เรื่อง ตุ๊กตา....หนูอยากกลับบ้าน

ถึงคราโศกท้องฟ้าก็หม่นหมอง ไม่มีละอองระย้าสายฝน ดวงดาวดวงจันทร์บรรทม ไร้ซึ่งอภิรมย์เหมือนเคย ภูเขากว้างใหญ่ไพศาล จักรวาลคงคิดร้างหรอกเอ๋ย บุหงาราตรีไม่มีเลย เกสรระเหยไปกับความมืดมิด แสงหิ่งห้อยเป็นส

หนูเรียนอยู่มหาลัยอินเตอร์ในไทยค่ะ นี่พึ่งจะปี1เทอม2 แต่อยากดรอปเพราะอยากเปิดธุรกิจ บริษัทร้านอยู่โซนในเมือง ซึ่งมหาลัยค่อนข้างไกล ต้องไปอยู่คอนโดตรงนั้น ค่อนข้างห่างไกลความเจริญค่ะ อยากดรอปมาสร้างธุร

.... " กลบเดือนดาว " .... ราตรีนี้ คลี่ม่านฟ้า มัวมืดมิด เมฆเทาปิด ทาบฟ้า ทมึนฐาน เม็ดฝนสาด ซ่าซ่า .. รัตติกาล สายลมผ่าน หวีดหวิว สะท้านใน ณ ยามนี้ ดึกสงัด ซ้อนเงียบเหงา คงเพียงเรา น

อาจารย์ให้ทำเป็นการบ้าน สืบหาข้อมูลค่ะ แต่หนูหาไม่เจอเลย ช่วยถอดให้หน่อยได้มั้ยคะTT ป่าเอ๋ยป่าละเมาะ ยังอยู่เยาะเย้ยให้ถัดไปนั่น เขาเดินมาป่านี้ไม่กี่วัน ปากรำพันจิตรำพึงคะนึงใน บัดเดี๋ยวดูส

สวัสดีครับ คือช่วงนี้รู้สึกเหมือนเป็นตุ๊กตาไขลานตื่นมาก็เจอแต่งานๆ วันหยุดก็แทบไม่ได้ไปไหน สาระพัดระพันปัญหา เลยปลีกวิเวกไปที่อื่นสักพักอยากอยู่คนเดียวใช้ชีวิตลำพัง สงบ พักสมองลืมเรื่องอื่นไปสักพัก ตอ

.... " กลบเดือนดาว " .... ราตรีผ่าน ม่านขอบฟ้า พามืดมิด เมฆเทาปิด ทาบผืนฟ้า ทมึนฐาน เม็ดฝนสาด กวาดซ่าซัด .. รัตติกาล สายลมผ่าน ขานหวีดหวิว สะท้านใน ณ ยามนี้ ดึกสงัด สัดเงียบเหงา คงเพียงเรา

.... " โอ้ขวัญ..ไร้ขวัญ..ตรอมตรม !" .... เดียวดาย ซึมเหงา ยามเช้า ตะวัน เยือนเย้า สุกใส แสงทอง ระเรื่อ เรืองไกล คล้ายจะ พาใจ สุขกาล รำพึง ผ่านฟ้า หนห่าง เส้นทาง เวิ้งว้าง เลือนผ่าน