ไม่ใช่จะออกเพราะมันยากนะครับ
แต่
แพชชันและเป้าหมายสำหรับสิ่งนี้มันไม่ชัด
และรู้สึกเสียดายเวลาครับ
(ณ ตอนนี้ รู้ตัวแน่ว่าจบไปไม่ทำงานด้านนี้แน่นอน)
.
ผมอยู่ปีที่ 2 ครับ อีก 1 ปีจบ + 1ปีทีสิส = ถ้านับจากวันนี้ไป
ผมจะจบวันนี้ปี 2023 ครับ (จบตอนอายุ 28)
.
ถ้าถามว่า เข้ามาเรียนทำไม ตอนแรก?
ผมตอบว่า เข้ามาหาตัวเองครับ ตอนนั้นมันก็น่าสนใจดี
.
ตอนนี้ผมรู้สึกเสียดายเวลา ทุกครั้งที่ทำแลปวิจัย นั่งอยู่ใน seminar
มันรู้สึกว่า
what am i doing here? i really don't belong here
ย้ำอีกทีครับว่า ผมอาจจะยังไม่ชัดว่าผมจะออกไปทำอะไรแน่
(ไม่ใช่ไม่รู้เลยนะครับ มีอยู่ 2-3 เส้นทาง แต่แค่ยังเลือกไม่ได้ชัด)
แต่ที่ชัดคือ ผมไม่ทำเกี่ยวกับที่ผมเรียนอยู่แน่ และคงไม่ได้ใช้แน่ๆ
.
.
.
.
พิมพ์มาขนาดนี้แล้ว คงจะเห็นชัดแล้วว่าลึกๆแล้ว ผมไม่อยากเรียนแล้ว
.
.
แต่
.
.
ปัญหาที่ทำให้เรื่องนี้ยากคือ ผมเป็นคนคิดเยอะครับ
ผมเป็นคนที่กลัว regret มาก ถึงมากที่สุด เพราะงั้น บางที
มันก็มีความคิดแย้งขึ้นมาว่า
>>
เรียนๆไปเถอะ ชีวิตข้างหน้าอีก 30-40 ปี มองกลับมา อีก 2 ปี มันก็นิดเดียวเองนะ มองย้อนกลับระวังจะเสียใจ ที่ไม่อดทนเรียนให้จบๆไป
>>
ในอนาคตมันอาจช่วยอะไรบางอย่างเราก็ได้ (ยิ่งสำหรับอยู่ประเทศไทย เป็นที่ที่บ้าปริญญา (แต่ผมก็คิดว่าออกมาหรือจบไป จะไปทำอะไรส่วนตัวเองอยู่แล้ว))
หรือมันอาจจะให้อะไรบางอย่างที่ติดตัวเราไปตลอดชีวิตนะ
>> นอกจากนี้ผมก็มีความกลัวว่า คนอื่นมองว่าผมเป็นคนล้มเหลว (ผมรู้ครับ ว่าท่านๆคงจะตอบคำตอบประมาณว่า
อ้ย คนอื่นจะมองยังไง ก็ช่างมัน เรารู้ตัวเราเอง หรืออะไรต่างๆทำนองนี้ทั้งหมด
แต่มันทำใจไม่ง่ายเลยครับ เอาเข้าจริงๆเวลามันเกิดขึ้นกับตัวเอง
อย่างไรก็ตาม ตรงนี้ก็มีความคิดซ้อนขึ้นมาอีกเสตปนึงว่า '
อ้าว ตอนนี้ไม่ใช่ มันชัดแล้วว่าไม่ใช่ อนาคตจะใช้ได้ไง, ไอความคิดที่ว่าอนาคตมันอาจจะใช่ มันก็มีโอกาสที่จะไม่ใช่ได้เหมือนกันอะ' ซึ่งไอความคิดนี้ ก็แสดงให้เห็นถึง
พฤติกรรมของสมองผม
ที่พยายามจะหาเหตุผลมาซัพพอร์ตในสิ่งที่ผมไม่ต้องการ (เรียนต่อให้จบ) ว่าลึกๆแล้วมันคือสิ่งที่ผมต้องการหรือเปล่า สมองมันก็เลยพยายามหาวิธีล้างข้อโต้แย้งที่ทำให้ผมอดทนเรียนต่อ (คือลึกๆแล้ว สมองช่วยผมหรือเปล่า? มันรู้สิ่งที่ผมต้องการไง (ส่วนนึงเพราะผมเชื่อว่าคนเราไม่มีทางหลอกตัวเองได้ ร่างกายมันรู้อะ))
.
.
และข้อบนๆเหล่านี้ เป็นสิ่งที่ทำให้ผมคิดไม่ตกมานานครับ
บางทีอารมณ์สำหรับเรื่องนี้ในแต่ละวัน เวลา ก็ยังไม่เหมือนกันเลยครับ
บางทีก็
เอ้ย ไม่ออกแหละ ดีแล้ว มันไม่ได้หนักหนาสาหัสอะไร เรียนๆไป ให้จบๆ 1-2 ปีเอง
บางทีก็
เอ้ย ทำไมเราต้องเสียเวลาและพลังงาน ไปกับสิ่งที่เราไม่ได้อยากจะเป็นในวันข้างหน้า
.
คิดไม่ตกเลยครับ
คร่าวๆเท่านี้ก่อน ผมจะตอบทุกความเห็นเลยครับ
.
ขอบคุณมากครับ
ไม่อยากเรียนปโทแล้วครับ อยากออก ท่านๆคิดว่าไงกันบ้างครับ
แต่แพชชันและเป้าหมายสำหรับสิ่งนี้มันไม่ชัด
และรู้สึกเสียดายเวลาครับ
(ณ ตอนนี้ รู้ตัวแน่ว่าจบไปไม่ทำงานด้านนี้แน่นอน)
.
ผมอยู่ปีที่ 2 ครับ อีก 1 ปีจบ + 1ปีทีสิส = ถ้านับจากวันนี้ไป
ผมจะจบวันนี้ปี 2023 ครับ (จบตอนอายุ 28)
.
ถ้าถามว่า เข้ามาเรียนทำไม ตอนแรก?
ผมตอบว่า เข้ามาหาตัวเองครับ ตอนนั้นมันก็น่าสนใจดี
.
ตอนนี้ผมรู้สึกเสียดายเวลา ทุกครั้งที่ทำแลปวิจัย นั่งอยู่ใน seminar
มันรู้สึกว่า what am i doing here? i really don't belong here
ย้ำอีกทีครับว่า ผมอาจจะยังไม่ชัดว่าผมจะออกไปทำอะไรแน่
(ไม่ใช่ไม่รู้เลยนะครับ มีอยู่ 2-3 เส้นทาง แต่แค่ยังเลือกไม่ได้ชัด)
แต่ที่ชัดคือ ผมไม่ทำเกี่ยวกับที่ผมเรียนอยู่แน่ และคงไม่ได้ใช้แน่ๆ
.
.
.
.
พิมพ์มาขนาดนี้แล้ว คงจะเห็นชัดแล้วว่าลึกๆแล้ว ผมไม่อยากเรียนแล้ว
.
.
แต่
.
.
ปัญหาที่ทำให้เรื่องนี้ยากคือ ผมเป็นคนคิดเยอะครับ ผมเป็นคนที่กลัว regret มาก ถึงมากที่สุด เพราะงั้น บางที มันก็มีความคิดแย้งขึ้นมาว่า
>> เรียนๆไปเถอะ ชีวิตข้างหน้าอีก 30-40 ปี มองกลับมา อีก 2 ปี มันก็นิดเดียวเองนะ มองย้อนกลับระวังจะเสียใจ ที่ไม่อดทนเรียนให้จบๆไป
>> ในอนาคตมันอาจช่วยอะไรบางอย่างเราก็ได้ (ยิ่งสำหรับอยู่ประเทศไทย เป็นที่ที่บ้าปริญญา (แต่ผมก็คิดว่าออกมาหรือจบไป จะไปทำอะไรส่วนตัวเองอยู่แล้ว)) หรือมันอาจจะให้อะไรบางอย่างที่ติดตัวเราไปตลอดชีวิตนะ
>> นอกจากนี้ผมก็มีความกลัวว่า คนอื่นมองว่าผมเป็นคนล้มเหลว (ผมรู้ครับ ว่าท่านๆคงจะตอบคำตอบประมาณว่า อ้ย คนอื่นจะมองยังไง ก็ช่างมัน เรารู้ตัวเราเอง หรืออะไรต่างๆทำนองนี้ทั้งหมด แต่มันทำใจไม่ง่ายเลยครับ เอาเข้าจริงๆเวลามันเกิดขึ้นกับตัวเอง
อย่างไรก็ตาม ตรงนี้ก็มีความคิดซ้อนขึ้นมาอีกเสตปนึงว่า 'อ้าว ตอนนี้ไม่ใช่ มันชัดแล้วว่าไม่ใช่ อนาคตจะใช้ได้ไง, ไอความคิดที่ว่าอนาคตมันอาจจะใช่ มันก็มีโอกาสที่จะไม่ใช่ได้เหมือนกันอะ' ซึ่งไอความคิดนี้ ก็แสดงให้เห็นถึงพฤติกรรมของสมองผม ที่พยายามจะหาเหตุผลมาซัพพอร์ตในสิ่งที่ผมไม่ต้องการ (เรียนต่อให้จบ) ว่าลึกๆแล้วมันคือสิ่งที่ผมต้องการหรือเปล่า สมองมันก็เลยพยายามหาวิธีล้างข้อโต้แย้งที่ทำให้ผมอดทนเรียนต่อ (คือลึกๆแล้ว สมองช่วยผมหรือเปล่า? มันรู้สิ่งที่ผมต้องการไง (ส่วนนึงเพราะผมเชื่อว่าคนเราไม่มีทางหลอกตัวเองได้ ร่างกายมันรู้อะ))
.
.
และข้อบนๆเหล่านี้ เป็นสิ่งที่ทำให้ผมคิดไม่ตกมานานครับ
บางทีอารมณ์สำหรับเรื่องนี้ในแต่ละวัน เวลา ก็ยังไม่เหมือนกันเลยครับ
บางทีก็ เอ้ย ไม่ออกแหละ ดีแล้ว มันไม่ได้หนักหนาสาหัสอะไร เรียนๆไป ให้จบๆ 1-2 ปีเอง
บางทีก็ เอ้ย ทำไมเราต้องเสียเวลาและพลังงาน ไปกับสิ่งที่เราไม่ได้อยากจะเป็นในวันข้างหน้า
.
คิดไม่ตกเลยครับ
คร่าวๆเท่านี้ก่อน ผมจะตอบทุกความเห็นเลยครับ
.
ขอบคุณมากครับ