ชีวิตที่ยังคงหาความสุขไม่ได้ของฉัน🥺🥺

เห้อ...สวัสดีชาวพันทิปทุกคนนะคะ รอบนี่ดิฉันขอมาระบายเรื่องเเม่ค่ะ จวบจนวันนี้ชีวิตก็ยังหาความสุขไม่ได้ มีเเต่เรื่องเเต่ราว ถ้าใครที่เคยอ่านกระทู้เเรกของเรา จะอัพเดตนิดนึงนะคะ ตอนนี้ไม่ได้คุยกับยายละค่ะ มันมีเรื่องราวที่ทะเลาะกันจนยายตัดขาดกับเรา เราก็เหนื่อยอะ ก็ต่างคนต่างอยู่ต่างใช้ชีวิตไปแต่ก็ยังอยู่บ้านเดียวกันนะ เเต่ไม่พูดกัน มันก็สบายใจดีไม่ต้องมานั่งทะเลาะกัน เเต่รอบนี่กลับมากับปัญหาเรื่องเเม่ค่ะ ต้องเกริ่นแบบนี้ก่อน เเม่มีลูกทั้งหมด4คนนะตอนนี้รวมเรา เราเป็นคนโตสุด ลูกคนเเรกกับคนสองพ่อเดียวกันค่ะ อันนี้เกิดจากการที่เเม่โดนยายคลุมถุงชนกับพ่อจนมีเรากับน้อง จนพอพ่อหมดเงิน ยายที่เป็นคนคลุมถุงชนนี่เเหละไล่พ่อไป จนสุดท้ายเราเเละน้องกำพร้าพ่อ ไล่ไปตั้งเเต่น้องเราได้2เดือน เราเองก็ยังเด็กนะคะเเต่ก็เป็นวัยที่จำได้ทุกอย่าง ต่อมาเเม่เราก็มาเจอกับพ่อเลี้ยงจนมีลูกเพิ่มมาอีก2คน รวมทั้งหมดเป็น4คน ปัญหาอยู่ตรงนี้ค่ะ ตั้งเเต่เเม่ได้เเฟนคนนี่ก็ไม่ได้ทำงานอีกเลย เหตุผลเพราะ หึงหวง ไม่อยากให้เเม่ทำงาน เลยให้เเม่ออกมาเป็นเเม่บ้าน พ่อเลี้ยงทำงานคนเดียว จนตอนนี้ล่วงเลยมา10กว่าปี เราเองที่เริ่มโตขึ้น หลายๆอย่างที่เราเห็น เรามองว่ามันไม่โอเคเลยกับการที่เเม่เลือกจะเชื่อเเฟนเค้า เเฟนไม่ให้ทำงานก็คือไม่ทำ เพียงเพราะเหตุผลที่ดูไร้สาระมาก มันเเสดงให้เห็นว่าเเม่ไม่ได้นึกถึงลูกติด2คนนี่ของตัวเอง ส่วนตัวเราไม่ต้องเป็นห่วง เราไม่ได้ขอเงินจากเเม่ตั้งเเต่ม.4 หาเงินเองตั้งเเต่เด็กค่ะ ตอนนี้ก็ยังหาเงินทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย เเต่มันไม่ไหว เพราะที่เราทุกวันนี้เราต้องมาซัพพอตเเม่อีก เราเองยังไม่ได้ปีกกล้าขาเเข็งพอที่จะยื่นมือไปช่วนคนอื่นได้ขนาดนั้น ยังมีความฝัน มีอีกหลายๆอย่างที่อยากจะทำ เเต่มันมาติดตรงที่เเม่ชอบคอยถ่วงเรา เราต้องคอยซัพพอตเเม่ตลอด ไม่มีเงิน ก็ต้องให้ เราเองก็ไม่ได้มีเยอะ เเต่เห็นเเม่เห็นน้องไม่มีตังกินเลยมันทนไม่ได้อยู่เเล้ว เเต่เเปลกที่เเม่ไม่คิดจะดิ้นรนหรืออะไรเลย ปล่อยให้มันเป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ ไม่มีตังก็มาเอาที่เรา มันเหมือนเเม่เค้าไม่มีเป้าหมายอะไรในชีวิตเลย เหมือนอยู่ไปวันๆ ใช้ชีวิตไปวันๆ เเต่กับเรามันไม่ใช่เรามีเป้าหมายที่ชัดเจน เราอยากเรียนให้จบ อยากประสบความสำเร็จ อยากมีหน้าที่การวานที่มั่นคงในอนาคต อยากมีงานที่มีเวลาให้กับครอบครัวในอนาคตได้ เเค่ลำพังตัวเรา เราทำได้เลยนะกับการหาเงินกินเองใช่เอง ส่งตัวเองเรียนเนี่ย เพราะอย่างที่บอกเราหาเงินเองตั้งเเต่16 ไม่เคยขอเเม่สักเเดงเดียวมาตั้งเเต่ตอนนั้นเลย เเต่ถ้าจะต้องคอยยื่นมือเข้าไปช่วยเหลือเเม่ตลอดแบบนี้เราจะไม่เหลืออะไรเลย ตอนเราไม่มี เเม่ไม่เคยซัพพอตอะไรเราได้เลยนะ เพราะเค้าไม่ได้ทำงาน เเล้วเเฟนเค้าก็ไม่ใช่พ่อเรา เรารู้ว่าเป็นแบบนี่เราถึงเลือกที่จะหาเงินตั้งเเต่เด็ก เเต่กับน้องชายพ่อเดียวกับเรา บางทีเดินเข้ามาขอตังเเม่20-30บาท เเม่บอกไม่มี เราเห็นเเล้วเราก็สงสาร ชีวิตนี่เหลือเเค่เเม่อะ พ่อก็ไม่มีเเล้ว ลูกเดินเข้ามาขอเงินคนเป็นเเม่ไม่มีให้ ก็ไม่รู้จะหันหน้าหาใครเเล้ว เพราะชีวิตนีก็มีเเค่เเม่ เเต่เเม่ไม่ได้รู้สึกอะไรเลย ไม่มีให้ก็คือไม่มี เเต่ไม่คิดจะดิ้นรนหางานเลย ในเมื่อเเฟนทำคนเดียวมันไม่พอ ทำไมไม่คิดหางาน ทำไมไม่พูดไม่คุยกันว่าเรื่องหึงหวงมันไร้สาระ หรือถ้าเเฟนเเม่จะหึงหวงไม่ให้ทำงานต้องหากินให้พอนะ เเล้วซัพพอตมาถึงลูกให้ครบทุกคนด้วย เราเลยกลายเป็นว่าต้องมาซัพพอตทั้งน้องทั้งเเม่อีก ทั้งที่เราเองก็เเย่เหมือนกัน เราเเค่รู้สึกว่าเรายังไม่ใช่วัยที่จะต้องมานั่งซัพพอตครอบครัวเลย เราเองก็อยากมีอนาคตที่สดใส เเม่เองก็ยังไม่ใช่วัยที่จะมานั่งนอนกินเลยด้วย 40ต้นๆ บางครอบครัวพ่อเเม่เค้าอายุเยอะกว่านี้อีกเค้ายังไม่หยุดหาเงินดูเเลลูกกันเลย การที่เเม่เลือกตะเชื่อเเล้วยอมทำตามเเฟนเค้ามันไม่มีไรดีเลย คุณภาพชีวิตลูกเเต่ละคนก็ไม่ได้ดีขึ้นเลยรวมตัวเราด้วย เเต่อย่างน้อยเราก็ยังดิ้นรนทำงานของเราไม่ได้หยุด เเต่เราไม่ไหวที่จะมานั่งช่วยเหลือที่บ้านเเล้ว มันเป็นแบบนี้มาตั้งเเต่ไหนเเต่ไร ไม่เคยเปลี่ยน เเม่ก็ไม่เคยคิดได้ว่าควรจะทำงาน จนตอยนี้มันก็สายเกินไปแล้วที่จะหางาน ถึงต่อให้มีงานมาเสนอเเม่ตอนนี้เเม่ก็ยังเลือกที่จะเชื่อเเฟนเค้าอีกเเหละว่าไม่ให้ทำงาน มันกลายเป็นทุกอย่างมาตกที่เราเพราะเราหาเงินได้ไง เเฟนเเม่หาเงินไม่ทัน ก็มาเอาที่เรา โดยไม่คิดว่าเราจะต้องมีเรื่องใช้บ้าง เราบ่นกับเเฟนตลอด จนช่วงปี64นี่เเหละค่ะคือเเย่มากมาทั้งปี เราตกงาน นอนอยู่บ้านใช้เงินเก็บ ขนาดเรานอนตกงานเป็นผักเป็นปลาอยู่บ้านเเม่ก็ยังไม่วายที่จะขอเงินเราเลย เราเหลือเงินอยู่ก้อนสุดท้ายน้อยนิดประมาณ10000ต้นๆ เราเลยลงทุนไปขายของที่ตลาดนัด ตังไม่พอด้วยซ้ำ ก็ได้เเฟนนี่เเหละค่ะช่วยเหลือทุกอย่าง แฟนอยู่คนละจังหวัดนะคะ เค้าก็ซัพพอตเราได้เเค่เรื่องเงินกับเรื่องความรู้สึก ฟังเราบ่นได้ระบายได้เเค่นั้น ปีนี้เราได้เเฟนนี่เเหละที่คอยช่วยเหลือหลายๆอย่างเกี่ยวกับการเงินเลย เเล้วพอเราไปลงขายของที่ตลาดนัด ถือว่าขายได้อยู่ในระดับที่โอเคนะ เเต่มันก็ต้องดูไปเรื่อยๆว่าจะดีแบบนี้ตลอดรึป่าว เเล้วเราลงทุนเป็นเงินก้อนไป ต้องมานั่งเก็บเป็นเบี้ยหัวเเตกกว่าจะได้ทุนคืน เเต่เราไม่ซีนะ ทำไปเรื่อยๆยังไงทุนมันก็ต้องคืน เเต่เเค่เราต้องใช้เงินเก็บเงินอย่างมีสตินิดนึง เพราะเราได้เวินรายวัน เเต่นั่นเเหละ ปัญหาเดิม เเม่เห็นว่าเราขายของได้วันละ400-500ก็เอาอีกละ ไม่คิดว่าเราลงทุนลงเเรงไปเท่าไหร่ กำไรเล็กๆน้อยๆของเราก็ขอหยอดกระปุกเอาไว้เป็นค่าเรียนต่อเราก็ยังดี เราเหนื่อยกับชีวิตแบบนี้มากๆ อย่างน้อยๆซัพพอตเราไม่ได้ก็อย่าเพิ่งมาถ่วงมาดึงเราอีกเลย ทุกวันนี้เราก็สงสารเเฟนนะ คอยช่วยเหลือเราตลอด เเฟนก็บอกว่าเราควรช่วยเหลือตัวเองก่อน ปีกกล้าขาเเข็งเเล้วเราถึงจะช่วยเหลือคนอื่นต่อได้ บุญคุณมันเป็นเรื่องที่ต้องทดเเทนกันอยู่เเล้วเเต่ขอเป็นเวลาที่มันเหมาะสมกว่านี้ เป็นเวลาที่เราเองก็พร้อมมากกว่านี้เช่นกัน เเต่ดูเหมือนว่าทุกอย่างมันจะเร็วไปหมด เเม่ยังไม่ทันจะเเก่ก็หวังพึ่งลูกเเล้ว ทั้งที่ลูกเเต่ละคนยังไม่มีอะไรเลยด้วยซ้ำ เราควรทำยังไงดี เราเห็นด้วยที่เเฟนบอกทุกอย่างนะ ไม่ได้จะไม่ให้เงินเเม่ ไม่ได้จะอกตัญญู เเต่ขอเป็นเวลาที่เหมาะสมกว่านี้ได้ไหม เพราะไม่งั้นชีวิตเราก็จะวนอยู่ลูปเดิม ไม่มีไรเหลือสักอย่าง เเต่พูดกับทำมันคนละเรื่องเลย เป็นคุณจะทำยังไงถ้าเเม่ไม่ตังเลย น้องขอก็ไม่มีให้ เราเองมีที่เก็บๆจากที่ขายของร้อยครึ่งร้อยเอาไว้จะเรียนต่อก็ต้องควักออกมาให้ทุกที ไม่ได้อยากจะใจดีเลยด้วยซ้ำ เเต่มันเลี่ยงไม่ได้ เป็นคุณจะทำยังไงกันคะ