สวัสดีค่ะ เรามีปัญหาไม่ชอบพ่อตัวเอง รู้สึกไม่สบายใจและไม่ชอบเวลาอยู่ในสถานที่เดียวกัน เกริ่นก่อนนะคะว่าเราเป็นเด็กบ้านนอกและค่อนข้างซื่อเลย ตอนม.3พ่อมาชักชวนให้ไปเรียนในตัวเมืองของอีกจังหวัด พูดไว้เยอะแยะว่าถ้ามาจะให้เรียนพิเศษ ทำห้องดีๆให้อยู่ ที่บ้านเองก็ห้ามเราแล้ว บอกว่าพ่อเราแย่อย่างนั้นอย่างนี้แต่เราไม่เชื่อและดึงดันจะไปให้ได้ พอไปแล้วเปลี่ยนความคิดทันทีเลย รู้สึกว่าตัวเองโคตรโง่ที่หลงเชื่อคำโกหกขอบพ่อ เรียนพิเศษก็ไม่ได้เรียน วันที่เราย้ายมาแรกๆห้องนอนในปัจจุบันของเราตอนนั้นยังเป็นห้องเก็บของอยู่เลยแถมแอร์ก็พัง มีพัดลมฝุ่นเขรอะให้ตัวเดียว ตอนนั้นนอนร้องไห้ทั้งคืนเลยค่ะ แถมยังผื่นแพ้ขึ้นเต็มขา สภาพบ้านก็แย่ไม่ต่างจากรังหนู รกรุงรังไปหมด มีเสื้อผ้าใส่แล้วกองเต็มโซฟา ที่ครัวก็มีแต่หนูกับตุ๊กแก แล้วพ่อยังจะมาบอกว่า “เป็นลูกสาวพ่อต้องเก็บบ้านให้เรียบร้อยนะคะ” เราอึ้งจนพูดไม่ออกเลยค่ะ
พอไปโรงเรียนใหม่ก็เหมือนเรายังดาวน์และเครียด เพื่อนเลยไม่กล้าเข้าใกล้สักคนแต่ก็ไม่ใช่ปัญหาใหญ่หลวงอะไร เพราะต่อๆมาก็เริ่มดีขึ้น
ตกเย็นพ่อจะมารับและลากเราไปงานสังสรรค์ปาร์ตี้วงเหล้าทุกวัน แรกๆก็ยอมไปแต่หลังๆเริ่มหนัก ตอนนั้นจะมีสอบย่อยแต่พ่อก็ยังดึงดันจะพาเราไป พ่อไปถึงที่เราโวยวายยกใหญ่เลย จนเพื่อนของพ่อต้องเตรียมห้องให้เราไปอ่านหนังสือ
ตอนแรกยอมมาตลอดจนทนไม่ไหว ตอนนั้นโควิดระบาดหนัก เลยตัดสินใจกลับไปเรียนออนไลน์ที่บ้านเดิมและก่อนไปเราทำความสะอาดจากรังหนูให้กลับมาเป็นบ้านคนได้
แต่ตอนขึ้นม.5ต้องกลับมาบ้านพ่ออีก ทุกอย่างที่วางระบบไว้ให้อย่างดี เละเทะกระจัดกระจายเหมือนเดิม เราโมโหมาก พูดไปหลายรอบไม่เคยจะฟังกันเลย
เรื่องความสะอาดก็ส่วนหนึ่งแต่เรื่องที่ทำให้นึกเกลียดขี้หน้าพ่อตัวเองจริงๆคือเรื่องที่เขาด่าแม่เรา ด่าญาติฝั่งแม่เรา ด่าคนที่เขาเลี้ยงเรามา แล้วยังมาบังคับให้เราเห็นใจอีก ถ้าไม่รู้จักกันมาก่อนมาฟังเรื่องนี้อาจจะสงสารว่าเมียทิ้งนะคะ แต่ในความเป็นจริงเขาทิ้งแม่เราไปเอาผู้หญิงคนใหม่ เขาดูถูกว่าแม่เราสอบไม่ติดข้าราชสักทีไม่สมกับฐานะเขา
นับแต่นั้นก็เกลียดคนคนนี้มาเรื่อยๆค่ะ แต่ยังต้องอยู่บ้านเดียวกันเพราะเราต้องเรียนให้จบม.6 ตอนนี้เราอยู่ม.5เทอม2แล้วค่ะ ถือว่าครึ่งทางแล้ว อีกปีกว่าๆก็จะพ้นที่นี่ไปได้
เราควรจะจัดการความรู้สึกเกลียดนี้ยังไงดีคะ อยากเคลียร์ใจให้จบจะได้ไม่ติดค้างอะไรกัน
ปล.กระทู้แรก ถ้าพิมพ์งงๆก็ขออภัยด้วยค่ะ
เราควรจัดการความรู้สึกเกลียดยังไงดีคะ
พอไปโรงเรียนใหม่ก็เหมือนเรายังดาวน์และเครียด เพื่อนเลยไม่กล้าเข้าใกล้สักคนแต่ก็ไม่ใช่ปัญหาใหญ่หลวงอะไร เพราะต่อๆมาก็เริ่มดีขึ้น
ตกเย็นพ่อจะมารับและลากเราไปงานสังสรรค์ปาร์ตี้วงเหล้าทุกวัน แรกๆก็ยอมไปแต่หลังๆเริ่มหนัก ตอนนั้นจะมีสอบย่อยแต่พ่อก็ยังดึงดันจะพาเราไป พ่อไปถึงที่เราโวยวายยกใหญ่เลย จนเพื่อนของพ่อต้องเตรียมห้องให้เราไปอ่านหนังสือ
ตอนแรกยอมมาตลอดจนทนไม่ไหว ตอนนั้นโควิดระบาดหนัก เลยตัดสินใจกลับไปเรียนออนไลน์ที่บ้านเดิมและก่อนไปเราทำความสะอาดจากรังหนูให้กลับมาเป็นบ้านคนได้
แต่ตอนขึ้นม.5ต้องกลับมาบ้านพ่ออีก ทุกอย่างที่วางระบบไว้ให้อย่างดี เละเทะกระจัดกระจายเหมือนเดิม เราโมโหมาก พูดไปหลายรอบไม่เคยจะฟังกันเลย
เรื่องความสะอาดก็ส่วนหนึ่งแต่เรื่องที่ทำให้นึกเกลียดขี้หน้าพ่อตัวเองจริงๆคือเรื่องที่เขาด่าแม่เรา ด่าญาติฝั่งแม่เรา ด่าคนที่เขาเลี้ยงเรามา แล้วยังมาบังคับให้เราเห็นใจอีก ถ้าไม่รู้จักกันมาก่อนมาฟังเรื่องนี้อาจจะสงสารว่าเมียทิ้งนะคะ แต่ในความเป็นจริงเขาทิ้งแม่เราไปเอาผู้หญิงคนใหม่ เขาดูถูกว่าแม่เราสอบไม่ติดข้าราชสักทีไม่สมกับฐานะเขา
นับแต่นั้นก็เกลียดคนคนนี้มาเรื่อยๆค่ะ แต่ยังต้องอยู่บ้านเดียวกันเพราะเราต้องเรียนให้จบม.6 ตอนนี้เราอยู่ม.5เทอม2แล้วค่ะ ถือว่าครึ่งทางแล้ว อีกปีกว่าๆก็จะพ้นที่นี่ไปได้
เราควรจะจัดการความรู้สึกเกลียดนี้ยังไงดีคะ อยากเคลียร์ใจให้จบจะได้ไม่ติดค้างอะไรกัน
ปล.กระทู้แรก ถ้าพิมพ์งงๆก็ขออภัยด้วยค่ะ