ตอนที่ขับรถวิ่งงานเซลล์  ผมวิ่งสายเหนือขึ้นลงเขากลางคืนดึกๆหลายเส้นที่เขาลือๆกัน
ขับมาเป็นปีๆผมไม่เคยเจออะไรลึกลับระหว่างขับรถเลยนะครับ  
ส่วนใหญ่ที่จะเจออะไรแปลกๆคือตามห้องพักรายวัน โรงแรม หรือจุดพักรถของทางหลวงนี่แหละ
แต่ที่เจอนี่คือไม่ได้เห็นตัวเป็นๆนะ  จะเจอเป็นเสียงหรือเหตุการณ์แปลกๆมากกว่า  ถ้าให้เล่าคงยาวเกิน

แต่ที่เจอแปลกๆคือจุดพักรถของกรมทางหลวง  ไม่ขอบอกพิกัดนะ บอกแค่เส้นทางสายเหนือนี่แหละครับ
โดนตอนกลางวันแสกๆเลยด้วย  ไปจอดงีบเอาแรงกับเพื่อนบัดดี้  นอนๆอยู่ครึ่งหลับครึ่งตื่น
ก็ได้ยินเสียงอะไรหนักๆใหญ่เหมือนคนกระโดดใส่ฝากระโปรงท้ายรถ  จนรถมันยวบลงไปแล้วเด้งขึ้นตามแรงโช๊คอัพ
ผมกับเพื่อนก็สะดุ้ง เฮ้ย  อะไรหล่นใส่รถวะ  ก็รีบลงมาดูปรากฎว่าไม่มีไม่เห็นอะไรทั้งนั้น  ว่างเปล่า
ใกล้ๆรถไม่มีคน สิ่งมีชีวิต หรือวัตถุใดๆที่มีขนาดและน้ำหนักพอจะกดให้รถเด้งได้  เอาล่ะสิ  เพื่อนเริ่มหน้าถอดสี
เรามองหน้ากันก็พอเข้าใจว่าเขาอาจจะไม่อยากให้เรามาจอดรถนอนตรงนี้มั้ง   ก็เลยขับออกมาไปหาที่งีบที่ปั๊มน้ำมัน

พูดถึงเส้นทางเฮี้ยนๆ ผมขอส่งถนน  แม่วะ-บ้านเกาะหัวช้าง  ก็แล้วกันเป็นถนนเล็กๆชาวบ้านใช้สัญจร
ยาวแค่ราวๆ4กิโลเมตร  แต่สองข้างทางเป็นป่าละเมาะมีจุดพีคตรงที่ตัดผ่าป่าช้าเชิงตะกอนที่ชาวบ้านใช้เผาศพ
คนพื้นที่ไม่เจออะไร กลางวันคนก็ใช้ถนนกันปกติ แต่คนต่างถิ่นหลายคนโดนจัดหนักจัดเต็มในตอนกลางคืน
เส้นนี้กลางคืนจะมืดและเปลี่ยวมาก  ถ้ามีงานศพก็ไม่เท่าไหร่ยังมีคนเฝ้าศพบ้าง  แต่ถ้าไม่มีงานศพ
ไม่มีใครอยากเหลียวเข้าไปมองครับ  

เล่าให้ฟังเรื่องนึง  เป็นเรื่องของกลุ่มเพื่อนพี่ชายที่มาแวะเที่ยวบ้านพวกเราที่แม่พริกเมื่อ12ปีก่อน  ตอนสองทุ่มก็คอแห้ง
ก็เลยขึ้นรถกระบะไป 7-11กัน  ซึ่งสาขาที่ใกล้ที่สุดอยู่ที่ ปตท.เถิน  ไปกัน4คน ขาไปไม่มีอะไร
ขากลับพี่ผมก็พากลับเข้าบ้านโดยใช้ถนนเส้นนี้แหละครับ  ตามประสาคนพื้นที่เคยชินและไม่เคยเจออะไร
พอขับมาถึงจุดพีคช่วงผ่านเชิงตะกอน เพื่อนพี่คนนึงที่นั่งกินลมอยู่บนกระบะท้ายรถ ก็หันมาทุบกระจกหลังรัวๆ
แล้วบอกไปๆๆๆๆๆ  โว๊ยๆๆๆ  ตะโกนดังมาก  พี่ผมขับเลยมาอีกนิดตรงเสาไฟใหญ่ตรงนี้มีแสงไฟก็จอดลงไปดูเพื่อน
สภาพเพื่อนพี่ตอนนั้น นั่งก้มหน้ากอดเข่าตัวสั่น พูดอย่างเดียวว่าไปๆกลับบ้านก่อนกูไม่ไหวแล้ว เพื่อนในรถอีกคน
เลยขึ้นมานั่งท้ายรถเป็นเพื่อนคอยปลอบ    พอกลับถึงบ้านเพื่อนพี่มันเริ่มดีขึ้น ย่าก็เลยพาไปสวดมนต์ไหว้พระบนบ้าน
ตอนนั้นไม่มีอารมณ์ตั้งวงกันแล้วครับ  ก็แยกย้ายกันไปอาบน้ำดูทีวีเข้านอน ส่วนเพื่อนพี่คนนั้นนอนหน้าโต๊ะพระ
มีพี่ผมนอนเป็นเพื่อนด้วยคืนนั้นก็ไม่มีอะไร  

เช้ามาตั้งวงกินข้าวเช้ากัน  เพื่อนพี่มันปกติละ มันก็เล่าให้ฟังว่าเมื่อคืนตอนที่นั่งรถอยู่ท้ายกระบะ  
แรกๆมันก็ไม่มีอะไรมืดมันก็ไม่กลัว  แต่พอกำลังจะผ่านที่เผาศพมันเห็นว่ารถแซงผู้ชายคนนึงตรงข้างทางไป
แว่บนั้นเพื่อนพี่มันบอกว่า ขนลุก ตัวชา ขาแข็ง สัญชาติญาณบอกทันทีว่านั่นไม่ใช่คน!!
จะใช่ได้ไง  ดวงตาเบิกโพลงเหมือนหลุดออกมานอกเบ้าแถมยังส่องแสงแดงจ้า  จ้องหน้าเขม็งมาที่เพื่อนพี่
มันก็เลยตะโกนสุดเสียงตบกระจกรถรัวๆ   สติแตก แถมยังได้ยินเสียง เห เห~ ดังแว่วตามหลังมาอีก
พวกเราทุกคนนิ่งเงียบกริบ  กินข้าวกันแบบพูดไม่ออก   ย่าที่นั่งฟังอยู่ก็บอกเดี๋ยวย่ามานะแล้วย่าก็ปั่นจักรยาน
หายไปไหนไม่รู้ร่วมๆชั่วโมงนึง  แล้วก็กลับมาพร้อมชาวบ้านอีกสองคน  

แล้วย่าก็บอกนี่ใช่ป่าวผีที่เอ็งเจอเมื่อคืน   ห๊ะ!  ย่า ยังไงอะไร  พี่ชายผมก็ถาม   แล้วน้าโตผู้ชายร่างกำยำ
ก็ทักไอ้หนุ่ม  เมื่อคืนจะร้องทำไมฉันตกใจหมด   เอาล่ะเว้ย งง เงิบ กันทั้งคณะ  เกิดอะไรขึ้นวะ
แล้วย่าก็เฉลยว่าเมื่อคืนเขามีงานศพ  แล้วน้าโตออกมายืนรอเพื่อนแกเอากระติกน้ำแข็งมาส่งให้
เพราะน้าแกกับพรรคพวกจะอยู่ตีรัมมี่กันถึงดึกๆนู่น    แล้วพอดีพวกเราขับรถผ่าน น้าแกก็ยืนตรงนั้นมืดๆ
แล้วน้าแกใส่แว่นตาใหญ่ๆ พอเลนส์แว่นมันสะท้อนไฟท้ายรถมันก็เลยหลอกตา  ไอ้เพื่อนพี่ดันหลอน
เลยตะโกนสุดเสียง น้าแกก็ตกใจร้องเหวอตามไปด้วยแล้วรีบวิ่งกลับเข้าไปหาเพื่อน
สรุปคือไอ้บอมเพื่อนพี่มันหลอนคิดไปเองจนเกือบจับไข้หัวโกร๋น  เห็นคนนึกว่าผีหลอก

นี่รูปที่เกิดเหตุ   ผมว่ากลางคืนมืดๆถ้าเห็นใครมายืนก็คงหลอนครับ