คือตั้งเเต่จำความได้น้อยครั้งมากที่เราจะได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากับครอบครัว เพราะสถานะการเงินของครอบครัวเราไม่ดี ตั้งเเต่เด็กคนหาเงินเข้าครอบครัวก็คือพ่อ พ่อไม่ค่อยได้อยู่บ้านเพราพไปทำงานต่างประเทศบ้างต่างจังหวัดบ้าง เเม่ก็ไปด้วยบางครั้ง เเต่ตอนนี้สถานะการเงินของเรามันก็ดีขึ้น เเม่ไม่ได้ไปทำงานกับพ่อเราอยู่กับเเม่2คน จนตอนนี้อายุ18 ที่ผ่านมา2-3ปีคืนหลังเราก็รู้บ้างไม่รู้บ้าง พ่อก็เป็นคนเจ้าชู้เเม่จับได้เเม่ก็ร้องไห้ พ่อก็เลิกทำเเต่ไม่รู้ว่าเลิกจริงไหม ปัจจุบันเราไม่รู้ว่าพ่อมีผู้หญิงของพ่อที่ทำงานไหมเเต่เราจะบอกพ่อตลอดว่า จะมีก็มีเเต่เราขอไม่ยุ่งกับพ่ออีก บอกเเบบนี้มาตลอดพ่อก็บอกไม่มีเเล้ว(คือเราเป็นความหวังของพ่อ พ่ออยากให้เราเรียน อยากได้อะไรเเค่ขอเเต่ต้องรอหน่อยภึงจะได้) ตอนนี้เราประสบปัญหาคือ เเม่เราทำเหมือนพ่อ เเรกๆที่เรารู้เรื่องเราก็เตือนเเม่มาตลอด จนถึงจุดหนึ่งเเม่ก็ยังไม่เลิกเราก็หยุด เห็นได้ยินทุกอย่างเเต่เราเงียบทำเหมือนไม่เห็น ไม่ใช่อะไรนะคะเเรกๆที่เรารู้เรื่องเราเครียดมากร้องไห้เเต่ครอบครัวไม่รู้ เราเตือนเราบอกเขาเเล้วเขาก็ยังทำ คนที่เเม่คุยอยู่คนคนบ้านเดียวกันบ้านใกล้กันด้วยเขามีเมียเเล้วเเต่ตัวผู้ชายเขาไปทำงานเมียเขาอยุ่บ้าน เราบอกเขาว่าถ้าเมียเขารู้เรื่องเเล้วจะอายคน มองหน้าใครไม่ติด เเม่ก็ไม่ฟัง เเล้วตอนนี้เหมือนจะมีผู้ชายอีกคนที่เป็นนายก เขาก็มีเมียเเล้ว คือเราไม่ได้ซีเรียสเเล้ว เเต่เราเป็นคนหนึ่งที่ไม่ชอบคนที่ยุ่งกับของคนอื่นเเต่ครอบครัวเรากับทำ เราไม่รู้ว่าต้องทำตัวยังไงรู้สึกยัง เเต่ทั้งเเม่เเละพ่อก็ทำหน้าที่ของตัวเองดีมาก เเค่หน้าที่ของสามีภรรยามันไม่ดีเเค่นั้นเอง เราเข้าใจทั้งพ่อเเละเเม่ ไม่ได้อยู่ด้วยกันนานนับ10ปี คุยกันผ่านโทรศัพท์มันต้องมีความเหงาความต้องการความรักบ้างเราเข้าใจ เเต่ที่เราไม่ค่อยเข้าใจคือ ทำไมไม่เลือกที่จะคุยกัน ทำไมต้องยุ่งกับคนมีเจ้าของ ยิ่งเราอยู่กับเเม่ เรายิ่งรู้สึกเอือมระอา กับสิ่งที่เขาทำ เเม่คุยโทรศัพท์เเม่ดูมีความสุขหัวเราะได้บ้างเเต่มันควรไม่ใช่คนมีเจ้าของ เราต้องทำไงคะ ทำเเบบเดิมเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอ เราอยากระบายบางทีอยากร้องไห้ เราไม่เคยอ่อนเเอต่อหน้าเค้าเรื่องความรู้สึก เรื่องภายในครอบครัวเราก็ไม่ได้เล่าให้ใครฟังเรากลัวคนอื่นมองพ่อเเม่เราไม่ดี เราไม่มีที่ระบายเลย เราอยากระบายในนี้เพราะทุกคนไม่รู้จักเรา มันเป็นความรู้สึกที่พูดไม่ออก ถ้าเราพูดมันคงได้เเตกหักกันเเน่ เราอยากร้องไห้จังเลยค่ะ หรือไม่ก็ไม่ได้อยากรับรู้อะไรเลย หรือบางที่เราก็คิดถ้าไม่มีเราเขาคงต่างคนต่างเดินไม่มาอยู่ให้ทรมานกันเเบบนี่ เขาอยู่เพราะเรา เราผิดใช่ไหมคะ 🙂
เราควรทำไงดีคะ