่องที่แย่ที่สุด พ่อเลี้ยง เริ่ม ลวนลามเรา ตั้งแต่ ป.1 เรากลัวมากก แต่เราไม่สามรถบอกใครได้ เพราะเรายังไม่มีโทรศัพท์ จะบอก ปู่กับย่า(พ่อแม่ของพ่อเลี้ยง) ก็ไม่ได้ เพราะ พ่อเลี้ยงขู่เรา ไม่ให้บอกใคร แถม ปู่กับย่าอาจจะไม่เชื่อเรา เราเลยโดนเขาลวนลามมาตลอด โคตรแย่ ที่แย่ไปกว่านั้นน แม่เลี้ยงง(ที่เป็นป้าของเรา) เขารับรู้เรื่องนี้ แต่เขาไม่ได้ห้ามอะไรพ่อเลี้ยงเลย เขาร่วมมือกับพ่อเลี้ยง จับเรา ให้พ่อเลี้ยงลวนลาม ขืนใจเรา🥹 นับไม่ถ้วน จนมันบานปลายย่ำยีเรา เราโตขึ้นเรื่อยๆ เราเริ่มรับรู้ เริ่มเข้าใจ พ่อเลี้ยงก็ยิ่งงขืนใจเราบ่อยๆ ทั้งๆที่ไม่มีใครรู้ ไม่มีใครช่วยได้ เขาจะขู่เราตลอด เราเลยต้องเงียบไว้ เราเกลียดเขามากอยากจะฆ่าให้ตาย เขาขืนใจเราตั้งแต่ป.1 จนป.5 เราเกลียดพ่อเลี้ยงและแม่เลี้ยงสุดๆเกลียดคนในบ้านนั้นน แล้ว แม่เลี้ยง ส่งเราไปอยู่กับน้าแท้ๆ(น้าผู้ชาย) แต่เราก็ยังไม่ได้เล่าเรื่องอะไรให้เขาฟัง เรามาอยู่กับเขา เขาดีมากกที่ดูแลเรา รับเลี้ยงเรา ซื้อของให้เราทุกอย่าง ทั้งเรื่องกิน เสื้อผ้า ซื้อโทรศัพท์ เครื่องแรกให้เรา(เครื่องแรกในชีวิต55 เราดีใจมาก) หลังจากนนั้นก็มีปัญหาอีกเพราะเรามาอยู่กับน้า เราไม่มีอะไรเลย บัตรประชาชนก็ไม่มี ใบเกิดก็ไม่มี ทะเบียนบ้านเอกสารอะไรก็ไม่มี พอเราเรียนจบป.6 อายุ12 น้าก็ส่งเราไปอยู่ที่เดิม ไปอยู่กับแม่เลี้ยงพ่อเลี้ยง น้าคุยกับแม่เลี้ยงเรา แม่เลี้ยงบอกว่า จะเอาเรามาดูแลเหมือนเดิม จะส่งเราเรียนต่อม.1 (ในใจเราแตกสลายมากตอนที่รับรู้ว่าจะต้องกลับไปอยู่ในจุดแย่ๆของชีวิต เราเลือกอะไรไม่ได้เลย) เราร้องให้หนักมาไม่อยากไป เอาแต่รัอง ลุงเป็นคนไปส่งเรา เขาถามเรา เราก็ไม่ยอมบอกก ร้องให้ไปตลอดทางเลย(ที่เราไม่บอกเราไม่กล้าพูด เรากลัวที่จะไม่มีคนเชื่อ) เราไปอยู่นั่นนเราก็โดนแบบเดิม พ่อเลี้ยงขืนใจเหมือนเดิม โดนตั้งแต่วันที่ไปอยู่ แต่ แม่เลี้ยงไม่รู้เลย แถมมมาอยู่เราก็ไม่ได้เรียน เพราะแม่เลี้ยงไม่มีเงินส่ง(ที่บ้านไม่ค่อยมีเงิน) เราเครียดหนักก เสียใจที่ไม่ได้เรียน โดนกดดัน โดนด่าโดนว่าเหมือนเดิม โดนพ่อเลี้ยงขืนใจมาตลอด จนอายุ 13 เราเริ่มกลัว เราทนไม่ไหว เลยตัดสินใจ โทรหาน้าเล่าให้น้าฟังทุกอย่าง น้าก็รีบบมารับเรา จากบุรีรัมย์ไปอยู่กับน้าที่กรุงเทพ น้าบอกจะเอาเรื่องง พ่อเลี้ยงแม่เลี้ยง เข้าคุก แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ทำอะไรเลย เพราะน้าเราไม่มีตังที่จะไปดำเนินคดีอะไรประมาณนี้ ตอนนั้นเรารู้สึกแย่มาก อยากจะฆ่าตัวตายไปเลยย อยากจะหนีไปให้พ้นจากโลกอันแสนโหดร้ายนี้ ไม่มีใครช่วยอะไรเราได้เลย เราผิดหวัง เสียความรู้สึกมาก ที่พวกเขาไม่โดนตำรวจจับเข้าคุก เราแค้นฝังใจสุดๆ แต่ พอเรามาอยู่กับน้า เราอุส่าปล่อยวางงทุกอย่างงพยามที่จะลืมมเรื่องแย่ๆ แล้วเริ่มต้นใหม่ เราคิดว่ามันอาจจะดีขึ้นเพราะหลุดพ้นจากตรงนั้นแล้ว แต่ไม่เลย เราเริ่มทะเลาะกับน้า เรื่องเรียน เพราะเรา เสียดายยเสียเวลาเรียน เราอยากเรียนมาก อยากมีเพื่อน แต่น้าไม่ได้ส่งเราเรียน(เขาอาจจะไม่ค่อยมีตัง) น้ากลับพูดใส่เราว่า จะเรียนไปทำไมเราเสียความรู้สึกมาก เสียใจ ที่สุด ที่เราไม่ได้มีเพื่อนเราไม่ได้เรียน พอผ่านไป อายุ 14 น้าก็ย้ายพาเรา มาอยู่อีกจังหวัดนึง มาอยู่กับลุงที่เป็นญาติของเรา (เอาง่ายๆคือน้าเราเป็นหลานเขา) แล้วก็มีป้าที่เป็น ภรรยาของลุง แรกๆเราก็ดีกับเรามาก เขาดูเหมือนจะเข้าใจเรา ดูเหมือนคนใจดี แต่จริงๆไม่เลยย เราโดนกดดันนยิ่งกว่าเดิม โดนแฟนลุงด่านั่นด่านี่ ด่าแบบจุกจิกเรามากก ด่าทุกวัน แต่เราไม่เคยประชดหรืออเถียงหรืออะไร เราเงียบตลอด เราอยู่กับเขาเราไม่ได้อยู่เฉยๆนะ เราช่วยเขา หุงข้าว ล้างจาน ทุกอย่าง แต่ก็โดนด่าเหมือนเดิม พอเราาเริ่มโตขึ้นอีก ก็มีปัญหาเข้ามาในชีวิตอีกสารพัด จนทุกวันนี้ เรียนก็ไม่ได้เรียน อยากจะออกไปทำงานก็ไปไม่ได้ เราเก็บกดมาก เก็บกดตลอด มีปัญหาอะไรก็ระบายกับใครไม่ได้twt ทำได้แค่เงียบบบเก็บไว้ในใจ ไม่มีใครเข้าใจเราสักคน เราโดนด่า โดนกดดัน โดนพูดดูถูก โดนพูดคำแรงๆใส่ มันบรรทอนจิตใจมาก เราเก็บสะสมมาจนถึงงตอนนี้ เราคิดอยากจะฆ่าตัวหลายมาตลอดเวลาเจอเรื่องแย่ๆ (เราอารมณ์ร้อนมากด้วยแต่ไม่เคยแสดงออก) เวลารู้สึกแย่ๆจะชอบต่อยกำแพงระบาย เราปกติมั้ย? คือ โคตรจะเครียด ไม่มีใครเป็นเซฟโซนของเราเลย ไม่มี เราอยากจะดิ้นรนด้วยตัวเองแต่เราไม่กล้าที่จะทำอะไรสักอย่าง เรากลัว เรารู้สึกแย่มาก ตอนนี้เราไม่เหลือใคร ทุกคนเขาเมินเราหมด ไม่พูดอะไรกับเราเลย ทั้งๆที่เราพยามทำตัวปกติ มันรู้สึกแย่ เราไม่กล้าที่จะสู้กับปัญหาชีวิตของตัวเอง อยากจะหลุดพ้นไปจากโลกใบนี้ซะจริง #โลกที่แสนจะโหดร้าย