ลูกอายุขวบสิบเดือนเป็นเด็กเอาแต่ใจจะแก้ยังไงดีคะ

เนื่องจากมีความจำเป็นที่จะต้องให้แม่เป็นคนเลี้ยงลูกให้เพราะเราต้องทำงานในตัวเมือง  จะกลับบ้านที่ต่างอำเภอทุกอาทิตย์ พ่อของลูกก็ทิ้งไปมีคนใหม่มีเคยส่งเสียอะไรเลย ยายซึ่งเป็นแม่ของเรารักหลานมาก มากจนเกินไปมีอะไร
ก็ให้หลานหมด เสื้อผ้า ของเล่น มีเต็มบ้านจนไม่มีทางเดิน ชอบโอ๋หลาน ตามใจทุกอย่างจนทำให้หลานกลายเป็นคนเอาแต่ใจ เอะอะอะไรก็งอแง ร้องไห้จะเอาอย่างใจตัวเองต้องการ บอกอะไรก็ไม่ฟัง รอไม่เป็น ติดแต่ยาย เอาแต่ยาย ไม่เอาคนอื่นแม้แต่เรา เราจะอุ้มทีนี่ยากมาก อุ้มได้แป้บเดียว ก็บอกยายอุ้มๆๆ ไม่ยอมอยู่กับเราเลย
บางที่เราก็น้อยใจมากที่ลูกไม่รัก บทนางจะอารมณ์ดีก็ดีมาก พูดอะไรรู้เรื่องทุกอย่าง พูดเก่ง บทจะงอแงใครขัดใจก็คือไม่เอาอะไรเลยจะพูดจะปลอบก็ไม่ฟังเอาแต่ร้องไห้ๆๆเสียงดัง จะอุ้มก็ทำตัวแข็ง ลงไปนอนกับพื้น นอนลงไปแรงๆ
จนบางทีหัวโขกพื้นบ้าง คือเราควรทำยังไงดี จะปล่อยให้ร้องทำเป็นไม่สนใจ ไม่ตอบสนองนางจะดีมั้ย หรือควรเข้าไปปลอบไปโอ๋จนนางอารมณ์ดี เราควรจะแก้ปัญหานี้ยังไงดี ถ้าเป็นยายเห็นเราปล่อยลูกร้องก็จะด่าเรา รีบมาโอ๋ เราเครียดมาก
กลัวลูกจะกลายเป็นเด็กนิสัยไม่ดี ติดนิสัยไปจนโต เคยบอกยายแล้วว่าถ้ายังตามใจเกินไปแบบนี้มันจะทำให้เสียนิสัย ยายก็เถียงอีกว่าก็มันงอแงจะให้ทำไง นี่เดือนพฤษภาว่าจะเอามาอยู่ด้วยแล้ว ยังจะแก้นิสัยทันมั้ย และเราควรทำยังไง
ถ้านางดื้องอแง ควรนิ่ง ทำเป็นไม่สนใจในการเรียกร้องความสนใจ หรือควรทำยังไงดีคะ บอกตรงๆว่าไม่รู้ว่าทำตัวยังไงจริงๆ
จะปล่อยร้องก็เหมือนจะเป็นแม่ใจร้าย ช่วยแนะนำทีค่ะ เครียดจริงๆ
ปล.เขียนงงๆ วกวนบ้างหรือผิดพลาดประการใดก็ขออภัยมา ณ โอกาสนี้ด้วยค่ะ พิมพ์ในมือถือ