ขอสอบถามเกี่ยวกับการทำสมาธิคะ ..เนื่องจากปฏิบัติเอง ฟังธรรมจากยูทูป คะ
ตอนนี้ ไม่สมารถทำได้แม้แต่อรัมปณูคะ (อารมเป็นหนึ่ง จิตเป็นหนึ่ง) พยายามอยู่คะ
ข้อสงสัยคือ บ่อยครั้ง ที่เหมือนหลับในสมาธิ แต่พอออกสมาธิไม่ได้ซึมนะคะ มันรุ้สึกสดชื่นมากกว่า (มีคนบอกว่ามันคือการตกภวัง..) ช่วงที่ หลับนั้น เหมือนพุทโธและการรับรุ้ทั้งหมดจะหายไปเลย .. พอรุ้สึกตัวหนุจะกลับมาตั้งสติและพุทโธต่อ (แบบนี้เรียกโมหะเอาไปกินหรือเปล่าคะ) แก้อย่างไรคะ
ตอนที่ทำสมาธินั้น รับรู้ได้ว่าจิตนั้นกระจายไปทั่ว ยิ่งกว่ารังสี ไมโคเวปซะอีก เล่นเอาเหนื่อยเลยคะ จากประสบการ 1 ปีที่ผ่านมาในการทำสมาธิ
1) เกร็งทั้งตัว คิ้วผูก อ้าปาก น้ำลายไหล (คาดว่าเครียดจัด ผลที่ได้คือ หลังจาก ออกสมาธิ อารมค่อนข้างรุนแรงมาก จากปกติรุนแรงอยุ่แล้ว อันนี้ อะไรกระทบนิดเดียวระเบิดยิ่งกว่ามิทรายซะอีก ) ... คาดว่ามีอะไรผิด (คิดเองคะ ..เลยพยายามเปลี่ยน)
2) พยายามคลาย ส่วนที่ตึง พยายามคลายทุกครั้งที่รุ้สึกตัว และไม่เพ่ง (จริงๆก็สับสนตัวเองว่า ตัวเองนั้นเพ่งที่ พุทโธ ลมหายใจ หรือท้องกันแน่ ไม่รุ้คะ ..งง) ผลที่ได้คือ ดีขึ้นกว่าข้อ 1 แต่ จิตกระจาย.. ยิ่งกว่าไมโคเวปอีกคะ ฟุ้ง ด้วย จิตไม่เคยรวม .. เหนื่อยมาก แต่หลังออกสมาธิ อารมเย็นขึ้นมาก
3) ปัจจุบัน เพราะเหนื่อยมากจากข้อ2 เลยจะลองวิธี เพ่งที่ปลายจมูกดูคะ (จริงๆไม่อยากเพ่งที่ใดที่หนึ่ง กลัวติดเพ่งคะ .. ) พยายามจะทำอรัมปณูน่ะคะ อารมเป็นหนึ่งจิตเป็นหนึ่ง ... ลุกตามองไปที่ ปลายจมูก และยังคงรับรู้สึกลมหายใจ พุทโธ และ ท้อง .. รุ้สึกเหมือนมันโฟกัดที่ปลายจมูก จิตไม่กระจายมาก เหนื่อยน้อยลงมาก รับรุ้การฟุ้งเป็นระยะ แต่แค่รุ้ ไม่ใส่ใจ จับอารมที่พุทโธและปลายจมุก ... การฟุ้งน้อยลงมาก ... เหมือนมันรวมกัน .. ถ้าสามาธิดีๆจะ สว่างๆ รุ้สึกสงบ มีความสุข .. สักพัก จะขาด การรับรุ้ เหมือนภาพตัดไปเฉยๆ (เราเรียกว่าหลับล่ะมั้ง) พอรุ้สึกตัว ก็ กลับมาพุทโธ ต่อ ...... อาการเกร็งที่ร่างกาย ยังมีอยุ่ตลอด แต่ก็ดีขึ้นมาก จาก ตอนแรกที่เริ่งปฏิบัติคะ
เราควรปรับปรุง สมาธิตรงไหนคะ ตรงไหนที่ ผิดไป ..เราเป็นคนโง่มากคะ ช่วยด้วยเถอะคะ
แต่ก็แปลกนะ เมื่อก่อน ทำไป ไม่เคยคิดอะไร คิดแค่ว่า ขอให้เป็นคนดี เท่านี้ก็เพียงพอแล้ว ยิ่งปฏิบัติก็ยิ่งรุ้ว่าที่ผ่านมาตัวเองเลวแค่ไหน แปลกตรงที่ พักนี้ไม่รุ้ทำไม มันมีความสงสัยเกิดขึ้น ... ปฏิบัติไปทำไม แค่นั่งๆ มันได้บุญจริงหรอ บ้าหรือเป่า เฟลวไหล ไร้สาระ ..ปฏิบัติ ไปทำไม เพื่ออะไร แล้วเราเกิดมาทำไม ..คำถามพวกนี้มักวนเวียนในหัวตลอด ช่วงนั่งสมาธิ .. แรกๆสับสนคะ แต่ก็คิดว่าหาคำตอบได้แล้ว ขอแค่ให้เป็นดี เท่านี้ก็เพียงพอแล้ว ไม่ได้หวัง นิพพาน หรืออะไรที่ไกลตัว (โง่เกินไปคะ .. ) แต่กะแปลกนะ ถึงจะหาคำตอบได้ แต่คำถามกะยังมักวนเวียนในหัวอยถ่ ช่วงนี้นะ ก็ได้แต่สอนจิตไป .. บางทีก็รุ้ว่าขี้เกียจ แบบขี้เกียจมากๆ อยากออกสมาธิ แบบดื่อๆเดี๋ยวนั้น งง ตัวเอง .. แต่กะทน นั่งไปอีกสักพัก น่ะคะ
หนุทำอะไรผิดที่ตรงไหนคะ ควร ปรับปรุงสมาธิยังไง เพื่อจะได้ จิตหนึ่ง สมาธิ เป็นหนึ่ง ที่ถุกต้อง
ขอบคุณคะที่ชี้แนะคนโง่ๆ คนหนึ่ง ขอบคุณมากๆเลยคะ ไม่ได้แกล้งคะ โง่จรืง
สมาธิ จิตหนึ่ง อารมณ์เป็นหนึ่ง ทำยังไงคะ
ตอนนี้ ไม่สมารถทำได้แม้แต่อรัมปณูคะ (อารมเป็นหนึ่ง จิตเป็นหนึ่ง) พยายามอยู่คะ
ข้อสงสัยคือ บ่อยครั้ง ที่เหมือนหลับในสมาธิ แต่พอออกสมาธิไม่ได้ซึมนะคะ มันรุ้สึกสดชื่นมากกว่า (มีคนบอกว่ามันคือการตกภวัง..) ช่วงที่ หลับนั้น เหมือนพุทโธและการรับรุ้ทั้งหมดจะหายไปเลย .. พอรุ้สึกตัวหนุจะกลับมาตั้งสติและพุทโธต่อ (แบบนี้เรียกโมหะเอาไปกินหรือเปล่าคะ) แก้อย่างไรคะ
ตอนที่ทำสมาธินั้น รับรู้ได้ว่าจิตนั้นกระจายไปทั่ว ยิ่งกว่ารังสี ไมโคเวปซะอีก เล่นเอาเหนื่อยเลยคะ จากประสบการ 1 ปีที่ผ่านมาในการทำสมาธิ
1) เกร็งทั้งตัว คิ้วผูก อ้าปาก น้ำลายไหล (คาดว่าเครียดจัด ผลที่ได้คือ หลังจาก ออกสมาธิ อารมค่อนข้างรุนแรงมาก จากปกติรุนแรงอยุ่แล้ว อันนี้ อะไรกระทบนิดเดียวระเบิดยิ่งกว่ามิทรายซะอีก ) ... คาดว่ามีอะไรผิด (คิดเองคะ ..เลยพยายามเปลี่ยน)
2) พยายามคลาย ส่วนที่ตึง พยายามคลายทุกครั้งที่รุ้สึกตัว และไม่เพ่ง (จริงๆก็สับสนตัวเองว่า ตัวเองนั้นเพ่งที่ พุทโธ ลมหายใจ หรือท้องกันแน่ ไม่รุ้คะ ..งง) ผลที่ได้คือ ดีขึ้นกว่าข้อ 1 แต่ จิตกระจาย.. ยิ่งกว่าไมโคเวปอีกคะ ฟุ้ง ด้วย จิตไม่เคยรวม .. เหนื่อยมาก แต่หลังออกสมาธิ อารมเย็นขึ้นมาก
3) ปัจจุบัน เพราะเหนื่อยมากจากข้อ2 เลยจะลองวิธี เพ่งที่ปลายจมูกดูคะ (จริงๆไม่อยากเพ่งที่ใดที่หนึ่ง กลัวติดเพ่งคะ .. ) พยายามจะทำอรัมปณูน่ะคะ อารมเป็นหนึ่งจิตเป็นหนึ่ง ... ลุกตามองไปที่ ปลายจมูก และยังคงรับรู้สึกลมหายใจ พุทโธ และ ท้อง .. รุ้สึกเหมือนมันโฟกัดที่ปลายจมูก จิตไม่กระจายมาก เหนื่อยน้อยลงมาก รับรุ้การฟุ้งเป็นระยะ แต่แค่รุ้ ไม่ใส่ใจ จับอารมที่พุทโธและปลายจมุก ... การฟุ้งน้อยลงมาก ... เหมือนมันรวมกัน .. ถ้าสามาธิดีๆจะ สว่างๆ รุ้สึกสงบ มีความสุข .. สักพัก จะขาด การรับรุ้ เหมือนภาพตัดไปเฉยๆ (เราเรียกว่าหลับล่ะมั้ง) พอรุ้สึกตัว ก็ กลับมาพุทโธ ต่อ ...... อาการเกร็งที่ร่างกาย ยังมีอยุ่ตลอด แต่ก็ดีขึ้นมาก จาก ตอนแรกที่เริ่งปฏิบัติคะ
เราควรปรับปรุง สมาธิตรงไหนคะ ตรงไหนที่ ผิดไป ..เราเป็นคนโง่มากคะ ช่วยด้วยเถอะคะ
แต่ก็แปลกนะ เมื่อก่อน ทำไป ไม่เคยคิดอะไร คิดแค่ว่า ขอให้เป็นคนดี เท่านี้ก็เพียงพอแล้ว ยิ่งปฏิบัติก็ยิ่งรุ้ว่าที่ผ่านมาตัวเองเลวแค่ไหน แปลกตรงที่ พักนี้ไม่รุ้ทำไม มันมีความสงสัยเกิดขึ้น ... ปฏิบัติไปทำไม แค่นั่งๆ มันได้บุญจริงหรอ บ้าหรือเป่า เฟลวไหล ไร้สาระ ..ปฏิบัติ ไปทำไม เพื่ออะไร แล้วเราเกิดมาทำไม ..คำถามพวกนี้มักวนเวียนในหัวตลอด ช่วงนั่งสมาธิ .. แรกๆสับสนคะ แต่ก็คิดว่าหาคำตอบได้แล้ว ขอแค่ให้เป็นดี เท่านี้ก็เพียงพอแล้ว ไม่ได้หวัง นิพพาน หรืออะไรที่ไกลตัว (โง่เกินไปคะ .. ) แต่กะแปลกนะ ถึงจะหาคำตอบได้ แต่คำถามกะยังมักวนเวียนในหัวอยถ่ ช่วงนี้นะ ก็ได้แต่สอนจิตไป .. บางทีก็รุ้ว่าขี้เกียจ แบบขี้เกียจมากๆ อยากออกสมาธิ แบบดื่อๆเดี๋ยวนั้น งง ตัวเอง .. แต่กะทน นั่งไปอีกสักพัก น่ะคะ
หนุทำอะไรผิดที่ตรงไหนคะ ควร ปรับปรุงสมาธิยังไง เพื่อจะได้ จิตหนึ่ง สมาธิ เป็นหนึ่ง ที่ถุกต้อง
ขอบคุณคะที่ชี้แนะคนโง่ๆ คนหนึ่ง ขอบคุณมากๆเลยคะ ไม่ได้แกล้งคะ โง่จรืง