อย่าปลุกให้ฉันตื่น
ล. วิลิศมาหรา
 
นิ่มลงรถประจำทางมายืนเก้กังอยู่หน้าปากซอยเข้าบ้าน ด้วยอาการของคนไม่แน่ใจ วันนี้มีเรียนพิเศษ เด็กสาวนักเรียนชั้น ม. 4 เลยกลับบ้านช้า กลับมาในเวลาค่ำมืด ซึ่งไม่ใช่เวลาที่เคยกลับ หนำซ้ำคุณพ่อที่เคยออกมารอรับยามลูกสาวต้องกลับบ้านผิดเวลา ยังต้องพาคุณแม่ไปโรงพยาบาลด้วยอาการเจ็บป่วยอย่างกะทันหัน และต้องอยู่เฝ้าไข้คุณแม่ที่นั่น ไม่สามารถมารับนิ่มได้ เด็กสาวในชุดนักเรียนมัธยมปลาย จึงต้องเดินเข้าบ้านในซอยเปลี่ยวตามลำพัง

แสงไฟจากเสาไฟฟ้าข้างทางไม่ให้ความสว่างมากพอ เพราะความห่างของเสาแต่ละต้นห่างกันพอสมควร แถมหลอดไฟของบางต้นยังมาชำรุดเสียอีก ดังนั้นเงามืดจึงทอดยาวเป็นบางช่วง ให้คนเดินเข้าซอยมาต้องหันหน้าหันหลังมอง เพราะเกิดความระแวง ระยะทางร่วมห้าร้อยเมตรไม่ใช่อุปสรรคในการเดินกลับบ้าน แต่บริเวณซากอาคารร้างที่คั่นกลางระหว่างบ้านที่ตั้งเรียงรายมาตลอดสองข้างทางนั้นต่างหาก ที่ทำให้เกิดลังเล 

(มีต่อ)