ถึงชีวิตของฉันในวันที่ 11 พ.ย.2565
วันนี้เป็นวันแรกที่เขียนกระทู้ไดอารี่ เอาจริงๆที่อยากเขียนมันขึ้นเพราะอยากระบายสิ่งแย่ๆ(ของตัวเอง)
วันนี้ตอนเข้าอากาศหนาวแต่หนาวไม่มาก ที่นี่ถึงจะเป็นต่างจังหวัดแต่รถก็ยังคงติดเหมือนในกรุงเทพ พอเวลา6.00รถก็เริ่มติด รถโรงเรียนปาดไปปาดมาจนคิดว่าถ้าจะชนกันคงไม่แปลก เราขอแนะนำตัวในวันนี้เวลานี้เราอายุ 16 ปีหน้าในเดือนสิงหาเราจะ17 ผ่านไปแปปๆก็จะขึ้นมหาลัยแต่เราก็ทำอะไรไม่ได้เรื่องเหมือนเดิม เราขี้อายเราเป็นคนที่อารมณ์ไม่นิ่งและเป็นคนที่รับเรื่องเลวร้ายไม่ค่อยได้ครั้งหนึ่งเคยนอนร้องไห้ทุกคืนเพราะคิดว่าหากทุกคนในบ้านจากไป เราจะอยู่ยังไง ทำเอาเครียดจนผมร่วงเป็นวงแต่ตอนนี้เริ่มขึ้นแล้ว เราเรียนอยู่ในโรงเรียนประจำจังหวัดหนึ่งเราสอบติดเข้าได้ตอนม.1และได้โควต้าเข้าเรียนต่อม.ปลายห้องภาษา เราเรียนศิลป์จีนเราเคยคิดว่าเราเก่ง เราพยายามที่สุดแต่..มันน่าตลกที่เรากลับเป็นคนที่แย่ที่สุดเป็นคนที่โดนตราหน้าว่าเรียนอ่อน เราเสียใจมากแต่เราก็ทำอะไรไม่ได้ เราพยายามอ่านหนังสือเรียนพิเศษแต่น่าเสียดายที่แม่เราไม่สนับสนุนและคุณครูสอนจีนก็ปล่อยคนอ่อนอย่างเรา เรารู้สึกตันๆรู้สึกสู้คนอื่นไม่ได้ เราสู้ลูกรักครูไม่ได้ สู้เพื่อนที่มีเพื่อนเยอะๆไม่ได้ เราลืมบอกเรามีเพื่อนคนเดียว เรากลายเป็นคนไม่ได้เรื่องอังกฤษก็ไม่ได้ คณิตก็ไม่ได้ ไม่ได้สักวิชาผ่านในแต่ละเทอมด้วยความเข้าใจแบบผิดๆ เราไม่เคยได้คะแนนเต็ม ไม่เคยเป็นที่หนึ่ง ไม่เคยโดนเชิดชูเป็นคนที่ไม่มีอะไรเลย แม่พ่อรับราชการแต่ลูกกับเป็นคนโง่ๆที่ไม่มีอะไรเป็นหลักเป็นเป็นแหล่ง เราทำอังกฤษ 13/20 แต่เพื่อนๆเรากลับทำได้เต็มโดยการโกง ซึ่งครูก็ตราหน้าเราเป็นคนโง่อีกเหมือนเดิม เกรดเราไม่เคยตกจาก3 แต่ก็ไม่เคยได้ 4 เช่นเดียวกัน ขึ้นประถมด้วยการเส้น คิดว่าอะไรมันสนุกมาตลอดแต่ไม่เราเป็นซึมเศร้าตั้งแต่ป.6เพราะโดนเพื่อนทิ้งทั้งๆที่เราก็อยู่ปกติแต่กับโดนพูดใส่ร้ายจนไม่มีใครฟัง อาการของเราก็ไม่ได้ดีขึ้นแต่เราก็เจอสังคมที่ดีกว่าแต่ทุกๆวันก็มีเรื่องให้เราเสียใจเสมอ จนผ่านมาตอนนี้อาการเราที่ดูจะดีขึ้นในช่วงม.3กับแย่ลง เราไม่กล้าพูดรายงานพอพูดก็ตะกุกตะกักกลัว เราโดนเพื่อนร่วมห้องพูดทำร้ายจิตใจบ่อยๆจนเราเหนื่อย เราไม่เคยคิดสั้นแต่เรากับเสียใจและดิ่งทุกครั้งเมื่อมีคนพูดทำร้ายเรา เราเคยคิดนะว่าอนาคตของเรามันคงจะพังและคงจะไม่ขอให้มันดีเพราะเรามันไม่ได้เรื่อง เราไม่มีดีอะไรเลยค่ะ เหมือนเด็กโง่ๆที่เรียนเพื่อให้พ่อแม่สบายใจไปวันๆ ขอบคุณนะคะที่อ่านถึงตอนนี้เขียนไปก็อยากร้องไห้ไป แต่เราอยากระบายจริงๆ เราไปก่อนนะจะเข้าเรียนแล้ว
My Diary public. “1”
วันนี้เป็นวันแรกที่เขียนกระทู้ไดอารี่ เอาจริงๆที่อยากเขียนมันขึ้นเพราะอยากระบายสิ่งแย่ๆ(ของตัวเอง)
วันนี้ตอนเข้าอากาศหนาวแต่หนาวไม่มาก ที่นี่ถึงจะเป็นต่างจังหวัดแต่รถก็ยังคงติดเหมือนในกรุงเทพ พอเวลา6.00รถก็เริ่มติด รถโรงเรียนปาดไปปาดมาจนคิดว่าถ้าจะชนกันคงไม่แปลก เราขอแนะนำตัวในวันนี้เวลานี้เราอายุ 16 ปีหน้าในเดือนสิงหาเราจะ17 ผ่านไปแปปๆก็จะขึ้นมหาลัยแต่เราก็ทำอะไรไม่ได้เรื่องเหมือนเดิม เราขี้อายเราเป็นคนที่อารมณ์ไม่นิ่งและเป็นคนที่รับเรื่องเลวร้ายไม่ค่อยได้ครั้งหนึ่งเคยนอนร้องไห้ทุกคืนเพราะคิดว่าหากทุกคนในบ้านจากไป เราจะอยู่ยังไง ทำเอาเครียดจนผมร่วงเป็นวงแต่ตอนนี้เริ่มขึ้นแล้ว เราเรียนอยู่ในโรงเรียนประจำจังหวัดหนึ่งเราสอบติดเข้าได้ตอนม.1และได้โควต้าเข้าเรียนต่อม.ปลายห้องภาษา เราเรียนศิลป์จีนเราเคยคิดว่าเราเก่ง เราพยายามที่สุดแต่..มันน่าตลกที่เรากลับเป็นคนที่แย่ที่สุดเป็นคนที่โดนตราหน้าว่าเรียนอ่อน เราเสียใจมากแต่เราก็ทำอะไรไม่ได้ เราพยายามอ่านหนังสือเรียนพิเศษแต่น่าเสียดายที่แม่เราไม่สนับสนุนและคุณครูสอนจีนก็ปล่อยคนอ่อนอย่างเรา เรารู้สึกตันๆรู้สึกสู้คนอื่นไม่ได้ เราสู้ลูกรักครูไม่ได้ สู้เพื่อนที่มีเพื่อนเยอะๆไม่ได้ เราลืมบอกเรามีเพื่อนคนเดียว เรากลายเป็นคนไม่ได้เรื่องอังกฤษก็ไม่ได้ คณิตก็ไม่ได้ ไม่ได้สักวิชาผ่านในแต่ละเทอมด้วยความเข้าใจแบบผิดๆ เราไม่เคยได้คะแนนเต็ม ไม่เคยเป็นที่หนึ่ง ไม่เคยโดนเชิดชูเป็นคนที่ไม่มีอะไรเลย แม่พ่อรับราชการแต่ลูกกับเป็นคนโง่ๆที่ไม่มีอะไรเป็นหลักเป็นเป็นแหล่ง เราทำอังกฤษ 13/20 แต่เพื่อนๆเรากลับทำได้เต็มโดยการโกง ซึ่งครูก็ตราหน้าเราเป็นคนโง่อีกเหมือนเดิม เกรดเราไม่เคยตกจาก3 แต่ก็ไม่เคยได้ 4 เช่นเดียวกัน ขึ้นประถมด้วยการเส้น คิดว่าอะไรมันสนุกมาตลอดแต่ไม่เราเป็นซึมเศร้าตั้งแต่ป.6เพราะโดนเพื่อนทิ้งทั้งๆที่เราก็อยู่ปกติแต่กับโดนพูดใส่ร้ายจนไม่มีใครฟัง อาการของเราก็ไม่ได้ดีขึ้นแต่เราก็เจอสังคมที่ดีกว่าแต่ทุกๆวันก็มีเรื่องให้เราเสียใจเสมอ จนผ่านมาตอนนี้อาการเราที่ดูจะดีขึ้นในช่วงม.3กับแย่ลง เราไม่กล้าพูดรายงานพอพูดก็ตะกุกตะกักกลัว เราโดนเพื่อนร่วมห้องพูดทำร้ายจิตใจบ่อยๆจนเราเหนื่อย เราไม่เคยคิดสั้นแต่เรากับเสียใจและดิ่งทุกครั้งเมื่อมีคนพูดทำร้ายเรา เราเคยคิดนะว่าอนาคตของเรามันคงจะพังและคงจะไม่ขอให้มันดีเพราะเรามันไม่ได้เรื่อง เราไม่มีดีอะไรเลยค่ะ เหมือนเด็กโง่ๆที่เรียนเพื่อให้พ่อแม่สบายใจไปวันๆ ขอบคุณนะคะที่อ่านถึงตอนนี้เขียนไปก็อยากร้องไห้ไป แต่เราอยากระบายจริงๆ เราไปก่อนนะจะเข้าเรียนแล้ว