ลองแต่ง-๗๑ ถามใจ

เกล็ดเพชรเกาะพร่างพราวหลังหมาดฝน เรื่อยเรื่อยเรียงไหลหล่นเป็นจังหวะ ความชื้นเคียงคุ้นเคยเอ่ยวาระ ลักษณะคล้ายพร้อมประจำการ สิ้นหมาดม่านมนตร์ฝนยลสดชื่น ฟอนฝุ่นขื่นหมดฤทธิ์เริงสนาน แสงสีทองเริ่มจ้าบัญชา

0 เมื่อแสงเรื่อรองงามแห่งยามรุ่ง ค่อยค่อยฟุ้งฟายอณูเพรียกตรู่สาง คลี่ปลายปีกปักษินล้อมถิ่นทาง โลกเบื้องล่างก็ค่อยฟื้นขึ้นตื่นตัว 0 ดอกดวงมวลน้ำค้าง .. หยาดวางเม็ด พร่างราวเกล็ดแก้วบน .. ความหม่นหลัว ล

0 ค่อยค่อยไหลค่อยค่อยหลากจนกรากเชี่ยว คืนเปล่าเปลี่ยวเงียบงันก็พลันสลาย คลื่นตีฟองละอองซัดกระจัดกระจาย รวบรวมสายชำแรกกระแทกกระทั้น 0 ปริมาณฝุ่นฝนที่หล่นร่วง ผูกเงื่อนบ่วงหน่วงจิตให้คิดประหวั่น เสียงโค

ภาพสะท้อนของน้ำหลาก จากดวงตา ท่วมเรือกสวนไร่นา มาถนน เห็นนัยน์ตาทุกคู่ ของผู้คน ฉายแววแห่งกังวล และห่วงใย วอมไฟสะท้อนน้ำ ยามค่ำคืน ทุกม่านตาต้องตื่น ยากหลับไหล สุดลูกหูลูกตา น้ำมาไกล เหมือนมีก

แสงสุรีย์ สาดส่อง ต้องไอหมอก ดอกไม้งอก งามชื่น ระรื่นไหว ลมอ่อนพัด พาพร่าง ละอองไพร กลิ่นหอมไกล โรยรื่น ชื่นอารมณ์ ยามตะวัน ทาบฟ้า สีครามแจ่ม ดอกไม้งาม แซมโลก สวยสุขสม รอยยิ้มแย้ม แต้มผ่าน ม่านสายลม

* เหนือสุข-ทุกข์ * เรียนธรรมะ แต่ละ ปฏิบัติ ดั่งถนัด หิ้วพา ผลาผล เฝ้าลูบลูบ คลำคลำ ทำชอบกล บ่เคยยล เชยชิม ลิ้มลองรส อันสุขทุกข์ มาทัก สักว่าเกิด แต่เตลิด&nbs

O เมื่อคลื่นฝน .. พรมพร่างไม่ว่างเว้น ค่อยโรยเส้นล้อมห่มสายลมร่ำ จึง-ผืนฟ้ารอบด้านคลี่ม่านดำ ของคืนค่ำให้สยาย .. ลงคลายตัว O เพียงจะให้หม่นหมอง .. ที่มองว่า เหมือนรูปรอยเหว่ว้า .. ยามฟ้าหลัว บังดวงวัน

กรุ่นอายอวลยวนถวิลมิสิ้นสร่างกลีบบอบบางบานแย้มแต้มหยาดใสน้ำค้างพราววาววับจับกลางใจ-เกสรไล้ชโลมต้องละอองนวล รำเพยลมฉมรื่นชื่นนาสาแทรกอุราเร้ารึงคะนึงหวนแนบจุมพิตชิดพร้อมถนอมนวลมิลามลวนรุกเร่งเกรงช้ำรอย

๏ ขยับเข็ม เรียงร้อย ปักผืนผ้า          ด้วยลีลา จินตนา พาประสาน ผ่านมุ่นปุ่ม ปมไหม ใยตระการ        ละลานหลาก สีสัน พรรณ

0 เอียงเทอย่างช้าช้า .. องศาเศร้า ให้เปลี่ยวเปล่าเหงาเงียบมาเทียบข้าง คลื่นอาดูรที่รอรับการอับปาง คงแผ่กว้างวงกระเพื่อมอย่างเอือมระอา 0 ทุกเวลานาทีไม่มีเว้น ต้องกระเพื่อมวงเต้น เมื่อเห็นว่า หัวใจคนยัง