รักแท้ไม่มีอยู่จริง ควรไปต่อหรือพอแค่นี้

ขีวิตจริงยิ่งกว่าในละคร เรื่องราวความรักของเราเกิดขึ้นเมื่อปลายปี 2558 ตั้งแต่เริ่มจีบกันครั้งแรก และแต่งงานกันปลายปี 2561

เหนื่อยและท้อกับชีวิตครอบครัวมาก ก่อนแต่งงานกันเราก้อคบกันรักกันดี รับรู้ข้อดีข้อเสียได้หมด ส่วนผู้ชายก้อยอมเปลี่ยนแปลงตัวเองทุกอย่างเพื่อให้เราได้คบกันแต่งงานกัน แต่พอหลังแต่งงาน มีลูกด้วยกันแล้ว ทุกอย่างเปลี่ยนไปหมดเลย
การพูดคุยพูดจาไม่เคยคุยกันดีสักครั้ง วันๆนึงคุยกันไม่ถึง 5 ประโยค อยู่ด้วยกันแบบ roommate มากๆการให้เกียรติกัน ไม่มีเลย มีแต่จะคอยบ่นคอยว่า แบบเราทัศนคติไม่ตรงกันบ้าง ทำอะไรให้ก้อไม่เคยถูกใจสักอย่าง จะคอยว่าเราตลอด พูดจากับเราก้อไม่เคยยิ้มให้กันเลย มีแต่จะมีทิฐิทำเสียงแข็งตลอด
มีแต่คนบอกว่า ชีวิตคู่ต้องคุยกันได้ทุกเรื่องสิ...สำหรับเราแล้ว ไม่ได้เลย คุยกันก้อมีแต่จะยิ่งแย่ แล้วดูเหมือนเราจะผิดไปซะทุกเรื่อง ทั้งๆที่เราคิดว่ามันถูกมันใช่ เค้าจะพูดให้เราผิด จิตวิทยาเค้าสูงมาก สูงจนเกิดความเป็นอีโก้ มีทิฐิ ไม่ให้เกียรติเราเลย
เราแต่งงานมาอยู่บ้านเค้า เรารู้สึกเหงาและเปล่าเปลี่ยวมาก เครียด จนหาหนทางออกไม่ถูก จะคุยกับเพื่อนก้อไม่มีใครเข้าใจ เหมือนอยู่ตัวคนเดียวเลยคะ มีลูกเท่านั้นที่เราต้องอดทนอยู่ เราสงสารลูก วันๆเราไม่ได้คุยกับใคร ไม่มีใครให้ระบายปรับทุกข์เลยคะ ทางด้านผู้ชายเองเค้ารักครอบครัวเค้ามาก มากจนมองไม่เห็นเราว่ามีเราอยู่ในบ้านด้วยเราไม่มีความสุขเลยคะ แต่ก่อนเรารักเค้ามากเพราะเรามีแค่เค้าคนเดียวจริงๆคะ ไม่ใช่ว่าตอนนี้เรามีชู้นะ เรื่องนั้นไม่มีเลยคะ แต่พอมาปัจจุบันนี้เรื่องราวความทุกข์ใจ การใช้ชีวิตประจำวันทุกวันที่ไม่มีความสุขมันสะสมมาเรื่อยๆ และพฤติกรรมของเค้าที่เปลี่ยนไปมากๆ เช่น ดื่มเหล้าทุกวัน บางทีไปดื่มเพื่อสังสรรกับเพื่อน กลับมาเมามาก รังควานเรากับลูก ว่าเราไม่ดีบ้าง ว่าที่บ้านเราไม่ดีบ้าง...เราไม่รู้ว่านั่นคือลึกๆของเค้ามั้ย ว่าเค้าอาจจะไม่ชอบเรากับที่บ้านเราก้อได้ คนเมามักจะพูดความในใจที่เป็นเรื่องจริงก้อเป็นไปได้ แต่นั่นก้อเกิดขึ้นประมาณ 2 ครั้งที่เค้าดื่มจัดหนักๆหลังช่วงแต่งงานได้ปีกว่า นิสัยหรือสันดานเค้าออกมาให้เราเห็นหมด โดยที่ไม่สนใจเราหรือไม่คิดว่าเราจะรับได้หรือไม่ เพราะเค้าคงคิดว่าเรามีลูกแล้ว จะรับได้หรือไม่ได้ เราก้อเป็นของตายอยู่ดี... ไม่ใช่ว่าครอบครัวเค้าไม่ดีนะคะ ครอบครัวเค้าดีกับเรามาก เว้นแต่จะมีแม่เค้าที่คอยแขวะเราบ้างเป็นบางเรื่อง ตามแบบฉบับคนจีนและคนอายุเยอะแล้ว บางทีเราก้อเก็บมาคิด น้อยใจบ้าง ใจเสียบ้าง เพราะบ้านเค้าบ้านเราเลี้ยงดูมาไม่เหมือนกัน เลยต้องทนอยู่และดูแลกันไป บางเรื่องก้อปล่อยผ่านคะ บางทีอยากปรึกษาเค้าเรื่องลูกชายเค้า ก้อโดนเค้าว่ากลับมาบ้าง เราก้อเสียใจคะ เราเลยเลือกอยู่บ้านเค้าแบบคนไร้ตัวตนดีกว่า มีอะไรที่ช่วยได้หรือเค้าอยากให้ช่วย เราก้อยินดีและพยายามทำให้เค้าเต็มที่คะทุกๆวันนี้พยายามอย่างดีที่สุดแล้วคะ พยายามจนท้อและเหนื่อยมากกับชีวิตตัวเองจริงๆมีคู่ครองแต่เค้าไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นเลยคะ เพราะเราคุยกันไม่ได้ ไม่เคยพูดดีกับเรา คำพูดหรือประโยคที่พูดจะเป็นถ้อยคำที่ห้วนๆสั้นๆ แบบพูดให้คิด แล้วก้อเดินจากไป บางทีอยากปรึกษามีเรื่องทุกข์ใจก้อไม่มีใครให้ปรับทุกข์ได้เลยคะ วิธีระบายทุกข์คือ นอนร้องไห้คนเดียวตอนกลางคืนแล้วก้อเผลอหลับไปเอง เพราะทำอะไรหรือพูดกับใครไม่ได้ มันเหงาและเศร้ามากๆเลยคะจากคนที่เป็นคนร่าเริง สบายๆ ง่ายๆ พอมาอยู่ที่นี่แล้วมันลำบากและเครียดมากๆ ไม่ใช่ว่าบ้านเค้าไม่มีฐานะนะคะลำบากนี่คือลำบากในการปรับตัว เค้าอยู่กันแบบผู้ใหญ่ที่ดูเหมือนจะเครียดตลอดเวลา แต่บ้านของเราอยู่กันแบบสบายๆไม่เครียด มันยากเหมือนกันคะกับการแต่งเข้ามาอยู่บ้านคนอื่นโดยที่ไม่มีใครอยู่เคียงข้างเราเลย
เวลาเราจะพูดหรือคุยกันบางที ก้อกลัวนะคะว่าวันนี้เราจะมีเรื่องทะเลาะอะไรกันอีก เพราะทุกวันที่เราอยู่ด้วยกันมันก้อแย่ทุกวันแล้วคะ ถ้ามีเรื่องมาอีก จากที่เคยพูดกันวันละ 5 ประโยค อาจจะเหลือแค่ 1 ประโยค หรือไม่คุยกันเลยก้อได้คะ มันเป็นแบบนี้จริงๆ เรารู้สึกไม่โอเคและอึดอัดมาก ความรู้สึกลึกๆมันเจ็บกว่านี้อีกร้อยเท่าพันเท่า ลึกๆแล้วเราคิดว่า เรากับเค้ายังรักกันมากไม่พอที่จะปรับหากัน เราพยายามแต่เค้าไม่ลดทิฐิ มันก้อไปด้วยกันไม่ได้ สุดท้ายนี้ก้อคงปล่อยให้มันเป็นเรื่องของอนาคตที่อาจจะแก้ไขอะไรไม่ได้ คงต้องอดทน และทนสู้กับเรื่องราวต่างๆต่อไป จนกว่าลูกเราจะโตและดูแลตัวเองได้ เราก้อคงไม่อยู่ให้เค้าเห็นแล้วมั้งคะ