สวัสดีค่ะ หนูขอระบายและขอคำแนะนำหน่อยนะคะ
หนูอยู่มอปลายค่ะ หนูย้ายโรงเรียนตอนม.5 ทั้งชีวิตหนูย้ายร.รบ่อยมาก ตั้งแต่มอต้น ทุกครั้งที่ย้าย เป็นการตัดสินใจของหนูหมด และเหตุผลทุกครั้งที่ตัดสินใจย้ายคือควาามรู้สึกเกี่ยวกับสังคมและคุณภาพการเรียนการสอนตลอด เหตุผลที่หนูตัดสินใจย้ายตอนม.5ครั้งนี้ เพราะเพื่อนทั้งห้องไม่สนใจในการเรียนมารรบ้างไม่มาบ้าง ทุกวันทั้งห้องมาเรียน9คนจาก25เลยทำให้หนูไม่มีกำลังใจเรียน (แต่หนูสนิทกับเพื่อนทั้งห้องนะ) หนูเลยได้ย้ายไปโรงเรียนในอำเภอที่ใหญ่กว่ามาก แต่มันไม่เหมือนที่หนูคิด เรียนวันแรกก็รู้เลยว่าคิดผิด หนูไม่เข้าใจที่ครูสอนเลยค่ะ พูดตรงว่าสอนไม่ดี สอนไปเร็วมาแล้วใหเ้ทำโจทร์เองเลย เข้ากับเพื่อนไม่ได้ ตอนนี้ผ่านมา1เดือนแล้ว ทุกอย่างยังเหมือนเดิม มันทำให้หนูเครียดและอึดอัดมาก จนทำให้ทุกครั้งที่ตื่นนอนแล้วรู้ว่าจะต้องไปรร มันทำให้หนูร้องไห้ทุกเช้า มันเหนื่อยจนรู้สึกล้า ทั้งวันหนูเหม่อ หวง รู้สึกหน่วงหน่วงที่ใจ เป็นแบบนี้ทุกวัน ตื่นตั้งแต่เช้าๆไปรรกลับบ้าน แค่นอนบนเตียงยังไม่ทันหายเหนื่อยแป๊บเดียวก็มืดแล้วต้องนอนหลับเร็วไม่งั้นมจัแย่จะเหนื่อยแย่กว่าเดิม เป็นแบบนี้วนไป ทุกวันหยุดทุกเย็นก็ร้องไห้ในห้องบางทีก็คิดว่าไม่ไหวแล้วตุยๆให้มันจบๆ เป็นแบบนี้บ่อยๆ แต่ก็ยังไม่ได้ทำเพราะกลัวไปแล้ว ย่าจะลำบากเพราะยังอยากโตไปมีงานดีๆแล้วให้เขาสบายสักครั้งหนูรู้สึกแบบนี้ จนถึงวันนี้ วันนี้หนูลารรเป็นครั้งแรก เพราะเหนื่อยอยากพักสักวัน หนูร้องไห้ปล่อยโฮกับยาย หนูบอกเขาหนูอึดอัดแค่ไหนหนูเรียนไม่เข้าใจ หนูไม่มีเพื่อน หนูไม่ได้อยากย้ายรรบ่อยๆ เหมือนหนีปัญหาแต่มันอึดอัด แต่ก็ไม่ได้บทสรุปอะไร คงต้องทนอีก2ปี หนูอาจจะเป็นเด็กที่จะเอาแต่หนี แต่ทุกอย่างหนูพยายามแล้ว หนูไม่ใช่คนที่เข้าสังคมเก่ง ชีวิตหนูวนกับอะไรแบบนี้ ไม่ได้ใช้ชีวิตแบบเด็กมอปลายที่มีความสุขกับเพื่อนแบบคนอื่น เพราะการตัดสินใจของหนูคนเดียว เมื่อก่อนหนูไม่ใช่คนที่ร้องไห้ง่าย แต่ยิ่งโตหนูยิ่งอ่อนแอ ยิ่งเหมือนเด็กไม่รู้จักโตหนีปัญหา คือหนูรู้สึกแย่ เหนื่อย ไม่อยากทำอะไรเลย หนูคิดวนถึงอดีต กลัวอนาคต แล้วก็เครียดกับปัจจุบันมากๆ อยากให้เวลาเดินเร็วๆ จะได้จบ ระหว่างวันหนูไม่มีสมาธิ ห่วง เหม่อ เรียนไม่รู้เรื่องเลยค่ะ
อยากตายบ้างแต่ยังไม่อยากทำอะไร หนูยังไม่ได้บอกแม่หนูไม่แน่ใจว่าเป็นโรคซึมเศร้ารึป่าว หนูยังไม่ได้บอกครอบครัว เพราะไม่อยากให้เขาห่วง หนูเลยอยาก มั่นใจว่าไม่ได้คิดไปเอง เพราะถ้าบอกไปแล้วไม่ใช่ มันจะกลายเป็นเลือกร้องความสนใจ ทั้งหมดหนูอยากย้ายกลับอีกแล้วเพราะหนูสามารถตื่นไปรรแล้วยิ้มหัวเราะเล่นมุกตลกกับเพื่อนและครูได้ และเรียนรู้เรื่อง หนูอยากรู้ว่าหนูควรทำยังไงต่อดี หนูไม่ควรย้ายหรือหนีปัญกาอีกแล้วใช่มั้ย(หนูแค่ไม่อยากตัดสินใจผิดอีก แล้วถ้าหนูไม่สามารถย้ายได้แล้วหนูควรจะทำยังไง )หนูรู้ว่าหนูคิดแบบเด็กๆ แล้วก็หนีมาตลอด แค่อยากรู้ว่าถ้าเป็นผู้ใหญ่จะทำยังไงคะ
ถ้าเป็นผู้ใหญ่จะทำยังไงคะ (ย้ายโรงเรียนตอนม.5)
หนูอยู่มอปลายค่ะ หนูย้ายโรงเรียนตอนม.5 ทั้งชีวิตหนูย้ายร.รบ่อยมาก ตั้งแต่มอต้น ทุกครั้งที่ย้าย เป็นการตัดสินใจของหนูหมด และเหตุผลทุกครั้งที่ตัดสินใจย้ายคือควาามรู้สึกเกี่ยวกับสังคมและคุณภาพการเรียนการสอนตลอด เหตุผลที่หนูตัดสินใจย้ายตอนม.5ครั้งนี้ เพราะเพื่อนทั้งห้องไม่สนใจในการเรียนมารรบ้างไม่มาบ้าง ทุกวันทั้งห้องมาเรียน9คนจาก25เลยทำให้หนูไม่มีกำลังใจเรียน (แต่หนูสนิทกับเพื่อนทั้งห้องนะ) หนูเลยได้ย้ายไปโรงเรียนในอำเภอที่ใหญ่กว่ามาก แต่มันไม่เหมือนที่หนูคิด เรียนวันแรกก็รู้เลยว่าคิดผิด หนูไม่เข้าใจที่ครูสอนเลยค่ะ พูดตรงว่าสอนไม่ดี สอนไปเร็วมาแล้วใหเ้ทำโจทร์เองเลย เข้ากับเพื่อนไม่ได้ ตอนนี้ผ่านมา1เดือนแล้ว ทุกอย่างยังเหมือนเดิม มันทำให้หนูเครียดและอึดอัดมาก จนทำให้ทุกครั้งที่ตื่นนอนแล้วรู้ว่าจะต้องไปรร มันทำให้หนูร้องไห้ทุกเช้า มันเหนื่อยจนรู้สึกล้า ทั้งวันหนูเหม่อ หวง รู้สึกหน่วงหน่วงที่ใจ เป็นแบบนี้ทุกวัน ตื่นตั้งแต่เช้าๆไปรรกลับบ้าน แค่นอนบนเตียงยังไม่ทันหายเหนื่อยแป๊บเดียวก็มืดแล้วต้องนอนหลับเร็วไม่งั้นมจัแย่จะเหนื่อยแย่กว่าเดิม เป็นแบบนี้วนไป ทุกวันหยุดทุกเย็นก็ร้องไห้ในห้องบางทีก็คิดว่าไม่ไหวแล้วตุยๆให้มันจบๆ เป็นแบบนี้บ่อยๆ แต่ก็ยังไม่ได้ทำเพราะกลัวไปแล้ว ย่าจะลำบากเพราะยังอยากโตไปมีงานดีๆแล้วให้เขาสบายสักครั้งหนูรู้สึกแบบนี้ จนถึงวันนี้ วันนี้หนูลารรเป็นครั้งแรก เพราะเหนื่อยอยากพักสักวัน หนูร้องไห้ปล่อยโฮกับยาย หนูบอกเขาหนูอึดอัดแค่ไหนหนูเรียนไม่เข้าใจ หนูไม่มีเพื่อน หนูไม่ได้อยากย้ายรรบ่อยๆ เหมือนหนีปัญหาแต่มันอึดอัด แต่ก็ไม่ได้บทสรุปอะไร คงต้องทนอีก2ปี หนูอาจจะเป็นเด็กที่จะเอาแต่หนี แต่ทุกอย่างหนูพยายามแล้ว หนูไม่ใช่คนที่เข้าสังคมเก่ง ชีวิตหนูวนกับอะไรแบบนี้ ไม่ได้ใช้ชีวิตแบบเด็กมอปลายที่มีความสุขกับเพื่อนแบบคนอื่น เพราะการตัดสินใจของหนูคนเดียว เมื่อก่อนหนูไม่ใช่คนที่ร้องไห้ง่าย แต่ยิ่งโตหนูยิ่งอ่อนแอ ยิ่งเหมือนเด็กไม่รู้จักโตหนีปัญหา คือหนูรู้สึกแย่ เหนื่อย ไม่อยากทำอะไรเลย หนูคิดวนถึงอดีต กลัวอนาคต แล้วก็เครียดกับปัจจุบันมากๆ อยากให้เวลาเดินเร็วๆ จะได้จบ ระหว่างวันหนูไม่มีสมาธิ ห่วง เหม่อ เรียนไม่รู้เรื่องเลยค่ะ
อยากตายบ้างแต่ยังไม่อยากทำอะไร หนูยังไม่ได้บอกแม่หนูไม่แน่ใจว่าเป็นโรคซึมเศร้ารึป่าว หนูยังไม่ได้บอกครอบครัว เพราะไม่อยากให้เขาห่วง หนูเลยอยาก มั่นใจว่าไม่ได้คิดไปเอง เพราะถ้าบอกไปแล้วไม่ใช่ มันจะกลายเป็นเลือกร้องความสนใจ ทั้งหมดหนูอยากย้ายกลับอีกแล้วเพราะหนูสามารถตื่นไปรรแล้วยิ้มหัวเราะเล่นมุกตลกกับเพื่อนและครูได้ และเรียนรู้เรื่อง หนูอยากรู้ว่าหนูควรทำยังไงต่อดี หนูไม่ควรย้ายหรือหนีปัญกาอีกแล้วใช่มั้ย(หนูแค่ไม่อยากตัดสินใจผิดอีก แล้วถ้าหนูไม่สามารถย้ายได้แล้วหนูควรจะทำยังไง )หนูรู้ว่าหนูคิดแบบเด็กๆ แล้วก็หนีมาตลอด แค่อยากรู้ว่าถ้าเป็นผู้ใหญ่จะทำยังไงคะ