คือผมเป็นคนชอบคิดยังไงพูดอย่างงั้นอะครับ แล้วแบบจะตำหนิสิ่งที่มันระแคงใจเสมอ เช่นแบบ วันนี้พ่อซื้อขนมมาให้น้อง แต่ผมไม่ได้ ผมเลยบอกพ่อไปว่า ทำไมไม่ซื้อมาให้กันบ้างแล้วก็เถียงกันพักใหญ่ พ่อก็บอกว่ามันผิดนักหรอที่ไม่ได้ซื้อมาให้ครั้งเดียว นี่เมื่อวานพ่อก็เพิ่งกินขนมในตู้เย็นของน้องที่เหลือ ก็แค่อยากซื้อมาทดแทนแค่นั้น ก็รู้สึกผิดนะครับที่ไปพาลใส่เขาแต่ใจนึงก็น้อยใจเราเรียนเหนื่อยๆทั้งวันทำไมไม่ซื้ออะไรจากร้านค้ามาให้กันบ้าง อีกเรื่องก็คือผมรับสอนพิเศษกลุ่มเล็กๆวิชาแคลคูลัส วันนี้ผมนัดเด็กสอบหัวข้อย่อยในนั้นมีน้องสาวผมเรียนด้วยนะครับ ผมนั่งทำงานอยู่ระหว่างสอบน้องก็มาถามว่า ค่านี้กดเครื่องคิดเลขยังไงกดไม่ได้ ผมก็บอกไปว่าไม่ได้บอกไม่ได้ คนอื่นที่เรียนเขาเสียเปรียบ แล้วน้องผมก็บอกว่าก็เพื่อนอะฝากมาถาม ผมก็บอกไปว่าไม่ได้ๆ ถึงหาค่ามาถูกแล้วกดเลขไม่เป็นก็บอกไม่ได้ พวกแกต้องทำเป็น ตอนสอบจริงๆกดไม่ได้ใครจะช่วย งี้ครับผมก็พูดไปสอบเสร็จผมก็ถามน้องว่ากดได้ไหมข้อนั้นอะ น้องก็ตอบห้วนๆว่าไม่รู้ ผมเลยขึ้นแล้วก็บอกไปว่านี่ พี่อุส่าสละเวลาเรียนมาสอนแก วันละ3~4 ชมเงินก็ไม่ได้ แค่ไม่บอกวิธีกดคำตอบตอนสอบมันจะอะไรขนาดนั้น นั่นแหละครับ วันเดียวผมทะเลาะกับคนในบ้านไปสองคน จะบ้าตาย ผมจะเลิกคิดเล็กคิดน้อยยังไงดีครับ พ่อแม่บอกผมว่า อะไรไม่ควรพูดก็อย่าไปพูดนักเลย คนในครอบครัวเขาเสียกำลังใจกับข้าวพ่อก็ซื้อมาให้ น้องก็คนในครอบครัวแก บอกหน่อยก็ได้ ผมก็รู้สึกผิดนะครับมากๆเลย เพื่อนไมีความคิดเห็นยังไงครับ ผมควรทำตามใจตัวเองไหมหรืออะไรปล่อยได้ก็ปล่อยไป