หลายครั้งที่ฉันมักมีคำถามเกิดขึ้นในใจเสมอว่า
ทำไมฉันต้องมารับผิดชอบดูแลลูกน้องสาวในขณะที่นางได้ไปใช้ชีวิตกับสามีใหม่
โดยที่ไม่ได้ส่งเสียเลี้ยงดูอย่างสม่ำเสมอ ฉันต้องร้องขอให้นางรับผิดชอบลูกของนางบ้าง
ให้มาหาลูกบ้างทุกเดือน  ฉันต้องโทรไปบอก/ย้ำนางให้มาหาลูก แต่โทรไปทีไรนางก็จะอารมณ์เสียทุกครั้ง
เพราะรู้ว่าฉันจะให้นางมาหาลูก ซึ่งสามีใหม่ไม่ได้มาอยู่ด้วย นางอยู่กับลูกได้ไม่เกิน1สัปดาห์ เพราะถ้าเกิน1สัปดาห์
นางจะอารมณ์เสีย กระสับกระส่ายคิดถึงสามี เพราะสามีใหม่นางเคยขู่ว่าถ้าไม่ไปอยู่กับมัน มันจะหาเมียใหม่

(ปล. หลังจากที่ฉันลาออกจากงานประจำมาอยู่บ้านถาวร เพียงแค่ 2เดือน นางก็ทิ้งลูกไปอยู่กับสามีใหม่ทันที เพราะกลัวคำขู่ว่า
ผัวจะหาเมียใหม่)

นางมีอาชีพขายของจิปาถะตามตลาดนัด สามีใหม่ก็หารถมือสองมาขายบ้าง
ฉันพยายามเข้าใจว่า นางต้องทำมาหากิน แต่นางก็ใช้จ่ายแค่ครอบครัวใหม่ของนาง โดยมีแมวที่ต้องเลี้ยงดู 3 ตัว
แต่ไม่มีเงินส่งเสียเลี้ยงดูลูก

ตัวฉันเองก็อยากใช้ชีวิตของตัวเองบ้าง แต่ทำไม่ได้เพราะต้องคอยรับส่งลูกนางไปโรงเรียน
โดยมียาย(แม่ของฉัน และนาง) ช่วยกันดูแลลูกนาง ทั้งอาหารการกิน เสื้อผ้า และการอบรม
ประหนึ่งว่าเด็กคนนี้ คือ ลูกของฉัน ซึ่งฉันไม่สามารถยอมรับได้ เพราะฉันยังไม่มีครอบครัว
แต่ต้องมารับผิดชอบเด็กคนนึงที่ฉันไม่เต็มใจ

โลกนี้ไม่ได้สวยงามเสมอไปหรอกนะท่านผู้อ่าน
ตรรกะที่ว่า เด็กคนนี้เป็นหลานฉัน ฉันต้องดูแล ….. ใช่เหรอว่ะ แต่แม่มันเสวยสุขอยู่กับผัวใหม่ ไม่สนใจลูกเนี่ยนะ
ฉันต้องยอมรับตรรกะง่อยๆนี้เหรอ
เอาล่ะ…. สรุป คือ ฉันแค่สงสัยว่าฉันผิดหรือเปล่าที่โกรธและโมโหน้องสาวที่ไร้ความรับผิดชอบ