สวัสดีค่ะ เราอยากตั้งกระทู้นี้เพื่อระบายความเครียดความกดดันและปัญหาต่างๆที่เราเจอค่ะ
เราอายุ15 กำลังจะ16 ตอนนี้อยู่ม.4ค่ะ เราเป็นเด็กเรียนดีมาตลอด แต่ไม่ถึงกับเรียนเก่งหรือทำได้ดีทุกวิชา แต่เราส่งงานครบทุกวิชาแล้วก็เป็นคนที่มีความรับผิดชอบพอตัวค่ะ
เราเจอปัญหาที่บ้านมาตั้งแต่เด็กจนโต ปัจจุบันก็ยังอยู่กับปัญหาครอบครัวอยู่ แต่ถึงอย่างนั้นเราก็ยังเป็นคนที่ช่วยเหลือตัวเองได้ รู้ผิดชอยชั่วดี อะไรควรอะไรไม่ควร ตอนอยู่มัธยมต้นเราต้องย้ายไปอยู่กับแฟนใหม่ของพ่อเพราะเรามีปัญหากับแม่แท้ๆของตัวเอง เราพูดกับเพื่อนทุกวันว่าเราเหนื่อยมากที่อยู่ตรงนี้ ใช่ค่ะ เราแทบจะรับภาระทุกอย่างของบ้าน ตื่นมาทำกับข้าวตั้งแต่ตีห้า ดูแลน้อง(ลูกของแฟนใหม่พ่อ)อีกสองคน และเราก็ต้องหาเงินเลี้ยงตัวเองไปด้วย แถมเราก็ไม่โอเคกับนิสัยของแหนใหม่พ่อ ซึ่งมันเหนื่อยมากจริงๆค่ะ เราเรียนไปด้วย ทำงานไปด้วย ถึงอย่างนั้นพ่อก็ส่งเสียเราให้เรียนห้องดีๆแบบห้องพิเศษค่ะ เราเลยตั้งใจไว้ว่า ถ้าจบม.3จะไปต่อรร.ที่ต่างจังหวัด แล้วก็อยู่หอกับเพื่อน จริงๆแล้วจุดประสงค์ที่อยากเรียนต่างถิ่นก็เพราะอยากกนีออกมาจากบ้านหลังนั้น อยากเริ่มชีวิตใหม่ แต่คิดผิดมากเลยค่ะ มันเป็นความคิดที่เห็นแก่ตัวมากๆ เราไม่ได้คำนึงถึงค่าใช้จ่ายที่ตะตามมาเลย ค่าหอ ค่ากิน ค่าอยู่ มันเยอะมากๆค่ะต่อหนึ่งเดือน บวกกับที่เรียนใหม่ที่ค่อนข้างปรับตัวยาก ทั้งเพื่อน ทั้งการใช้ชีวิต จริงๆเราค่อนข้างที่จะมีปัญหากับการอยู่ร่วมกันกับคนอื่น เพราะเป็นคนที่เข้าหาคนอื่นไม่เป็น ไม่ชอบเข้าสังคม แต่ก็ไม่ได้ไปหาเรื่องหรือมีปัญหากับใคร พูดง่ายๆก็ชอบอยู่ใครอยู่มันแหละค่ะ แล้วเราหารค่าหอกับเพื่อนคนนึงอยู่ด้วย มันก็ต้องเป็นธรรมดาที่เราจะไม่พอใจอะไรสักอย่างกันอยู่แล้ว แต่ติดที่ต่างคนต่างไม่พูด ก็เลยกลายเป็นคนความอึดอัดใจ ตามมาด้วยความเหนื่อย จนบางทีคิดว่าถ้าหายไปได้เลยก็คงดี เราไม่มีความสุขกับการมีชีวิตอยู่ตอนนี้เลยค่ะ ไม่มีจุดหมายของชีวิต ไม่รู้ว่าตัวเองต้องทำอะไร แล้วก็รู้สึกผิดต่อคนที่ส่งเสียให้เราเรียนมาจรถึงตอนนี้ แต่เราเองก็ไปต่อไม่ไหวแล้ว เราคิดแค่ว่าอยากออกจากระบบการศึกษาแล้วไปหางานทำ แต่อายุยังน้อยเป็นเรื่องที่ยากมากที่จะหางานได้ จริงๆตอนนี้เราไม่รู้ว่าตัวเองต้องทำยังไง เราแค่เหนื่อยมากๆเหนื่อยมานานมากๆ เราอยากมีความสุข ถึงคนที่มาอ่าน ขอโทษด้วยนะคะที่เขียนอะไรก็ไม่รู้ งงๆหน่อย เราแค่อึดอัดใจ เหนื่อย ไปไหนไม่ถูก แค่อยากระบายมันออกมา ถ้าอ่านมาถึงตอนนี้ ก็อยากขอบคุณที่รับหังนะคะ ขอให้ทุกคนมีความสุขกับการใช้ชีวิตค่ะ
อยากลาออก ไม่อยากเรียน ชีวิตไม่มีเป้าหมายแล้ว ขอระบายสักนิดนึงนะคะ
เราอายุ15 กำลังจะ16 ตอนนี้อยู่ม.4ค่ะ เราเป็นเด็กเรียนดีมาตลอด แต่ไม่ถึงกับเรียนเก่งหรือทำได้ดีทุกวิชา แต่เราส่งงานครบทุกวิชาแล้วก็เป็นคนที่มีความรับผิดชอบพอตัวค่ะ
เราเจอปัญหาที่บ้านมาตั้งแต่เด็กจนโต ปัจจุบันก็ยังอยู่กับปัญหาครอบครัวอยู่ แต่ถึงอย่างนั้นเราก็ยังเป็นคนที่ช่วยเหลือตัวเองได้ รู้ผิดชอยชั่วดี อะไรควรอะไรไม่ควร ตอนอยู่มัธยมต้นเราต้องย้ายไปอยู่กับแฟนใหม่ของพ่อเพราะเรามีปัญหากับแม่แท้ๆของตัวเอง เราพูดกับเพื่อนทุกวันว่าเราเหนื่อยมากที่อยู่ตรงนี้ ใช่ค่ะ เราแทบจะรับภาระทุกอย่างของบ้าน ตื่นมาทำกับข้าวตั้งแต่ตีห้า ดูแลน้อง(ลูกของแฟนใหม่พ่อ)อีกสองคน และเราก็ต้องหาเงินเลี้ยงตัวเองไปด้วย แถมเราก็ไม่โอเคกับนิสัยของแหนใหม่พ่อ ซึ่งมันเหนื่อยมากจริงๆค่ะ เราเรียนไปด้วย ทำงานไปด้วย ถึงอย่างนั้นพ่อก็ส่งเสียเราให้เรียนห้องดีๆแบบห้องพิเศษค่ะ เราเลยตั้งใจไว้ว่า ถ้าจบม.3จะไปต่อรร.ที่ต่างจังหวัด แล้วก็อยู่หอกับเพื่อน จริงๆแล้วจุดประสงค์ที่อยากเรียนต่างถิ่นก็เพราะอยากกนีออกมาจากบ้านหลังนั้น อยากเริ่มชีวิตใหม่ แต่คิดผิดมากเลยค่ะ มันเป็นความคิดที่เห็นแก่ตัวมากๆ เราไม่ได้คำนึงถึงค่าใช้จ่ายที่ตะตามมาเลย ค่าหอ ค่ากิน ค่าอยู่ มันเยอะมากๆค่ะต่อหนึ่งเดือน บวกกับที่เรียนใหม่ที่ค่อนข้างปรับตัวยาก ทั้งเพื่อน ทั้งการใช้ชีวิต จริงๆเราค่อนข้างที่จะมีปัญหากับการอยู่ร่วมกันกับคนอื่น เพราะเป็นคนที่เข้าหาคนอื่นไม่เป็น ไม่ชอบเข้าสังคม แต่ก็ไม่ได้ไปหาเรื่องหรือมีปัญหากับใคร พูดง่ายๆก็ชอบอยู่ใครอยู่มันแหละค่ะ แล้วเราหารค่าหอกับเพื่อนคนนึงอยู่ด้วย มันก็ต้องเป็นธรรมดาที่เราจะไม่พอใจอะไรสักอย่างกันอยู่แล้ว แต่ติดที่ต่างคนต่างไม่พูด ก็เลยกลายเป็นคนความอึดอัดใจ ตามมาด้วยความเหนื่อย จนบางทีคิดว่าถ้าหายไปได้เลยก็คงดี เราไม่มีความสุขกับการมีชีวิตอยู่ตอนนี้เลยค่ะ ไม่มีจุดหมายของชีวิต ไม่รู้ว่าตัวเองต้องทำอะไร แล้วก็รู้สึกผิดต่อคนที่ส่งเสียให้เราเรียนมาจรถึงตอนนี้ แต่เราเองก็ไปต่อไม่ไหวแล้ว เราคิดแค่ว่าอยากออกจากระบบการศึกษาแล้วไปหางานทำ แต่อายุยังน้อยเป็นเรื่องที่ยากมากที่จะหางานได้ จริงๆตอนนี้เราไม่รู้ว่าตัวเองต้องทำยังไง เราแค่เหนื่อยมากๆเหนื่อยมานานมากๆ เราอยากมีความสุข ถึงคนที่มาอ่าน ขอโทษด้วยนะคะที่เขียนอะไรก็ไม่รู้ งงๆหน่อย เราแค่อึดอัดใจ เหนื่อย ไปไหนไม่ถูก แค่อยากระบายมันออกมา ถ้าอ่านมาถึงตอนนี้ ก็อยากขอบคุณที่รับหังนะคะ ขอให้ทุกคนมีความสุขกับการใช้ชีวิตค่ะ