ตามหัวข้อครับ อันนี้คือเรื่องจริงครับที่เจอมาครับ จะมาเล่าให้ฟัง ย้อนไปตอนปี2556ผมรู้จักกับลูกเจ้าของบ้านข้างๆ ชื่อ หรรมก็แล้วกัน ผมก็เดินไปเล่นด้วยไปนอนด้วยบ่อยอยู่อย่างนี้ ไป 5 ปี แต่เรื่องแปลกมันก็เริ่มเกิดขึ้นตอนเพื่อนบ้านเขาจะย้ายไปต่างประเทศ เขามีลูกคนเล็ก อายุ 1 ขวบ อยู่ด้วย ด้วยความที่จะไปต่างประเทศก็เลยไปเรียนภาษาที่กรุงเทพ เขาก็มาจ้างแม่ผมให้ดูลูกเขาให้ ส่วนผมดูน้องหรรม เรื่องหลอนเรื่องแรกที่ผมเจอ เสียงเด็ก คือตอนนั้นแม่ผมไปทำกับข้าวที่บ้านไปกับน้องหรรมเหลือผมกับน้องคนเล็กแต่คนเล็กนอนไปแล้ว ผมก็นั้งอ่านหนังสืออยู่สักพักผมได้ยีนเสียงเด็กร้องดังมาก มาจากข้างบนผมก็ตกใจตอนนั้นคิดวาน้องร้องเลยหยิบกล้องมาดูแต่ที่ผมตกใจคือน้องยังนอนหลับอยู่ ตอนนั้นไม่รู้เป็นไรนั่งอ่านหนังสือต่อคือถ้าเป็นตอนนี้คือวิ่งอย่างเดียวที่ช่วยได้ 
เรื่องหลอนครั้งที่สอง เงาไคร เกิดตอนวันสุดถ้ายก่อนจะย้ายไปต่างประเทศ เรื่องนี้เกิดขึ้นกับน้องหรรม ตอนนั้นน้องหรรมอาบน้ำเสร็จเปิดประตูออกมาได้นิดหน่อย สิ่งที่น้องหรรมเห็นคือ เงาคนยืนอยู่ แปปเดียวแล้วก็หาย ลืมบอก บ้านนี้เป็นบ้านตากับยายของน้องหรรมมาก่อน 
เรื่องที่สามเธอกับฉันที่หน้าระเบียงบ้าน มันเรื่มหนักขึ้นหลักจากเขาได้ย้ายออกไปได้ประมาณปีกว่าคนในหมู่บ้านเขาขับรถผ่านไปมากันตอนกลางคืนเขาพูดกันว่าจะได้ยีนเสียงอะไรตกมาแตกบางที่ก็เงาคนยืนที่หน้าระเบียงบ้านบางทีก็รู้สึกเหมือนมีคนมองอยู่เจอกันบ่อยมากอันนี้ แต่ผมไม่เจอ เพราะตอนนั้นผมขับรถไม่เป็น 
เรื่องที่สี่ กล้องจับหน้าไคร คือตังแต่เขาย้ายไปได้ นานแล้วตอนนั้นโควิด มา พี่กลับมาจากต่างจังหวัดได้กักตัว 14 วัน ก็เลยไปกักตัวที่บ้านเพื่อนบ้านแต่บอกไว้ก่อนว่า เพื่อนบ้านกับบ้านผมสนิทกันมากๆ เขาให้กุนแจบ้านไว้เขาบอกไปนอนเล่นได้ ผมกับพี่ก็ไปนอนที่นั้น 14 วัน อยู่มาได้ ประมาณวันที่ สิบเอ็ด ตอนนั้นคือนั้งอยู่คนเดียวในบ้าน เลยหยิบกล้องขึ้นมาว่าจะถ่ายเล่นๆ แต่ผมก็ต้องตกใจที่กล้องมันจับใบหน้าได้ทั้งที่ตรงนั้นไม่มีอะไรเลยเป็นกำแพงสีเถาล้วนทีแรกผมก็ไม่แปลกใจเลยหันกล้องไปทางอื่นแล้วหันกลับมา แต่ความหลอยคือมันจับหน้าได้เหมือนเดิม สักพักมันหายผมวิ่งลงบ้านเลยตอนนั้น
เรื่องที่ห้าเรื่องสุดท้าย ปิดไฟไล่กลับบ้าน  หลังจากพี่ผมกักตัวเสร็จมีผมคนเดียวแล้วที่อยู่ต่อบ้านหลังนั้นแต่จะไปอยู่เช้าเย็นกลับ ปกติผมจะกลับไม่เกินหกโมงเย็น แต่มีวันนึงผมเล่นเกมเพลินไปหน่อย ตอนนั้นก็เกลือบ สองทุ่ม ผมนั้งเล่นไปสักพักไฟดับ ทั้งห้องมืดมีแค่ไฟจากโนตบุ๊คผมแค่นั้นคือตอนนั้นคือตกใจแต่ไม่กลัวคิดว่าไฟดับเฉยๆ ก็เลยเดินไปดูที่หน้าต่างคือข้างนอกไฟติดมีแค่หลังที่ผมอยู่ดับ ตอนนั้นเลยพูดเล่นไปว่า โอเคจะกลับแล้วสิ้นเสียงผมคือไฟติดเลยตอนนั้นหลอนเย็นสันหลังวาบ เลยเปิดเพลงแล้วก็ร้องเพลงไปมือก็เก็บของ เสร็จแล้วก็ล็อกประตูกลับบ้าน
ไม่สนุกก็ขอโทษด้วย เพราะเอามาจากเรื่องจริงที่เจอ แล้วเรื่องเสียวเด็กหูผมไม่ได้ฝาด พี่ผมก็เจอ แม่ก็เจอ บอกเลยบ้านนี้คือไม่มีไครกล้าไปอยู่มีแต่ผมคนเดียวที่กล้าไปอยู่ไม่รู้เป็นไร
ผมมีอีกสองสามเรื่องที่เจอ
ห้องตากผ้ามี่วัด อันนี้ก็หลอนอยู๋
หรือที่วิทยาลัยก็มี 
ครับขอบคุณที่อ่านหวังว่าจะสนุกนะครับ