ขอพื้นที่ให้เราได้ระบายหน่อยนะคะ

บันทึกของฉัน 3/ก.ค./64
วันนี้เป็นวันที่โครตแย่ ตัวฉันความรู้สึกฉัน ร่างกายฉัน สิ่งแวดล้อมรอบๆตัวฉันทุกๆอย่างมันแย่ไปหมด จริงๆมันแย่มาตั้งนานแล้วหล่ะ แต่ตอนนั้นฉันยังเข้มแข็งไม่เหมือนตอนนี้ มันเหนื่อยมันท้อมันเบื่อไปหมด ฉันอยากจะตายๆไปสักทีกับไอ้โลกบ้านี่ โลกนี้มันไม่เหมาะกับเราเลยสักนิด ครอบครัวที่เหมือนไม่ใช่ครอบครัว ฉันต้องรับแรงกดดันไว้ทุกอย่างภายใต้คำว่าไม่เป็นไร เค้าเกลียดฉันที่ฉันร้องให้เค้าบอกว่าฉันบ้าฉันเป็นประสาทถ้อยคำที่เค้าพูดออกมามันไม่ใช่คำพูดของคนเป็นพ่อเป็นแม่ เค้าคงคิดว่ามันคือเรื่องปกติเพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกแต่มันเป็นมาตั้งแต่ฉันยังเด็กแล้ว เค้าคิดว่าฉันชินแล้วหรอ???  ใช่ภายนอกเราดูเข้มแข็งมากเราต้องใส่หน้ากากที่เข้มแข็งมาตลอดเพราะเขาไม่ชอบที่เราเป็นแบบนี้ ฉันเหนื่อย ฉันไม่มีสิทธิ์ร้องให้หรือจะเหนื่อยเลยใช่ไหม ฉันต้องเป็นคนเก่งแค่ไหนฉันถึงจะไม่ถูกตำหนิจากครอบครัว ทั้งที่รอบนี้เราแสดงอาการ ที่มันไม่ไหวแล้วออกมาพวกเขาไม่ได้สนใจเลยนอกจากคิดว่าฉันบ้าฉันไร้สาระ ฉันเหนื่อยขนาดนี้ฉันยังพูดไม่ได้เลยว่าฉันเป็นอะไรฉันพูดกับใครไม่ได้ไม่มีใครเข้าใจฉันแม้แต่ฉันเอง ฉันเกลียดตัวเองที่เป็นแบบนี้ฉันเกลียดฉันไม่น่าเกิดมาเลย   ขนาดคนเป้นพ่อเป็นแม่ยังบอกว่าเราเป็นตัว ฉันเจ็บมากเลยนะแต่ละคำที่เขาพูด ฉันพยายามที่สุดแล้วแต่มันได้แค่นี้แค่นี้จริงๆ ทุกอย่างตอนนี้มันว่างเปล่าไปหมดฉันไม่เหลืออะไรแล้ว ฉันไม่เคยมีความสุขเลยตั้งแต่เกิดมา แต่ฉันก็ต้องแสร้งว่าปกติดีมาตลอด ทั้งที่ฉันคิดมากจนแทบจะนอนไม่เคยหลับเลย.