ทำอะไรก็ไม่เคยดีสักอย่าง

สวัสดีค่ะตอนนี้เราอายุ16ปีนะคะ คือเราจะชอบโดนยายเอาเราไปเปรียบเทียบกับแม่อยู่บ่อยครั้ง เค้าจะพูดประมาณ​ว่าตอนแม่อายุเท่าเราเค้าทำอะไรได้เยอะกว่าเราอีก ขอเกริ่นก่อนนะคะว่าบ้านเราขายข้าว ซึ่งวันหยุดหรือปิดเทอมเราจะมาช่วยที่บ้านทำงานทุกวัน ตอนเช้าก่อนไปรร.เราก็ตื่นเเต่เช้ามาช่วยปิดเทอมเราก็มาช่วยเราแทบไม่มีโอกาส​ได้ไปเที่ยวหรือใช้ชีวิตเหมือนเด็กรุ่นเดียวกันเค้าทำกันเลย เราต้องช่วยงานที่บ้านตลอด เวลาเราทำอะไรไม่ได้ดั่งใจเราก็จะโดนยายเอาเราไปเปรียบเทียบจนเรารู้สึกเเย่มากบางทีก็รู้สึกนอยนะคะ บางครั้งเราเอาเพื่อนมาแนะนำให้รู้จักกับยาย ยายก็จะถามตลอดเลยว่าเค้าเรียนเก่งกว่าเราใช่มั้ย เราไม่รู้นะว่าในสายตายายมองเราเป็นเด็กโง่รึเปล่า ยายก็จะพูดจะตลอดเลยว่าเราขี้เกียจ​อย่างงี้​ เอาแต่นอน เราเป็นคนขี้เซาก็จริงค่ะ แต่เรารู้ว่าหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายคืออะไรและเราไม่เคยละเลย​หน้าที่ของตัวเองเลย เราเคยมองตัวเองว่าเราไม่เก่งพอหรอเรายังไม่ขยันอีกหรอ เวลาที่เราช่วยที่ร้านขายของเสร็จ เราก็จะอยู่ในห้องนอนเราซึ่งการที่เรามาอยู่ในห้องนอนเรา บางทีเราเรียนภาษาเองบ้างหรือวาดภาพบ้างแต่เค้าไม่เคยเห็นสิ่งที่เราพยายามเลยเค้าก็จะคิดว่าเราเข้าห้องไปก็เอาแต่นอน เค้าก็จะมองข้อด้อยของเราตลอด เราเรียนได้เกรด3.88ยายไม่เคยชมว่าเราเก่งเลยเค้าก็จะพูดว่ารร.ให้เกรดง่ายไป เรารู้สึกว่าตอนนี้ครอบครัวของเราเค้าพยายามทำให้เราเป็นคนขยันมากขึ้นและเเข็งเเกร่งมากขึ้น บางทีเราเจอคำพูดแย่ๆมาเยอะๆเราเเทบจะล้มทั้งยืน ไม่มีที่ระบายอารมณ์​ไม่มีคนปลอบใจ เราพยายามมองในมุมมองของผู้ใหญ่​มากๆ จนเราเป็นฝ่ายที่เจ็บเองอยู่ตลอด เวลาเศร้าเราก็ปลอบใจตัวเองอยู่ตลอดและคิดเเง่บวกไว้เยอะ เราเคยนอนร้องไห้ทุกคืนจนเกือบเป็นโรคซึมเศร้า​ เวลาอยู่ข้างนอกเรายิ้มหัวเราะตลอดแต่ไม่ทีใครรู้ว่าข้างในเราเศร้าขนาดไหน

*กระทู้นี้อาจจะไม่มีสาระอะไรมากค่ะถือว่าเป็นการระบายความรู้สึกของเราออกมา
ขอบคุณ​ทุกคนที่เค้ามาอ่านและเเสดงความคิดเห็น​นะคะ
ขอให้โลกนี้ใจดีกับทุกคนค่ะ