กระทู้นี้เป็นเพียงการระบายสิ่งที่อยู่ในใจ วันนี้ผมได้เข้าใจในสิ่งที่ผมไม่เคยเข้าใจ นั้นคือ การตาม...มันเหนื่อยนะ ตอนนี้ผมสามารถจินตนาการในหัวได้เลย
มีคนคนหนึ่งกำลังวิ่งอยู่กันผม ในตอนแรกพวกเขาวิ่งคู่กันพวกเราคุยกันเล่นกันในขณะที่กำลังวิ่ง มันสนุกมาก แต่พอเวลาเริ่มผ่านไป ผมรู้สึกได้ถึงความห่างของเรา เขาเริ่มวิ่งเร็วขึ้นและนำหน้าผมไปเรื่อยๆ โดยที่ผมตามเขาไม่ทันเลย ในที่สุดมันก็สามารถมองและรู้ได้ทันที ระหว่างเขาที่เป็นผู้นำและผมที่เป็นตามตาม มันเป็นระยะห่างที่มองเห็นได้ชัด การวิ่งของผมนับวันยิ่งเหนื่อยขึ้น เหนื่อยขึ้น เพียงคิดแต่ว่าจะทำยังไงให้ตามเขาทัน และในที่สุดผมก็ตระหนักได้ว่าผมไม่อาจจะตามเขาทันได้อีกต่อไป ผมถอดใจที่จะตามเขา แต่แล้วในวันที่ผมกำลังจะหยุดวื่ง ผมกลับเห็นเขาคนนั้นที่เคยวิ่งนำหน้าผม ตอนนี้เขามาวิ่งอยู่ข้างๆ
ผมรู้สึกสับสนขณะเดียวกันก็รู้สึกดีใจ ในที่สุดเขากลับมา ผมตามทันแล้ว ความพยายามของผมไม่สูญเปล่า ผมคิดว่าผมจะถอดใจแล้วแต่ตอนนี้ผมมีกำลังใจพร้อมที่จะวิ่งเคียงข้างกันเหมือนที่เราเคยเป็น แต่สุดท้าย เขาก็วิ่งนำผมขึ้นไป ผมกลายมาเป็นผู้ตามอีกครั้ง
มันโคตรเจ็บใจจนอยากจะร้องไห้ ผมเหมือนคนโง่ ดีใจเหมือนเด็กคิดไปเองว่าเขาจะกลับมา แต่มาให้ความหวังแล้วทิ้งระยะห่างไปอีก ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมถึงเสียเวลาไปมากมายเพื่อตามเขาคนนั้น ถ้าไม่ได้จริงจัง ก็ควรจะปล่อยผมไป อย่ามาเล่นกับความรู้สึกแบบนี้เลย
การตาม
มีคนคนหนึ่งกำลังวิ่งอยู่กันผม ในตอนแรกพวกเขาวิ่งคู่กันพวกเราคุยกันเล่นกันในขณะที่กำลังวิ่ง มันสนุกมาก แต่พอเวลาเริ่มผ่านไป ผมรู้สึกได้ถึงความห่างของเรา เขาเริ่มวิ่งเร็วขึ้นและนำหน้าผมไปเรื่อยๆ โดยที่ผมตามเขาไม่ทันเลย ในที่สุดมันก็สามารถมองและรู้ได้ทันที ระหว่างเขาที่เป็นผู้นำและผมที่เป็นตามตาม มันเป็นระยะห่างที่มองเห็นได้ชัด การวิ่งของผมนับวันยิ่งเหนื่อยขึ้น เหนื่อยขึ้น เพียงคิดแต่ว่าจะทำยังไงให้ตามเขาทัน และในที่สุดผมก็ตระหนักได้ว่าผมไม่อาจจะตามเขาทันได้อีกต่อไป ผมถอดใจที่จะตามเขา แต่แล้วในวันที่ผมกำลังจะหยุดวื่ง ผมกลับเห็นเขาคนนั้นที่เคยวิ่งนำหน้าผม ตอนนี้เขามาวิ่งอยู่ข้างๆ
ผมรู้สึกสับสนขณะเดียวกันก็รู้สึกดีใจ ในที่สุดเขากลับมา ผมตามทันแล้ว ความพยายามของผมไม่สูญเปล่า ผมคิดว่าผมจะถอดใจแล้วแต่ตอนนี้ผมมีกำลังใจพร้อมที่จะวิ่งเคียงข้างกันเหมือนที่เราเคยเป็น แต่สุดท้าย เขาก็วิ่งนำผมขึ้นไป ผมกลายมาเป็นผู้ตามอีกครั้ง
มันโคตรเจ็บใจจนอยากจะร้องไห้ ผมเหมือนคนโง่ ดีใจเหมือนเด็กคิดไปเองว่าเขาจะกลับมา แต่มาให้ความหวังแล้วทิ้งระยะห่างไปอีก ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมถึงเสียเวลาไปมากมายเพื่อตามเขาคนนั้น ถ้าไม่ได้จริงจัง ก็ควรจะปล่อยผมไป อย่ามาเล่นกับความรู้สึกแบบนี้เลย