คำถามมันดูงงๆหน่อยนะคะ แต่ฉันเป็นอย่างนั้นจริงๆ
เรามีอะไรหลายในชีวิตที่มึนงง อย่างความฝันในชีวิตเราคือ จิตวิทยาแต่เราก็ยังงงและกลัวกับการเลือกทางของเรา ถ้าตัดเรื่องครอบครัวคัดค้านออกไป ก็ยังกลัวที่จะเดินไปที่เป้าหมายอยู่ดี และตอนนี้ถึงเวลาที่จะเลือกสาย(ตอนนี้อยู่ ม.3 กำลังจะขึ้น ม.4 )
เรายอมรับเลยว่าเราเกลียดวิทย์เข้าไส้เลย แถมคณิตก็ไม่ได้ดีอะไร เรียกว่ามันไม่ได้ทำให้เราไม่ได้ยินดีเลยกับสายพวกนี้ แต่เราก็ต้องเข้าเพราะเพื่อนหลายคนก็อยากเป็น จิตวิทยาเหมือนกัน มันทำเรากลัวเรื่องการแข่งขันไปอีก ทำให้ต้องเลือกสายนี้(+กับคนบอกว่าสายวิทย์-คณิตได้เปรียบมากกว่าสายอื่น)และเราก็ไม่มั่นใจกับเส้นทางของเรา
แม่ของเราบอกว่ามันเรียนเหมือนหมอ ทำไมไม่เป็นหมอไปเลย เราก็ตอบไปว่าเราไม่ชอบและไม่รอดหมอแน่ๆเพราะเราเกลียดวิทย์ แล้วไปอีกว่าเขารับทุกสายนะแม่ แต่แม่ก็บอกว่าแล้วคิดว่าเขาจะเลือกอะไรระหว่างคนที่เรียนสายตรงเขา กับ คนที่เรียนสายอื่นมา
และด้วยความไม่แน่นอนของประเทศเรา ความกดดัน ความที่อยากพยายามแต่ไม่รู้จะเริ่มตรงไหน จะไปรอดไหม เราไหวไหมแล้วที่เราอยากเป็นเนี่ยเราอยากเป็นจริงๆไหม?
มันทำให้เรากังวลกว่าเดิม ว่าเราเลือกถูกใช่ไหม?
สาเหตุที่เราอยากเป็นเพราะเราสนใจเรื่องอารมณ์ของคนอื่นๆ และอยากรู้จิตใจคนมันอยู่ได้ถึงไหน คนอยู่ได้ไง ทำไมคนถึงรับรู้เรื่องเหล่านั้น อถมเราชอบให้คำปรึกษาคนอื่นรอบๆตัวด้วย ชอบเวลาเราช่วยคนอื่น แต่ว่านะในใจจริงๆฉันได้แคร์พวกเขาขนาดนั้นหรือเปล่านะ?
เราเป็นอย่างนี้ตลอดตอนต้องมาตัดสินอะไรต่ออะไร กลัวผิดพลาดจนพอคิดขึ้นมาก็อยากร้องไห้
.
.
.
.
ต่อไปเรื่องจิตใจ
เราเคยสภาพจิตใจแย่มากๆอยู่ช่วงนึง คือตอน ป.5 ที่พ่อแม่ทะเลาะกัน และเราโดนบูลลี่จนเราการเรียนตก คนพูดมันง่าย สู้กลับสิ ต่อยไปเลย พี่เราพูดอย่างนั้นตอนเราไปปรึกษาเรื่อง
มันทำเราอยากร้อง ทำได้ที่ไหนละ? ทำอย่างนั้นอาจจะโดนหนักกว่าเดิม โดนใบความประพฤติอีก ไม่ก็ใบดำ เราไม่กล้า เรากลัว สู้แล้วมันก็มีแต่เจ็บ คนฝั่งนั้นก็เยอะกว่าเสียเปรียบชัดๆ
เราก็ตอนนั้นดันเป็นคนดีให้โอกาสไปหลายรอบสุดท้ายเป็นอย่างนั้นไป 1 ปีเต็ม มันแย่มาก
หลังปีนั้นไปเราก็พยายามช่วยคนที่ถูกบูลลี่ เพราะเราเข้าใจอารมณ์นั้นตอนที่ทุกอย่างมันแย่ไปหมด แล้วคนที่เราช่วยจากบูลลี่ก็ทรยศเราซะเอง โดยนิททา ขัดคำพูด และแย่งเพื่อนไปจากเรา จนอารมณ์เราคืออยาตายหนักมาก
โชคดีที่มีกลุ่มโรลเล็กๆในช่วงโควิดแรกๆ ทำให้เราจิตใจดีขึ้นมา มันเหมือนครอบครัวเล็กๆที่เราและพวกเขาพยายามช่วยกันจนเราได้รับฉายาว่าเป็นคุณพ่อของกลุ่มนั้น และพวกเขาก็มาปรึกษาฉันในหลายๆแต่มันก็ทำให้ฉันดีใจว่ายังมีคนพึงเราอยู่ ยังตายไม่ได้
และมันเป็นจุดเริ่มที่เราอยากเป็นนักจิตวิทยาด้วย เพราะเราชอบเรื่องจิตใจและความเข้าใจด้านอารมณ์ต่างๆทำให้เราอยากเป็น แต่บางครั้งก็แอบสงสัยว่าเราแคร์พวกเขาจริงๆใช่ไหม เพราะมีบางครั้งที่อยากจะตายๆไปแต่พอนึกได้อีกที เรายังมีพวกเขาข้างหลังนะจะทิ้งพวกเขาไม่ได้ พวกเขาคือทุกอย่าง ฉันรักพวกเขามากจนไม่อยากเล่าเรื่องแย่ๆให้ฟัง จนเป็นฉันที่ลำบากใจซะเอง แต่ก็อยากให้พวกเขารักและเชื่อใจ เหมือนเล่นเป็น คุณพ่อให้พวกเขาเลย(ตอนนี้กลุ่มโรลเงียบแต่ก็มีติดต่อกันบ้าง) แต่ก็มีความกลัวคนอื่นในใจลึกๆและพร้อมจะให้เขาตกต่ำถ้าเขามาตุกติกอะไร แบบคนก่อนๆ
ที่เราสงสัยคือเราเป็นอะไรหรือเปล่า ?รู้สึกไม่ปกติเลย แต่ จิตแพทย์ แต่วิทยาเราก็ไปหาไม่ได้นะเพราะว่าแม่เราไม่ให้;-;;
สายที่เราต้องการไปมันดีแล้วหรอ เป็นทางที่ดีไหม?
แล้วเราควรเลือกสายไหนกันแน่ในการเข้าจิตวิทยา ? เพราะเรื่องนี้เราไม่รู้ว่าจะไปทางไหนและเราก็มึนจริงๆ
เรางงกับตัวเองให้หลายๆเรื่อง ทั้งเป้าหมายและอะไรหลายๆอย่างในชีวิต ทำยังไงดีค่ะ
เรามีอะไรหลายในชีวิตที่มึนงง อย่างความฝันในชีวิตเราคือ จิตวิทยาแต่เราก็ยังงงและกลัวกับการเลือกทางของเรา ถ้าตัดเรื่องครอบครัวคัดค้านออกไป ก็ยังกลัวที่จะเดินไปที่เป้าหมายอยู่ดี และตอนนี้ถึงเวลาที่จะเลือกสาย(ตอนนี้อยู่ ม.3 กำลังจะขึ้น ม.4 )
เรายอมรับเลยว่าเราเกลียดวิทย์เข้าไส้เลย แถมคณิตก็ไม่ได้ดีอะไร เรียกว่ามันไม่ได้ทำให้เราไม่ได้ยินดีเลยกับสายพวกนี้ แต่เราก็ต้องเข้าเพราะเพื่อนหลายคนก็อยากเป็น จิตวิทยาเหมือนกัน มันทำเรากลัวเรื่องการแข่งขันไปอีก ทำให้ต้องเลือกสายนี้(+กับคนบอกว่าสายวิทย์-คณิตได้เปรียบมากกว่าสายอื่น)และเราก็ไม่มั่นใจกับเส้นทางของเรา
แม่ของเราบอกว่ามันเรียนเหมือนหมอ ทำไมไม่เป็นหมอไปเลย เราก็ตอบไปว่าเราไม่ชอบและไม่รอดหมอแน่ๆเพราะเราเกลียดวิทย์ แล้วไปอีกว่าเขารับทุกสายนะแม่ แต่แม่ก็บอกว่าแล้วคิดว่าเขาจะเลือกอะไรระหว่างคนที่เรียนสายตรงเขา กับ คนที่เรียนสายอื่นมา
และด้วยความไม่แน่นอนของประเทศเรา ความกดดัน ความที่อยากพยายามแต่ไม่รู้จะเริ่มตรงไหน จะไปรอดไหม เราไหวไหมแล้วที่เราอยากเป็นเนี่ยเราอยากเป็นจริงๆไหม?
มันทำให้เรากังวลกว่าเดิม ว่าเราเลือกถูกใช่ไหม?
สาเหตุที่เราอยากเป็นเพราะเราสนใจเรื่องอารมณ์ของคนอื่นๆ และอยากรู้จิตใจคนมันอยู่ได้ถึงไหน คนอยู่ได้ไง ทำไมคนถึงรับรู้เรื่องเหล่านั้น อถมเราชอบให้คำปรึกษาคนอื่นรอบๆตัวด้วย ชอบเวลาเราช่วยคนอื่น แต่ว่านะในใจจริงๆฉันได้แคร์พวกเขาขนาดนั้นหรือเปล่านะ?
เราเป็นอย่างนี้ตลอดตอนต้องมาตัดสินอะไรต่ออะไร กลัวผิดพลาดจนพอคิดขึ้นมาก็อยากร้องไห้
.
.
.
.
ต่อไปเรื่องจิตใจ
เราเคยสภาพจิตใจแย่มากๆอยู่ช่วงนึง คือตอน ป.5 ที่พ่อแม่ทะเลาะกัน และเราโดนบูลลี่จนเราการเรียนตก คนพูดมันง่าย สู้กลับสิ ต่อยไปเลย พี่เราพูดอย่างนั้นตอนเราไปปรึกษาเรื่อง
มันทำเราอยากร้อง ทำได้ที่ไหนละ? ทำอย่างนั้นอาจจะโดนหนักกว่าเดิม โดนใบความประพฤติอีก ไม่ก็ใบดำ เราไม่กล้า เรากลัว สู้แล้วมันก็มีแต่เจ็บ คนฝั่งนั้นก็เยอะกว่าเสียเปรียบชัดๆ
เราก็ตอนนั้นดันเป็นคนดีให้โอกาสไปหลายรอบสุดท้ายเป็นอย่างนั้นไป 1 ปีเต็ม มันแย่มาก
หลังปีนั้นไปเราก็พยายามช่วยคนที่ถูกบูลลี่ เพราะเราเข้าใจอารมณ์นั้นตอนที่ทุกอย่างมันแย่ไปหมด แล้วคนที่เราช่วยจากบูลลี่ก็ทรยศเราซะเอง โดยนิททา ขัดคำพูด และแย่งเพื่อนไปจากเรา จนอารมณ์เราคืออยาตายหนักมาก
โชคดีที่มีกลุ่มโรลเล็กๆในช่วงโควิดแรกๆ ทำให้เราจิตใจดีขึ้นมา มันเหมือนครอบครัวเล็กๆที่เราและพวกเขาพยายามช่วยกันจนเราได้รับฉายาว่าเป็นคุณพ่อของกลุ่มนั้น และพวกเขาก็มาปรึกษาฉันในหลายๆแต่มันก็ทำให้ฉันดีใจว่ายังมีคนพึงเราอยู่ ยังตายไม่ได้
และมันเป็นจุดเริ่มที่เราอยากเป็นนักจิตวิทยาด้วย เพราะเราชอบเรื่องจิตใจและความเข้าใจด้านอารมณ์ต่างๆทำให้เราอยากเป็น แต่บางครั้งก็แอบสงสัยว่าเราแคร์พวกเขาจริงๆใช่ไหม เพราะมีบางครั้งที่อยากจะตายๆไปแต่พอนึกได้อีกที เรายังมีพวกเขาข้างหลังนะจะทิ้งพวกเขาไม่ได้ พวกเขาคือทุกอย่าง ฉันรักพวกเขามากจนไม่อยากเล่าเรื่องแย่ๆให้ฟัง จนเป็นฉันที่ลำบากใจซะเอง แต่ก็อยากให้พวกเขารักและเชื่อใจ เหมือนเล่นเป็น คุณพ่อให้พวกเขาเลย(ตอนนี้กลุ่มโรลเงียบแต่ก็มีติดต่อกันบ้าง) แต่ก็มีความกลัวคนอื่นในใจลึกๆและพร้อมจะให้เขาตกต่ำถ้าเขามาตุกติกอะไร แบบคนก่อนๆ
ที่เราสงสัยคือเราเป็นอะไรหรือเปล่า ?รู้สึกไม่ปกติเลย แต่ จิตแพทย์ แต่วิทยาเราก็ไปหาไม่ได้นะเพราะว่าแม่เราไม่ให้;-;;
สายที่เราต้องการไปมันดีแล้วหรอ เป็นทางที่ดีไหม?
แล้วเราควรเลือกสายไหนกันแน่ในการเข้าจิตวิทยา ? เพราะเรื่องนี้เราไม่รู้ว่าจะไปทางไหนและเราก็มึนจริงๆ