ปัญหาเรื่องเรียน ครอบครัว สุขภาพ [ระบาย] อยากตายแต่ก็ไม่อยากตาย ไดอารี่ #1

ทำไมตอนเด็กๆไม่เคยคิดอยากตายเลยนะ แต่ยิ่งโตมาความคิดเริ่มเปลี่ยน
พอนึกถึงเรื่องฆ่าตัวตายทีไรก็ร้องไห้ทุกทีเลย ไม่เคยคิดว่าชีวิตนี้จะมีคำแบบนี้อยู่ในหัว ไม่ได้เป็นโรคซึมเศร้าด้วย แต่ยิ่งโตยิ่งรู้สึกโลกนี้ไม่น่าอยู่ ไม่มีอะไรดีขึ้นเลย ดีได้แป๊บๆก็เหมือนเดิม ทั้งเรื่องเรียน ครอบครัว สุขภาพ ไม่มีอะไรดีขึ้นสักอย่าง เรียนออนไลน์งานเยอะ เรียนหนัก เครียด ไม่เห็นจะดีใจเหมือนตอนที่สอบติดเลย นอนดึกปั่นงานทั้งคืน เหนื่อย ความดันต่ำอีก ครอบครัวพ่ออยู่ที่ทำงาน เราอยู่กับแม่2คน แถมทะเลาะกันบ่อยด้วย ยายก็อยู่ต่างจังหวัด ปิดเทอมถึงได้กลับไป พี่น้องก็ไม่มีสักคน เป็นลูกคนเดียว ความคาดหวังจากพ่อแม่เลยสูง กดดันมาก
เสียใจนะ ทั้งๆที่สอบติดแท้ๆ แต่กับเรียนไม่ไหว เสียใจที่ต้องลาออก แต่อยู่ไม่ได้แล้วจริงๆ ครูก็ไม่ดี งานกลุ่มก็ไม่ค่อยมีเพื่อนเพราะยังไม่รู้จักใครมาก เป็นเด็กใหม่ แถมเรียน online ไม่เจอเพื่อน (ชีวิตเราเริ่มแย่ตั้งแต่มีโควิด กับ เรียนออนไลน์ที่โรงเรียนส.ส.)
   
   ถามตัวเองอยู่เสมอว่าอยากทำแบบนั้นจริงๆหรอ ถามว่าอยากตายมั้ย? ก็ไม่นะ เสียดายชีวิตเหมือนกัน แต่มีชีวิตแล้วมีแต่ความทุกข์ก็เหนื่อยเป็นนะ ( จนถึงตรงนี้ใครที่ได้อ่านก็คงคิดว่า เหนื่อยอะไรคนอื่นเหนื่อยกว่านี้ตั้งเยอะตั้งแยะ ทำงานเหนื่อยกว่าเรียนอีก บางทีถ้าคุณเป็นเราอาจไม่คิดงั้นก็ได้ อย่าตัดสินแค่สิ่งที่เราพิมพ์ เราไม่สามารถพิมพ์ออกมาได้หมดหรอก ชีวิตคนเรา มาตรฐานความอดทน ไม่เหมือนกันอยู่แล้ว ช่วยเข้าใจหน่อยนะคะ )

   ทางออกที่ง่ายที่สุด ก็คงเป็นการจบชีวิตตัวเอง เรานี่ค่อนข้างเห็นแก่ตัวเนอะ555 ตายไปเค้าจะเสียใจจริงรึเปล่า หรือดีใจด้วยซ้ำที่คำพูดไล่ไปตายเป็นจริง แต่ก็สมแล้วนี่ทำไมตอนอยู่ไม่เคยจะช่วยอะไรให้มันดีขึ้นเลย ไม่เคยสนใจว่าเราจะเป็นอย่างไร ไม่เคยแนะนำ ให้คำปรึกษา จนเราต้องไปเล่าปัญหาให้เพื่อนฟัง [ นี่อาจเป็นสาเหตุของวัยรุ่นที่ผู้ใหญ่บางคนชอบมองว่าทำไมติดเพื่อนก็ได้นะคะ ]
เหมือนปัญหาโถมมาที่เราคนเดียว เพื่อเราทำให้เราอยู่รอดจนถึง 2022 ได้ กรกฎาก็จะวันเกิดแล้ว จะอยู่ถึงอายุ16รึเปล่าก็ไม่รู้ ทำไมต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย อธิบายให้ใครฟังเค้าก็มองเป็นเรื่องเล็กๆธรรมดา มิหนำซ้ำคงขำด้วย บอกเราว่าเดี๋ยวมันก็ผ่านไป มีแค่เพื่อนคนหนึ่งที่เข้าใจเราคนเดียว แต่เราไม่อยากรบกวนเธอแล้ว ขอบคุณทุกๆอย่างนะ แต่เราเหนื่อย

** p.s ทั้งหมดที่เขียนมาเพื่อ”ระบายเท่านั้น“ไม่ได้มีเจตนาจะโจมตีใคร *เรื่องทั้งหมดเป็นเรื่องจริง* นี่เป็นกระทู้แรกผิดพลาดอะไรขออภัย
จริงๆเราสมัครพันทิปมาเอาไว้เหมือนเป็น diary เขียนระบายเรื่องราวชีวิตตัวเอง เวลาเรามีปัญหาชอบอ่านกระทู้คนอื่นที่มีปัญหาคล้ายๆเรา แล้วก็อ่านคอมเม้นท์ว่าควรจัดการอย่างไร { ใครที่เจอปัญหาคล้ายๆเรา ก็ขอให้สู้ต่อไป อย่ายอมแพ้เหมือนเรานะคะ^^ แต่ส่วนตัวเราเหนื่อยมากแล้วจริงๆ }
ขอบคุณโลกนี้ที่ให้เราเกิดมาเรียนรู้อะไรหลายอย่างแต่บางทีมันก็มากเกินไปสำหรับเด็กอายุ15

21/1/22 - ไดอารี่เรื่องแรก -
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่