ตั้งแต่ฉันขึ้นมัธยม 2 มา ฉันไม่เพื่อนสนิทเลยซักคน ฉันมาโรงเรียน ฉันอยากมาคุยกับเพื่อนอย่างมีความสุขแต่มันไม่สามารถพูดกับใครได้เลย เพราะฉันไม่มีเพื่อน ถึงจะมีแต่ก็ไม่ถูกใจกับฉัน ฉันก็ต้องทน ทนๆมา เพื่อนคนที่ฉันอยู่ด้วยดูถูกฉันมากๆ แต่ละคำที่พูดออกมาคือแทงใจดำ ไม่เข้าหูของฉัน แต่ฉันก็ต้องทนอยู่ไปเพราะฉันไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว
พอฉันขึ้นมามัธยม 3 ฉันคิดอย่างเดียวว่าฉันต้องจบให้ได้ ฉันนับวันจบมาเรื่อยๆ
เปิดเทอมมัธยม 3 ทุกคนต่างมีความสุขที่ได้เห็นเพื่อนๆกันได้คุยกับเพื่อน แต่ทำไมตัดภาพมาที่ฉัน ฉันฝืนยิ้มฝืนมีความสุขมากๆ ทั้งๆที่ในใจของฉันไม่มีความสุขเลย แต่ฉันก็ต้องยิ้ม
ฉันพยายามยิ้ม เข้าหาทุกคน เข้าไปคุยกับเพื่อนๆทุกคน แต่เพื่อนไปมองหน้าฉันเหมือนกันว่าฉันแสแสร้งเข้าไปคุยด้วยซะงั้น ฉันก็คิดว่า"อืม" ไม่เป็นอะไรหรอกตัวเรา เขาจะเห็นเราเป็นยังไงก็แล้วแต่ ไม่เห็นเราเป็นเพื่อนก็แล้วแต่
ฉันพยายามแล้ว พยายามทำทุกอย่าง แต่สายตาครูและสายตาเพื่อนๆ ก็มองดูฉันเหมือนเดิมนั่นแหละ ตั้งแต่นั้นมาฉันก็พยายามยิ้ม และลองไม่สนใจดู มันก็ดีขึ้นแต่ก็ไม่มากหรอกนะ.
เวลามีงานฆ้องงานกิจกรรมอะไร ฉันรู้สึกฉันไม่มีค่า ฉันอยากช่วยอยากทำ อยากมีเพื่อนๆ แต่ฉันก็ทำอะไรไม่ได้เลยเนาะ
ฉันเคยมีเพื่อนเยอะ คนเข้าหาฉันเยอะ แต่กลับวันนั้นมา เพื่อนๆก็เริ่มหายไปทีละคนๆ และสุดท้ายฉันก็ไม่มีเพื่อนซักคน.....
ฉันก็ไม่รู้หรอกว่าฉันเคยไปทำอะไรไว้ให้นะ
เวรกรรมอะไรจะมีจริงแบบนี้ใครจะไปคิดล่ะ
ฉันท้อ ฉันเหนื่อย ฉันอยากมีเพื่อนให้ระบายเวลาฉันเศร้าใจมากๆ
หรือคงเป็นเพราะตัวฉันเองก็ไม่รู้ พึ่งพาใครไม่ได้เลยซักคน ทั้งๆที่ในใจของฉันคิดว่าฉันจริงใจกับเพื่อนทุกคน แต่สิ่งที่ได้มาคือแย่ เห้อ.
และแล้ววันนี้เป็นวันปัจฉิมสุดท้ายที่ฉันได้มาเจอหน้าพวกเขา และฉันจะได้ไปเริ่มต้นใหม่กับสถานที่ใหม่ๆคนใหม่ๆเพื่อนใหม่ ครูใหม่ และที่สำคัญคือ ฉันจะปรับปรุงตัวฉันใหม่ด้วย
ฉันอึดอัด ไม่เคยเล่าให้ใครฟังเลยนอกจากน้องสาวของฉัน😭🙂
และหวังว่ามันจะดีขึ้นนะคะ
##อยากรู้ว่าการที่เราอยากมีเพื่อนเยอะๆเพื่อนมากๆแล้วต้องทำตัวยังไงให้เขาคิดว่าเราจริงใจสำหรับเขาคะ ?
อยากลองทำวิธีอื่นดูบ้าง เผื่อจะดีขึ้น✌🏻
ช่วยหน่อยนะคะ
เรื่องเพื่อน ความสำคัญของวัยรุ่น
พอฉันขึ้นมามัธยม 3 ฉันคิดอย่างเดียวว่าฉันต้องจบให้ได้ ฉันนับวันจบมาเรื่อยๆ
เปิดเทอมมัธยม 3 ทุกคนต่างมีความสุขที่ได้เห็นเพื่อนๆกันได้คุยกับเพื่อน แต่ทำไมตัดภาพมาที่ฉัน ฉันฝืนยิ้มฝืนมีความสุขมากๆ ทั้งๆที่ในใจของฉันไม่มีความสุขเลย แต่ฉันก็ต้องยิ้ม
ฉันพยายามยิ้ม เข้าหาทุกคน เข้าไปคุยกับเพื่อนๆทุกคน แต่เพื่อนไปมองหน้าฉันเหมือนกันว่าฉันแสแสร้งเข้าไปคุยด้วยซะงั้น ฉันก็คิดว่า"อืม" ไม่เป็นอะไรหรอกตัวเรา เขาจะเห็นเราเป็นยังไงก็แล้วแต่ ไม่เห็นเราเป็นเพื่อนก็แล้วแต่
ฉันพยายามแล้ว พยายามทำทุกอย่าง แต่สายตาครูและสายตาเพื่อนๆ ก็มองดูฉันเหมือนเดิมนั่นแหละ ตั้งแต่นั้นมาฉันก็พยายามยิ้ม และลองไม่สนใจดู มันก็ดีขึ้นแต่ก็ไม่มากหรอกนะ.
เวลามีงานฆ้องงานกิจกรรมอะไร ฉันรู้สึกฉันไม่มีค่า ฉันอยากช่วยอยากทำ อยากมีเพื่อนๆ แต่ฉันก็ทำอะไรไม่ได้เลยเนาะ
ฉันเคยมีเพื่อนเยอะ คนเข้าหาฉันเยอะ แต่กลับวันนั้นมา เพื่อนๆก็เริ่มหายไปทีละคนๆ และสุดท้ายฉันก็ไม่มีเพื่อนซักคน.....
ฉันก็ไม่รู้หรอกว่าฉันเคยไปทำอะไรไว้ให้นะ
เวรกรรมอะไรจะมีจริงแบบนี้ใครจะไปคิดล่ะ
ฉันท้อ ฉันเหนื่อย ฉันอยากมีเพื่อนให้ระบายเวลาฉันเศร้าใจมากๆ
หรือคงเป็นเพราะตัวฉันเองก็ไม่รู้ พึ่งพาใครไม่ได้เลยซักคน ทั้งๆที่ในใจของฉันคิดว่าฉันจริงใจกับเพื่อนทุกคน แต่สิ่งที่ได้มาคือแย่ เห้อ.
และแล้ววันนี้เป็นวันปัจฉิมสุดท้ายที่ฉันได้มาเจอหน้าพวกเขา และฉันจะได้ไปเริ่มต้นใหม่กับสถานที่ใหม่ๆคนใหม่ๆเพื่อนใหม่ ครูใหม่ และที่สำคัญคือ ฉันจะปรับปรุงตัวฉันใหม่ด้วย
ฉันอึดอัด ไม่เคยเล่าให้ใครฟังเลยนอกจากน้องสาวของฉัน😭🙂
และหวังว่ามันจะดีขึ้นนะคะ
##อยากรู้ว่าการที่เราอยากมีเพื่อนเยอะๆเพื่อนมากๆแล้วต้องทำตัวยังไงให้เขาคิดว่าเราจริงใจสำหรับเขาคะ ?
อยากลองทำวิธีอื่นดูบ้าง เผื่อจะดีขึ้น✌🏻
ช่วยหน่อยนะคะ