กวีเดียวดาย

ยามราตรี ดาวเดือนเคลื่อนคล้อยลับ ความเงียบงัน เยือกเย็นยากทานไหว ความคิดถึง ท่วมท้นเกินบรรยาย น้ำตาไหล รินรดหมอนเปียกปอน ภาพอดีต หวนคืนมาหลอกหลอน ความทรงจำ ย้ำเตือนให้ใจสั่น ความรักเรา จบลงอย่าง

อยู่หนใดกันเล่า หนอเจ้าเอ๋ยจากพรากเลยลับหายไม่คืนหวนสื่อเสียงเพลงเพรียกพร่ำเฝ้าคร่ำครวญใจปวดแปลบปั่นป่วน...วอนหวนคืน ท่องสถานผ่านทาง ว้างเหว่ว้ายามหลับตาคะนึงย้อน ถอนสะอื้นวันเราสองปองฝันหมายมั่นยืนวั

รู้ทั้งรู้สุดกู่ร้องก้องกลับ รู้ไปแล้วจากลับไร้ลมหวน รู้แก่ใจต้องปล่อยไปอย่าคร่ำครวญ รู้สิ่งควรแต่ไม่อาจตัดขาดใจ ถ้าปล่อยมือตอนนี้จะดีกว่า ถ้าวันหน้าจะหนักหนาสักแค่ไหน ถ้าไม่ตัดวันนี้จะช้ำใหญ่ ถ้ารัก

เสวรจนี-ชมโฉม ชมความงาม นารีปราโมทย์-ฝากรัก แสดงความรัก พิโรธวาทัง-โกรธตัดพ้อ ประชด เสียดสี สีลลาปังคพิสัย-คร่ำครวญ รำพึงรำพัน ส่งพรุ่งนี้ค่ะ ช่วยหนูด้วยยยยย