คนที่พูดจ้อไปทั่ว พูดเยอะ จนดูเหมือนคนปากไม่มีหูรูด แต่อยู่ในสถานการณ์ต้องเงียบกลับรู้จังหวะ

แบบนี้ถือเป็นพรสวรรค์ไหมครับ พูดมาก  พูดเยอะ  พูดไปเรื่อย
พอถึงสถานการณ์ต้องเงียบ  กลับรู้จังหวะ  เงียบได้เองเฉยเลย

อาจจะดูเหมือนพูดโดยไม่สนใจความรู้สึกผู้ฟัง    แต่เมื่อผู้ฟังเริ่มไม่โอเคอยู่ๆก็เงียบได้ทันทีเลย
พอถึงจังหวะซีเรียส   จากที่พูดมันๆปาก  อยู่ๆก็เงียบได้ทันที  จากพูดมันปาก  กลายเป็นพูดเรียบร้อยได้ทันที

คนที่มีลักษณะแบบนี้เรียกพรสวรรค์หรือเปล่าครับ  แบบดูอยู่เป็นไปหมด  รู้จังหวะไหนควรเงียบ จังหวะไหนควรพูดมาก  ไม่ค่อยเผลอผิดพลาดเลย