ตอนนี้เราเเค่เหนื่อยเงินก็ไม่มีหนี้ก็เยอะเเฟนก็ทำงานคนเดียวเเต่ก่อนเราเคยทำงานเเต่เราดันท้องเเล้วโรงงงานไล่ออกเพราะเราทำงานเป็นเด็กซัพเราก็เริ่มมองออกว่าลำบากเเน่นอนเพราะตอนทำงานเราเคยกู้เงินธนาคารซื้อผ่อนเเรกๆส่งดีไม่ตกขาดพอตกงานเริ่มส่งบ้างไม่ส่งบ้างอย่างน้อยพอมีกินจากเงินเดือนเเฟนตอนนี้เรามาอาศัยบ้านเเม่อยู่พอเรามาอยู่ได้4-5เดือนเเม่พ่อเราเริ่มรับภาระไม่ไหวเริ่มมีปัญหาเรื่องการเงินเเบบเราพ่อเข้ารพ.นอน2-3คืนไม่มีเงินเงินเดือนออกไม่พอจ่ายหนี้ค้างค่ารถยนต์ที่พี่สาวเราไปออกใว้เเต่ไม่มีปัญหาส่งตอนนี้ที่บ้านเราเครียดมากมันต้องลำบากขนาดที่ว่าวันนี้เราไม่มีเงินพอที่จะซื้อไข่ฟอง5บาทได้เลยเราสงสารลูกเราเเม่พ่อเเละเเฟนเราไม่รู้จะหาจากตรงไหนยืมญาติก็ไม่ได้เพราะเขาก็มีภาระเหมือนเราวันนี้เห็นพ่อเเม่กินส้มตำที่ต้องเเบ่งกันกิน5คน1จานกับผักที่เก็บจากรั้วข้างบ้านเเต่ยังโชคดีที่มีข้าวสารใว้หุงกินประทังชีวิตเราไม่โทษใครเพราะเราผิดพลาดเองเเค่เหนื่อยท้อมองหาหนทางไม่ออกเงินก็ไม่มีให้เเฟนทำงานทุกอย่างผิดพลาดจนรู้สึกผิดในตัวเองที่ทำอะไรไม่ได้ตอนนี้เราก็เป็นโรคคล้ายๆซึมเศร้าเเต่ยังไม่ถึงขั้นนั้นเราเคยตรวจเจอว่าเป็นภาวะซึมเศร้าจากครอบครัวเเต่กับมาบอกเเม่เอาใบให้ดูเเม่อ่านบอกว่าไม่ใช่เขาที่ทำให้เราเป็นเขาไม่เกี่ยวอายุเเค่นี้จะเป็นได้ไงทุกคนเชื่อไหมประโยคนั้นทำให้เราไม่รักษาตัวต่อเพราะเรานอยด์ยาไม่กินหักดิบห้ามท้อจนบางครั้งร้องไห้คนเดียวเงียบๆบ้างตื่นมากลางดึกนอนร้องไห้ไม่อยากตายตอนนี้เพราะตัวเองมีลูกเล็กตายเเล้วชีวิตที่เหลือจะทำยังไงสงสารลูกที่สุดขอโทษลูกเเละพ่อเเม่ที่คนๆนี้เราทำอะไรไม่ได้เลยขอโทษจริงๆหนูเเค่เหนื่อยเเค่ท้อเห็นพ่อเเม่ลำบากหนูกับทำอะไรไม่ได้เลยขอโทษนะคะขอโทษที่หนูต้องมาทำอะไรเเบบนี้
(หนูไม่ได้ต้องการอะไรเเค่ท้อเหนื่อยอยากระบายเพราะพูดกับใครปรึกษาใครไม่ได้เพราะไม่อยากให้ครอบครัวต้องหมดกำลังใจเเบบหนูขอบคุณค่ะ)