เรื่องเล่าเรื่องที่ 1 เด็กชายผู้ตามืดบอด
ในวันที่ท้องฟ้ามืดมนเต็มไปด้วยก้อนเมฆจำนวนมหาศาลบดบังท้องฟ้าเสมือนว่าตอนนี้เข้าสู่เวลาแห่งราตรีกาล เสียงเท้าของเด็กคนหนึ่งที่เดินทอดยาวจากท้องท้องถนนได้เดินรีบเร่งมาเพื่อจะกลับเข้าบ้านอันแสนอบอุ่น
แววตาที่ดูเหมือนมีอะไรปิดบังอยู่พลางทำท่าทีเสมือนว่ากำลังทำผิดมหันต์เอาไว้
"เป็นอะไรรึเปล่า" เสียงของคนเป็นพ่อถามด้วยน้ำเสียงที่ดูตกใจกับอาการของลูกชายของเขา
"เปล่าครับ ผมไม่เป็นอะไร" เสียงตอบกลับที่คนเป็นพ่อได้ยินกลับมีแต่คำโกหกที่สามารถจับได้แทบทั้งสิ้น แต่แทนที่จะซักต่อถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น คนเป็นพ่อกลับปล่อยผ่านเรื่องราวที่เกิดขึ้น โดยไม่ได้สนใจจะตั้งคำถามอะไรต่อ
ในกลางดึกของคืนนั้น เสียงละเมอของลูกชายดังลั่นออกมา ราวกับว่าเขากำลังหวาดกลัวกับบางอย่างที่กำลังกระทำกับร่างของเขา
"อย่านะ อย่าเข้ามานะ" เสียงหวาดกลัวได้ตะโกนออกมา ทำให้คนเป็นพ่อถึงกับตระหนกเดินออกมาจากห้องที่ตัวเองนอนอยู่อย่างเร็วพลัน
"เป็นอะไรไปลูก เป็นอะไรไป" คนเป็นพ่อถามพลางมองลูกชายของเขาด้วยสีหน้าตื่นตระหนก
ลูกชายของเขาค่อยๆ ตื่นขึ้น สีหน้าของเขากลับเหมือนจะจำเรื่องราวที่เกิดขึ้นไม่ได้ พร้อมทำท่าทีตกใจเล็กน้อยเมื่อพ่อเข้ามาในห้องของเขา
"ผะ ผมไม่เป็นอะไรครับ" ลูกชายตอบ แต่ไม่ทันสิ้นเสียงของลูกชาย มือปริศนาได้เข้ามาปิดตาลูกชายเอาไว้จากข้างหลัง
"เดี๋ยวเราไปซ่อนก่อนนะ" เสียงของมือปริศนาพูดพลางก่อนที่มือนั่นจะหายไป ซึ่งทุกอย่างปรากฏต่อหน้าคนเป็นพ่ออย่างชัดเจน
" เป็นใคร" เสียงของคนเป็นพ่อถาม แต่คนเป็นลูกกับนั่งตัวสั่นราวกับผีเข้า
"เป็นอะไรไปลูก" คนเป็นพ่อเริ่มถามด้วยความเป็นห่วง
"ไอ้บอด ไอ้บอดมันตามหาผมเจอแล้ว" เสียงของคนเป็นลูกตอบพลางก่อนที่จะมีน้ำตาไหลออกมาเล็กน้อย
"ไอ้บอด ไอ้บอดเป็นใครลูก" ชายผู้เป็นพ่อยังคงซักต่อ
"เมื่อตอนเย็นผมเล่นซ่อนแอบกับไอ้บอด แล้วให้มันหาพวกผม แต่ แต่ก่อนที่มันจะหาพวกผมเจอ รถก็..." คนเป็นลูกอธิบายเรื่องที่เกิดขึ้น
"แล้วไอ้บอดเป็นยังไงบ้างลูก"
"ผมไม่รู้ หลังมันถูกรถชน ผมก็หนีออกมาเลย"
คนเป็นพ่อพยายามจะไม่พูดอะไรต่อจากนี้เพราะรู้ว่าจะเป็นการกระทบจิตใจของลูก จนเช้าของอีกวันมาถึง ลักษณะพฤติกรรมของลูกในเช้าวันนั้นเริ่มเปลี่ยนไป อาการของเด็กชายตัวน้อยคือกำลังเดินหาของบางอย่างอยู่ คนเป็นพ่อเลยเข้าไปถามด้วยความสงสัย
"ลูก ลูกกำลังหาอะไรอยู่เหรอ"
"ผมกำลังหาเพื่อนอยู่นะครับ"
"แล้วลูกกำลังหาใครอยู่ล่ะ"
"อ่อ ไอ้บอดครับ มันบอกว่าถ้าผมหามันไม่เจอ ผมต้องตาย" คนเป็นพ่อได้ยินดังนั้นถึงทำท่าทีปากซีดราวกับไก่ตาแตกก่อนที่คนเป็นลูกจะเดินออกไปที่ถนนที่รถกำลังแล่นผ่านอยู่
"พ่อครับ ผมเจอไอ้บอดแล้วครับ" ลูกชายเดินลงไปที่ถนนก่อนที่รถบรรทุกขนาดใหญ่จะเข้ามาชนร่างของเขา จนสุดท้ายสิ่งที่เหลืออยู่คือร่างไร้วิญญาณของลูกที่จากไป แต่เรื่องทั้งหมดยังไม่จบ ในทุกคืนคนแถวนั้นจะได้ยินเสียงเด็กเล่นซ่อนหากันเป็นประจำ เพราะเด็กที่เล่นอยู่นั้นไม่ได้มีเพียงแค่เด็กที่ตาบอดกับเด็กอีกคนที่เล่นอยู่ แต่เป็นเด็กที่ทยอยตายอย่างปริศนาในหมู่บ้าน จนสุดท้ายคนในหมู่บ้านแห่งนั้นก็ได้ทะยอยออกไปจนหมดจนแทบไม่เหลือเค้าโครงของหมู่บ้านที่เป็นที่อาศัยของคนมาก่อน
#เรื่องทั้งหมดแต่งขึ้นโดยไม่เกี่ยวข้องกับความเป็นจริงๆใดๆทั้งสิ้น
#โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน
ถ้าใครอยากให้ผมเล่าเรื่องแบบไหนอินบ็อกซ์มาได้นะครับ แอดฮั่นโซ
ผมแต่งเรื่องผี นะครับ รบกวนท่านผู้รู้ชี้แนะให้หน่อย
ในวันที่ท้องฟ้ามืดมนเต็มไปด้วยก้อนเมฆจำนวนมหาศาลบดบังท้องฟ้าเสมือนว่าตอนนี้เข้าสู่เวลาแห่งราตรีกาล เสียงเท้าของเด็กคนหนึ่งที่เดินทอดยาวจากท้องท้องถนนได้เดินรีบเร่งมาเพื่อจะกลับเข้าบ้านอันแสนอบอุ่น
แววตาที่ดูเหมือนมีอะไรปิดบังอยู่พลางทำท่าทีเสมือนว่ากำลังทำผิดมหันต์เอาไว้
"เป็นอะไรรึเปล่า" เสียงของคนเป็นพ่อถามด้วยน้ำเสียงที่ดูตกใจกับอาการของลูกชายของเขา
"เปล่าครับ ผมไม่เป็นอะไร" เสียงตอบกลับที่คนเป็นพ่อได้ยินกลับมีแต่คำโกหกที่สามารถจับได้แทบทั้งสิ้น แต่แทนที่จะซักต่อถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น คนเป็นพ่อกลับปล่อยผ่านเรื่องราวที่เกิดขึ้น โดยไม่ได้สนใจจะตั้งคำถามอะไรต่อ
ในกลางดึกของคืนนั้น เสียงละเมอของลูกชายดังลั่นออกมา ราวกับว่าเขากำลังหวาดกลัวกับบางอย่างที่กำลังกระทำกับร่างของเขา
"อย่านะ อย่าเข้ามานะ" เสียงหวาดกลัวได้ตะโกนออกมา ทำให้คนเป็นพ่อถึงกับตระหนกเดินออกมาจากห้องที่ตัวเองนอนอยู่อย่างเร็วพลัน
"เป็นอะไรไปลูก เป็นอะไรไป" คนเป็นพ่อถามพลางมองลูกชายของเขาด้วยสีหน้าตื่นตระหนก
ลูกชายของเขาค่อยๆ ตื่นขึ้น สีหน้าของเขากลับเหมือนจะจำเรื่องราวที่เกิดขึ้นไม่ได้ พร้อมทำท่าทีตกใจเล็กน้อยเมื่อพ่อเข้ามาในห้องของเขา
"ผะ ผมไม่เป็นอะไรครับ" ลูกชายตอบ แต่ไม่ทันสิ้นเสียงของลูกชาย มือปริศนาได้เข้ามาปิดตาลูกชายเอาไว้จากข้างหลัง
"เดี๋ยวเราไปซ่อนก่อนนะ" เสียงของมือปริศนาพูดพลางก่อนที่มือนั่นจะหายไป ซึ่งทุกอย่างปรากฏต่อหน้าคนเป็นพ่ออย่างชัดเจน
" เป็นใคร" เสียงของคนเป็นพ่อถาม แต่คนเป็นลูกกับนั่งตัวสั่นราวกับผีเข้า
"เป็นอะไรไปลูก" คนเป็นพ่อเริ่มถามด้วยความเป็นห่วง
"ไอ้บอด ไอ้บอดมันตามหาผมเจอแล้ว" เสียงของคนเป็นลูกตอบพลางก่อนที่จะมีน้ำตาไหลออกมาเล็กน้อย
"ไอ้บอด ไอ้บอดเป็นใครลูก" ชายผู้เป็นพ่อยังคงซักต่อ
"เมื่อตอนเย็นผมเล่นซ่อนแอบกับไอ้บอด แล้วให้มันหาพวกผม แต่ แต่ก่อนที่มันจะหาพวกผมเจอ รถก็..." คนเป็นลูกอธิบายเรื่องที่เกิดขึ้น
"แล้วไอ้บอดเป็นยังไงบ้างลูก"
"ผมไม่รู้ หลังมันถูกรถชน ผมก็หนีออกมาเลย"
คนเป็นพ่อพยายามจะไม่พูดอะไรต่อจากนี้เพราะรู้ว่าจะเป็นการกระทบจิตใจของลูก จนเช้าของอีกวันมาถึง ลักษณะพฤติกรรมของลูกในเช้าวันนั้นเริ่มเปลี่ยนไป อาการของเด็กชายตัวน้อยคือกำลังเดินหาของบางอย่างอยู่ คนเป็นพ่อเลยเข้าไปถามด้วยความสงสัย
"ลูก ลูกกำลังหาอะไรอยู่เหรอ"
"ผมกำลังหาเพื่อนอยู่นะครับ"
"แล้วลูกกำลังหาใครอยู่ล่ะ"
"อ่อ ไอ้บอดครับ มันบอกว่าถ้าผมหามันไม่เจอ ผมต้องตาย" คนเป็นพ่อได้ยินดังนั้นถึงทำท่าทีปากซีดราวกับไก่ตาแตกก่อนที่คนเป็นลูกจะเดินออกไปที่ถนนที่รถกำลังแล่นผ่านอยู่
"พ่อครับ ผมเจอไอ้บอดแล้วครับ" ลูกชายเดินลงไปที่ถนนก่อนที่รถบรรทุกขนาดใหญ่จะเข้ามาชนร่างของเขา จนสุดท้ายสิ่งที่เหลืออยู่คือร่างไร้วิญญาณของลูกที่จากไป แต่เรื่องทั้งหมดยังไม่จบ ในทุกคืนคนแถวนั้นจะได้ยินเสียงเด็กเล่นซ่อนหากันเป็นประจำ เพราะเด็กที่เล่นอยู่นั้นไม่ได้มีเพียงแค่เด็กที่ตาบอดกับเด็กอีกคนที่เล่นอยู่ แต่เป็นเด็กที่ทยอยตายอย่างปริศนาในหมู่บ้าน จนสุดท้ายคนในหมู่บ้านแห่งนั้นก็ได้ทะยอยออกไปจนหมดจนแทบไม่เหลือเค้าโครงของหมู่บ้านที่เป็นที่อาศัยของคนมาก่อน
#เรื่องทั้งหมดแต่งขึ้นโดยไม่เกี่ยวข้องกับความเป็นจริงๆใดๆทั้งสิ้น
#โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน
ถ้าใครอยากให้ผมเล่าเรื่องแบบไหนอินบ็อกซ์มาได้นะครับ แอดฮั่นโซ