เครียด

เครียดกับเพื่อน รู้สึกเหมือนทุกคนเป็นภาระเราไปหมด คอยเเต่จะเพิ่มภาระให้เรา ทั้งที่เราก็มีงานมีภาระส่วนตัว ไม่ว่าจะเรื่องงานหรือเรื่องเรียน
เรียนก็เรียนเหมือนกันเรียนด้วยกัน เรายอมรับว่าเราไม่ได้เก่งอะไร เราไม่ได้รู้ไปซะทุกเรื่อง เเต่เพื่อนเลือกที่จะพึ่งเราตลอด
พึ่งเเเม้กระทั่งเราบอกว่าเราทำไม่ได้ ก็ไม่มีใครเชื่อว่าเราทำไม่ได้จริงๆ เเล้วสุดท้ายก็เป็นเราที่โดนว่า โกหกบ้างอะไรบ้าง พร้อมกับคำพูดที่พูดกับเราว่า เเบบแกเนี่ยนะทำไม่ได้ ทำเเล้วเอามาให้ดูบ้าง เป็นเเบบนี้มาตลอด 3 ปี เราเเค่รู้สึกว่ามันไม่เเฟร์ ทำไมถึงไม่มีใครเห็นใจเกรงใจเราบ้าง

เพราะเเค่ว่าเราใจดีเกินไปคนอื่นเลยคิดว่าจะทำอะไรกับเราโดยที่ไม่เกรงใจเลยงั้นสิ 

เวลาเราเเย่เราเจออะไรเเย่ๆมา ทุกคนทำเหมือนฟังทำเหมือนเข้าใจเราดี เเต่จริงๆเเล้ว ก็เหลือเเค่ตัวเราเหมือนเดิมที่เเก้ทุกอย่างเองได้
เเต่ละเเชท เเต่ละข้อความ ถ้าไม่มีเรื่องงาน ไม่มีเรื่องอะไรให้เราช่วยก็จะไม่มีเสียงเเชทดังขึ้นมาเลย

ทุกอย่างมัน ทำให้เรารู้สึกเหนื่อย เครียด อยากปิดโลกโซเชี่ยวทุกอย่าง เราพยายามที่จะทำใจ ปล่อยวางเเล้วเเต่ก็ไม่เคยทำมันได้เลยอะ