เหนื่อยมั้ยกับการที่ต้องร้องไห้ทุกวัน

เราเป็นคนที่ดวงอาภัพมากตั้งแต่เรื่องครอบครัวหรือไม่ว่าเรื่องใดก็ตามเราเป็นเด็กกำพร้าพ่อแม่แยกทางกันตั้งเเต่เด็กคนที่เรารักมาจากไปตั้งแต่เรายังไม่รู้จักคำว่าการสูญเสียเราช่วยที่บ้านทำงานลำบากมากมาตั้งแต่เด็กเพราะพ่อแม่ไม่ได้เลี้ยงดูเราชีวิตเราจึงต้องมีแต่คำว่าดิ้นรนเพื่อครอบครัวและชีวิตที่ดีขึ้นแต่ยิ่งนับวันเรากลับพบแต่ความทุกข์ใจเพราะไม่ว่าเมื่อก่อนบ้านเราจะลำบากแค่ไหนเรากลับมีความสุขที่อย่างน้อยเป็นบ้านที่อบอุ่นอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาแต่วันนี้มีคนที่เรารักมากต้องจากโลกนี้ไปในวันทุกคนต่างมีหน้าที่ความรับผิดชอบจากบ้านที่อบอุ่นทุกคนต้องแยกอยู่กันคนละทิศทางเพื่อทำหน้าที่ของตัวเอง เราเองก็ยังเรียนไม่จบ แต่ที่บ้านเริ่มส่งไม่ไหวต้องขายนั่นนี่ส่งเรียนมันเป็นความรู้สึกที่เเย่มากที่เราไม่สามารถรักษาสิ่งของที่มันมีคุณค่าทางจิตใจไว้ไม่ได้ จนตอนนี้เราเริ่มเหนื่อยกับความรู้สึกนี้ความรู้สึกที่ไม่อยากที่จะร้องไห้เสียใจ จนตอนนี้มันกลายเป็นกดดันตัวเองไปหมดว่าเราจะต้องพยายามกว่านี้ต้องทำงานต้องเรียนต้องแบ่งเบาทางบ้าน เราไม่มีความสุขเลยมันเจ็บปวดมากจนไม่สามารถระบายให้ใครฟังได้กับปัญหานี้ ทำชีวิตของเรามันถึงเจอแต่เรื่องหนักแบบนี้เมื่อก่อนเราเป็นคนที่ยิ้มแย้มร่าเริงกว่านี้แต่ตอนนนี้เรากลับเครียดทุกวัน และได้แต่หวังว่าสักวันเราจะได้พบกับความสุขจริงๆ และไม่ทุกข์ใจแบบนี้อีก