คุณว่าเราบ้ามั้ย

เราไม่รู้นะคะว่าทุกคนเคยเป็นมั้ยคือเราอยากเป็นนักเขียนค่ะ แต่ที่บ้านไม่ค่อยสนับสนุนเพราะเขาอยากให้เป็นงานอดิเรกมากกว่า เรารู้สึกว่าเราไม่น่าพูดออกไปมันดูไม่ควร เราเอาไปปรึกษาคนสนิทหลายคนค่ะว่ากูอยากเป็นนักเขียนแต่ที่บ้านของานที่มั่นคงกว่านี้ เราเก็บมาคิดนานมากเลยค่ะจนเรามีอาชีพ1ที่เราสนใจก็คือผู้พิพากษา ตอนแรกเราสนใจพอสมควรเลยแต่ไม่เท่านักเขียนค่ะ เราเริ่มศึกษาหาข้อมูลดู มันเรียนหนักมาก เราก็เริ่มตั้งคำถามกับตัสเองค่ะว่า จะเรียนไหวหรอ จะไม่เหนื่อยใช่มั้ยจะไม่เสียดายใช่มั้ยถ้าต้องเลิกทำถ้าใจไม่ชอบจริง จนมาวันนี้เราไม่อยากเป็นแล้วค่ะ มันรู้สึกเหนื่อยเรารู้ว่ายังไงทุกคนก็ต้องเหนื่อยอยู่แล้ว แต่ถ้าเราเหนื่อยไปพร้อมกับความสุขความชอบของเรามันไม่ดีกว่าหรอ เราว่ามันก็ยังดีกว่าการที่จะต้องมานั่งเรียนในสิ่งที่ไม่ชอบเรียนอีกค่ะ ติกันได้นะคะ เราก็แค่เด็กม.ต้นที่กลัวว่าอนาคตไม่มีอาชีพเลี้ยงครอบครัวแค่นั้นเองค่ะ ที่เรามาตั้งคำถามในวันนี้ก็เพราะอยากรู้ค่ะว่า ถ้าสมมุติเราขึ้นกำลังจะขึ้นม.4แล้วยังไม่รู้ว่าจะเรียนอะไร เราอยากได้คำแนะนำค่ะ เราอยากมีงานทำในอนาคตแต่ตอนนี้มันดูมืดไปหมดเลยค่ะ5555 ช่วงนี้เราเครียดง่ายด้วย มันก็เลยอยากระบาย เรารู้ว่าถ้าเราพิมพ์คำว่าเหนื่อยออกไป ยังไงมันก็ต้องมีคนที่เหนื่อยกว่าเราอยู่แล้ว เราเลยไม่กล้าพิมพ์ ขนาดร้องไห้ยังไม่ค่อยจะกล้าเลยค่ะ มันดูแปลกตา เพราะเวลาเราอยู่กับเพื่อนเราไม่ค่อยร้องไห้ให้ใครเห็นเลยจนทุกวันนี่ต้องเก็บมาร้องคนเดียว ดูปัญญาอ่อนนะคะ แต่มันทำได้แค่นี้จริงๆ เราเป็นคนที่ไม่ได้สนิทกับคนในครอบครัว อยู่แต่กับตัวเอง แอบน่าเบื่อนะคะ แต่ก็มีคสามสบายใจเล็กๆ จำตอนที่เราบอกว่าอยากเป็นนักเขียนได้มั้ยคะ ที่จริงเรามีนิยายอยู่หลายเรื่องเลยค่ะที่เราแต่ง พอครอบครัวมากแบบนั้นเราต่อนิยายไม่ได้เลย ติตัวเองตลอด ว่าเขียนออกไม่ดีบ้าง แย่บ้าง จนมันอยากเลิกเขียนไปเลย ไม่มีแรงเขียนเลยค่ะ  เราดูงี่เง่าเนอะคุณ แต่เราไม่รู้จะทำไงแล้ว เราอยากระบายกับใครซักคน แค่นั้นเอง ขอบคุณทุกคนติคำชมคำแนะนำนะคะ