ระบาย

เรารู้สึกเบื่อกับทุกอย่างรอบตัวรู้สึกว่าตัวคนเดียวเวลามีปัญหาก็คุยกับใครไม่ได้พอปรึกษาแฟนก็โดนด่าปรึกษาพ่อแม่ก็ไม่มีใครเข้าใจหรือจะปรึกษาเพื่อนเขาก็เหมือนรำคาญ รู้สึกเหนื่อยใจตลอดเหม่อลอยไม่มีสมาธิ เรารู้สึกว่าไม่มีใครให้เราหันไปพึ่งพาได้เลยเราแค่อยากได้ที่พึ่งพาทางใจ เราเหนื่อยที่จะร้องไห้อยู่ในห้องคนเดียว เรารู้สึกว่าโลกมันใหญ่แต่ทำไมไม่มีใครสักคนอยู่ข้างเรา เราคิดตลอดว่าถ้าเราตายๆไปจะไม่เหนื่อยแบบนี้ไหม เราเหนื่อยมากๆบางครั้งอยู่ดีๆน้ำตาก็ไหลเอง เราไม่ได้อยากพึ่งพาใครแต่เราแค่อยากมีคนให้พูดคุยปรึกษา เรารู้สึกว่าเวลาเราเศร้าคนรอบตัวจะคิดว่าเราเรียกร้องความสนใจ เพราะที่ผ่านมาต่อให้เราทำดีกับใครแค่ไหน ทุกคนก็พูดจาแย่ๆกับเราอยู่ดี