ชีวิตของผมที่ยิ่งกว่านิยาย (มาเล่าครับ)

ถ้าถามทำไมคนอื่นอยู่ไหนหมดผมจะบอกเป็นลำดับ 1.พ่อเสียตอนผมอายุ12(ป.6) 2.แม่ผมอยู่ต่างจังหวัดทำงานส่งเงินมาช่วยบ้างบ้างเดือนก็1000บาท 3.ยายผมเสียเมื่อ5เดือนที่แล้ว(ยายผมเลี้ยงดูผมกับน้องตั้งแต่เด็กมาตลอดเลี้ยงมากกว่าพ่อแม่คือท่านมีเงินก็เลี้ยงดูในบ้านมีไม่มีก็ไม่ให้ลูกหลานอดไปหามาได้ ท่านเสียถึงตอนนี้ผมยังทำใจไม่ได้เลยคิดถึงเสมอเกิดมาเป็น100ชาติก็ไม่เจอยายคนเดิมหรอก😢)4.พี่ผญ.(คนละพ่อแต่แม่เดียวกัน)เขามีลูกก็คือหลานผมเอง พี่เขาไม่ส่งเสียไรลูกเลยเมื่อก่อนปล่อยให้ยายผมเลี้ยงหลานอยู่คนเดียวเป็นแม่ที่(ไม่มีความรับผิดชอบ)ส่วนตัวผมเป็นคนไม่ชอบพี่ผมอยู่ละเพราะพฤติกรรมมันสารพัดชั่วผมกล้าพูดเพราะค่าใช้จ่ายไม่ได้ให้ยายเลยแต่กลับไปบอกคนนั่นคนนี้ว่าช่วยยายผม ผมนึกละละอายใจพี่ผมพูดไรไม่เชื่อเลยยายผมก็ไม่เชื่อเช่นเดียวกัน ยายผมเคยบอกว่าพี่ผมเป็นแม่ของลูกที่แย่ที่สุดอันนี้ผมยอมรับครับว่าจริงขนาดบอกให้กลับมาจากบ้านผัวเขายังไม่กลับมาดูแลยายเลยละไปอยู่กับบ้านผัว4-5ปีมีลูกเพิ่มมา2คนคือรวมกับหลานผมก็3คนละคือแค่หลานผมคนเดียวยังไม่ส่งเสียเลยแต่กับดูแลเลี้ยงดูอีก2คน เพื่อไร จะหาว่าไปยุ่งเรื่องเขาเลย แต่ผลัดความรับผิดชอบมาให้ยายผมหมด พอยายผมเสียก็มารู้สึกผิดสายเกินไปแล้วละ   ส่วนตอนนี้ผมก็ต้อง จ่ายค่าบ้าน ค่าไฟ ค่าน้ำ ค่ากินช่วยกับน้าจ่าย 
น้าผมตอนแรกเขาไม่ได้อยู่ด้วยพอยายเสียก็เข้ามาอยู่แต่น้าผม ไม่ชอบพี่เลยไม่ชอบหลานไปด้วยแต่ก็ส่งเสียค่ากินนะก็รักแหละแต่ก็ไม่แสดงออก เพราะพี่ทำกับยายผมไว้เยอะเรื่องให้ยายผมเลี้ยงหลาน ปล่อยหลานไว้วัดยายไปรับมาเพราะสงสาร สารพัดจ่าย ค่าเรียน ค่าชุด ต่างๆนาๆ ผมเลยต้องดิ้นรนเพื่อทำงานแล้วช่วงนี้ผมปิดเทอมผมก็ไปทำเต็มวันผมไม่เคยทำเต็มวันมาก่อนคืองานเต็มวันอยู่ที 12ชม. ก็เหนื่อยมากครับยอมรับว่าขก.มากๆบ้างครั้งผมก็ไปสลับวันบ้างไปเต็มไปครั้งตอนเย็นคือผมไม่ชินกับงานเต็มวันคือผมเข้าใจวัยทำงานเลยครับว่าเหนื่อย (ผมรู้มีคนเขาลำบากกว่าเลยรู้สึกว่าอืมแค่นี้เองสู้ต่อไป จากนี้ผมจะมุ่งมั่นใหม่ให้ขยันมากกว่าเดิมไม่ขก.ไม่ท้อไม่มีใครเลี้ยงดูเราได้ต้องพึ่งตนเอง ผมรู้ว่าวัยผมส่วนมากเขาจะตั้งใจเรียนหนังสือกลับมาบ้านก็ได้พักแต่ผมไม่ได้โทษโชคชะตาผมหรอกผมจะสู้ต่อไปถึงแม้ผมจะเป็นเด็กอายุ17จะ18ปีนี้ ผมก็ขอบคุณยายผม พ่อแม่ น้า ผมที่เลี้ยงดูผมมา ผมเกิดมาทั้งทีผมก็ใช้ชีวิตให้เต็มที่ไปเลย #ความจนมันกลัวคนขยัน# ผมก็มีเพื่อนแต่ผมเป็นคนไม่หล่อไม่รวยไม่Hotเป็นตัวตลกได้อย่างเดียวเล่นมุขแป๊กๆให้เพื่อนขำไปก็เท่านั้น ก็เลยเป็นท้ายๆที่เพื่อนนึกถึงตลอด  น้อยใจก็มา55555 (เพื่อนสนิทมี1คนอยู่ต่างรร.)เขาเป็นคนดี เขาเคยทำให้ผมรอดตายครั้งนึงสมัยผมอยู่ม.1ผมงมหอยในน้ำละจมเพราะผมไม่รู้ว่าตรงนี่ลึกเพราะมันเป็นเขื่อนน้ำใหญ่งมหาหอยเพื่อจะมาขายแต่ผมงมละผมจมน้ำตอนนั้นผมสูงแค่160ซม.หรือความลึกเกือบ190ซม.ครับสูงกว่าหัวผมเยอะเลยเพื่อนผมรีบว่ายน้ำมาช่วยผมไว้ละรอดตายผมเลยรักเพื่อนคนนี้มากละไม่มีใครที่สนิทกับผมขนาดนี้เพราะผมสนิทมาตั้งป.3ปัจุบันผมก็ติดต่ออยู่แต่นานๆที พูดละคิดถึงชะมัด55555 

จบละครับขอบคุณครับฟังผมบ่นตั้ง
นาน5555(แอบดราม่านิดนึง) อันนี้เรื่องจริงไม่ได้แต่งเลยครับผม