ค่ะตามหัวข้อเลยค่ะ อาจจะไม่ได้พิมพ์ทางการอะไรมากนะคะ เอาตามความเข้าใจของเราเลย ไม่รู้ว่าจะมีใครอ่านรึป่าวนะ

เดิมทีเราเป็นคนที่แข็งแรงมากค่ะ มากจริงๆทั้งกายและใจ ความเศร้าอะไรนี้ไม่เคยมาถึงตัวเราเลยค่ะ จะซึมบ้างก็เรื่องเล็กน้อย เป็นธรรมชาติเนาะ แต่พอเราได้มาเผชิญกับสิ่งนี้ อย่างแรกเลยค่ะ มันทำให้เราคิดถึงอดีตที่เรามีความสุข ได้แต่คิดแล้วก็เสียดาย คิดเยอะแยะมากมายไปหมด ฟุ้งซ่าน เสพสื่อข่าวเยอะ จนถึงขึ้น กินไม่ได้ นอนก็ไม่หลับ กลัว กลัวว่าจะเป็นอะไร ไม่ชอบบอกใครด้วย เก็บไว้คนเดียว ต้องไปหาซื้อวิตามินมากิน เพื่อให้กินข้าวได้ พอกินได้ร่างกายก็เริ่มสดใส ตอนเป็นมันทั้งหายใจไม่อิ่ม หายใจลำบาก ไม่กล้านอน นอนไม่หลับ กินข้าวไม่ลง เพลียไปหมดเลยค่ะ สภาพดูไม่ได้ ขนาดพ่อยังบอกเราคิดมากไป ใช่ค่ะคิดมากไป พ่อต้องส่งธรรมมะมาให้ฟัง จนตั้งแต่วันนั้นถึงตอนนี้ 4เดือนแล้วค่ะที่เจอมา ตอนนี้คือหมดไฟ หมดแพชชั่น หมดแบบเห้อ อะไรที่เคยชอบก็ไม่ค่อยอยากจะทำ เริ่มงงว่าทำไมถึงมีโลกนี้ เราเกิดมาเพื่ออะไร เรากำลังใช้ชีวิตอยู่หรอ ตั้งคำถามมากมาย แต่พอได้อยู่กับเพื่อนก็ใช้เอเนอจี้ตรงนั้นสนุกกับเพื่อนให้สุด แต่พออยู่คนเดียวมันก็เหงาเหมือนเดิม เราก็หาพอสแคสต์ฟัง หายใจเข้าออกช้าๆ ตั้งเป้าหมาย อยู่กับปัจจุบัน และช่างมันกับเรื่องที่ไม่จำเป็น ใช่ค่ะ เรารู้นิว่าต้องทำยังไง เราก็แค่เปลี่ยนความคิดใช่มั้ย ละเราเป็นคนคิดมากอยู่แล้วด้วย แต่มันก็ยังไม่หยุดคิดสักที

ทั้งหมดที่กล่าวมาก็ประมาณนี่แหละค่ะ ใครผ่านมาเห็นก็อยากจะเป็นกำลังใจให้นะคะ ว่าไม่ได้มีแค่คุณคนเดียวที่เป็น ยังมีอีกหลายคนที่เขาก็เป็นและต้องการกำลังใจเหมือนกัน หายไปพร้อมกันนะคะ อย่าไปซ้ำเติมหรือมองว่ามันเป็นเรื่องตลกสำหรับคนที่เขาเป็นเถอะนะคะ
สำหรับใครที่อ่านจนจบก็ขอบคุณค่ะ😊