“คุณหมอครับ....ช่วยเธอด้วยครับ เธอเป็นโรคหัวใจครับ” เสียงตะโกนดังมาแต่ไกล น้ำเสียงสั่นและหวาดกลัวอย่างชัดเจน เขารีบอุ้มเธอขึ้นเตียงรถเข็นของโรงพยาบาลอย่างรีบร้อน อาการของเธอแน่นหน้าอกเหมือนจะขาดใจ พยาบาลห้องฉุกเฉินทำงานอย่างรวดเร็ว พยาบาลคนหนึ่งตะโกน “ ดิว..โทรหาคุณหมอทินณวัฒน์ด่วน” และภายในเวลา 6 ชั่วโมงก็ผ่านไป ทุกอย่างอยู่ในความสงบเงียบ หลังจากก่อนหน้านี้วุ่นวายและเร่งรีบ
ฉันลืมตาขึ้นมาในเช้าอีกวันในห้องไอซียู ก่อนหน้านี้ฉันคิดว่าคงต้องจากโลกนี้ไปจริงๆแล้ว สายเครื่องช่วยหายใจและสายอะไรอีกมากมายห้อยระโยงระยาง ฉันมองดูเพดานอยู่นานเพราะทำอะไรมากกว่านี้ไม่ได้ ต้องนอนนิ่งๆ ได้ยินเสียงพยาบาลรายงานอาการให้คุณหมอฟัง ได้ยินแว่วๆเหมือนครึ่งหลับครึ่งตื่น รู้สึกว่าตัวเองรอดมาได้อย่างไร คงเป็นเพราะน้องชายพาฉันมาส่งโรงพยาบาลทันเวลา ซึ่งครั้งนี้ฉันมีอาการหนักมากกว่าทุกครั้ง น้ำตาฉันไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว ทำไมนะหมอต้องช่วยฉันเอาไว้ด้วย ฉันเจ็บปวดหัวใจเหลือเกิน ยากที่จะทนกับความรู้สึกนั้นได้ โอ้ย...เจ็บแปลบที่หัวใจอีกแล้ว แต่เป็นความรู้สึกที่เจ็บทรมาน สุดที่จะพรรณนา เขาของฉันทำกับฉันได้ถึงเพียงนี้ น้ำตาไหลพรากออกมาอย่างหยุดไม่ได้ ปล่อยมันออกไปเถอะ ฉันรอดครั้งนี้ก็ถือว่าเป็นบุญแล้ว สิ่งที่ต้องทำสิ่งแรกคือกราบขอบพระคุณคุณหมอที่ช่วยชีวิตฉันเอาไว้ได้ เรื่องที่ผ่านมาก็ให้จบไป
มาพักฟื้นห้องพิเศษตอนนี้ ฉันรอพบคุณหมอแต่ก็ไม่ได้เจอคุณหมอสักครั้ง คุณหมอคงมาตอนฉันหลับหละซิ วันนี้น้องชายจะมาเยี่ยม คงจะรู้ว่าใครเป็นหมอที่ดูแลฉัน พยาบาลเดินเข้ามาตรวจอาการและซักถามอาการฉัน ฉันรีบถามว่าฉันเป็นคนไข้ของคุณหมอชื่ออะไรค่ะ พยาบาลพยายามชวนคุยเรื่องอื่นถามนู้นนี่ไปเรื่อย จนฉันลืมถามซ้ำชื่อคุณหมอ แล้วพยาบาลก็ออกไปหลังจากได้ข้อมูลแล้ว ฉันมีอาการดีขึ้นแต่ต้องได้รับการดูแลต่อไปจนกว่าจะดีขึ้นและออกจากโรงพยาบาลได้ คงต้องอยู่เป็นอาทิตย์ พอน้องชายมาก็ว่าจะถามชื่อคุณหมอที่รักษา ลืมอีกเช่นเคยได้แต่คุยกันเพลินจนลืมถามไป ไม่เป็นไรพรุ่งนี้ค่อยถามอีก เพราะต้องอยู่อีกหลายวัน
เมื่อคนอื่นกลับออกไปหมด ฉันก็กลับมาอยู่กับตัวเองและภาพอดีตเก่าๆกับเขาของฉัน ก็ผุดขึ้นมาอีก เรารักกันมานานตั้งแต่เป็นนักศึกษา หลังจากเรียนจบเราก็ยังติดต่อกันตลอด แต่พอไม่นานมานี้เขามาบอกว่าเขากำลังจะแต่งงานกับหญิงอีกคน หัวใจฉันสลายจนอาการโรคหัวใจของฉันกำเริบหนัก ฉันคิดวนอยู่เป็นเดือนจนทำให้เกิดเหตุวันที่มีอาการหนัก จะไม่ให้ทำใจยากได้อย่างไร เรารักกันมาเกือบ 12 ปี เขาดีกับฉันตลอดจนคิดจะแต่งงานกับเขาถ้าเขาพร้อม แต่ความหวังพังย่อยยับ ทำไมเขาจึงเลือกหญิงคนนั้น ให้เมื่อเขาเพิ่งเจอกับเธอในที่ทำงานไม่กี่ปี โอ้ย..เจ็บที่หัวใจอีกแล้ว น้ำตาไหลพรากอีกครั้ง เหมือนโดนทรมานจากฟ้าเบื้องบน ซ้ำแล้วซ้ำอีก เจ็บปวดเหลือเกิน
คุณหมอมาตรวจอีกในวันนี้ ฉันพยายามไม่หลับเพราะจะรอเจอคุณหมอ พยาบาลรายงานคุณหมออย่างต่อเนื่อง คุณหมอค่ะคนไข้หลับอยู่ค่ะ คุณหมอเข้ามาตรวจคนไข้ได้เลยนะค่ะ ฉันนอนหลับตาแกล้งทำเป็นหลับเพราะอยากฟังพยาบาลคุยกับหมอ คุณหมอมาจับมือฉัน และพูดพึมพำว่า ผมรักษาคุณเต็มที่แล้วนะ เราไม่มีอะไรติดค้างกัน ผมให้อภัยคุณเสมอพิมพ์วดีของผม เขาลูบมือฉันเบาๆ ความรู้สึกแบบนี้มันแล่นเข้ามาในความทรงจำของฉันทันที คำพูดและน้ำเสียงแบบนี้ การจับมือและลูบเช่นนี้ ช่างคุ้นเคยเหลือเกิน
ทินณวัฒน์แน่นอน...เขากับฉันเป็นแฟนกันตอนอยู่ปี 1 เรารับน้องจังหวัดด้วยกัน เขารีบมาจับคู่กับฉันเพื่อลงไปลุยน้ำและด่านรับน้องด้วยกัน รอยยิ้มของเขาฉันจำได้เสมอ ไม่เคยลืม เขาเป็นนักศึกษาแพทย์จบคนละโรงเรียนแต่จังหวัดเดียวกัน มาเจอกันตอนรับน้องจังหวัด และเราก็ชอบกันคบกันได้ 2 ปี ก็มีเขาของฉันเข้ามาแทรกแซงความสัมพันธ์ของเรา ทำให้ฉันเลือกเขาของฉันแทนที่จะเลือกทินณวัฒน์ เขาต้องอกหักเสียใจจากการเลือกของฉันครั้งนั้น ฉันอยากลืมตามาดูว่าใช่ทินณวัฒน์หรือไม่ แต่ใจไม่กล้าลืมตาดูเขาเพราะฉันทำให้เขาเสียใจในครั้งนั้นจนเขาต้องดรอปเรียนไม่ปีหนึ่ง เหมือนฉันทำผิดต่อเขาทำให้เขาเรียนจบช้ากว่าหมอรุ่นเดียวกัน จากนั้นฉันก็ไม่ได้ข่าวเขาอีกเลย ความผิดมันฝังใจฉันมาจนทุกวันนี้
โลกช่างกลมเหลือเกินที่ฉันได้มาเป็นคนไข้ของเขา คุณหมอทินณวัฒน์ และแล้วฉันก็ตัดสินใจกล้าเผชิญกับความจริง วันนี้ฉันแกล้งนอนหลับอีก คุณหมอเขามาและจับมือฉันอีก คราวนี้ฉันจับมือคุณหมอตอบบ้าง เขาตกใจที่ฉันจับมือเขา เขาชักมือกลับและพูดว่าคุณไม่ได้หลับเหรอ ฉันลืมตาขึ้นมาพร้อมรอยยิ้ม ทินณวัฒน์คุณไม่โกรธฉันนะที่ทิ้งคุณ ฉันขอโทษคุณไปแล้วตั้งแต่วันนั้น คุณหมอทินณวัฒน์นิ่งเงียบไม่พูดอะไรออกมา แล้วเขาก็เดินออกไปจากห้อง ฉันเรียกเขาตามหลัง แต่เขาไม่หันกลับมา รีบร้อนออกไป
สองวันแล้วที่คุณหมอไม่เข้ามาตรวจฉัน มีแต่พยาบาลที่ดูแลฉัน และวันต่อมาเขาให้คุณหมอคนอื่นเข้ามาตรวจแทน ฉันเสียใจมากที่เข้าไม่ให้อภัยฉันเลย น้ำตาซึมออกมาอย่างช้าๆ ฉันทำผิดกับคุณตอนนั้น แล้วดูซิตอนนี้ฉันต้องมาให้คุณรักษาฉันอีก ฟ้าช่างไม่ยุติธรรมกับเขาเลย เขายังคงฝังใจกับความรู้สึกนั้นอีกเหรอ ฉันถามพยาบาลเกี่ยวกับครอบครัวเขา พยาบาลบอกว่าเขาแต่งงานแล้วกับคุณหมอรักษาโรคเด็ก แล้วพยาบาลก็มองฉันแปลกๆเหมือนจะรู้อะไรบางอย่าง ฉันพยายามจะถามต่อแต่พยาบาลตัดบทว่า อย่าไปรู้เรื่องของคุณหมอเลยค่ะเป็นเรื่องส่วนตัวของคุณหมอค่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็จะออกจากโรงพยาบาลแล้ว ต่างคนต่างไปนะค่ะ พยาบาลพูดทิ้งท้ายชวนให้ฉันคิด จะไปจากกันทั้งแบบนี้เลยหรือไร
พรุ่งนี้แล้วซินะฉันจะออกจากโรงพยาบาล อยู่โรงพยาบาลนานเกือบ 10 วัน ได้เห็นคุณหมอแค่ครั้งเดียว ฉันให้น้องชายเตรียมของที่จะมอบให้คุณหมอ ถึงแม้ว่าจะไม่มีโอกาสได้พูดหรือกล่าวขอบคุณคุณหมอด้วยตัวเอง ฉันก็จะฝากของขวัญให้คุณหมอ และฉันก็มั่นใจว่าของขวัญชิ้นนี้คุณหมอต้องชอบและเก็บไว้ตลอดไป หรือไม่ก็ทิ้งลงถังขยะเมื่อเปิดอ่านแล้ว สุดแล้วแต่ใจคุณหมอเลยค่ะ ฉันคิดในใจและเสี่ยงดวงดูละกัน
เช้ามาน้องชายเตรียมของขวัญให้คุณหมอตามที่ฉันบอก ฉันฝากพยาบาลเฝ้าไข้ไว้ให้คุณหมอ พยาบาลบอกว่าเธอจะเอาให้คุณหมอเมื่อคุณหมอกลับมาจากต่างประเทศก่อน อ๋อ..ที่คุณหมอหายไปเพราะต้องรีบไปดูงานต่างประเทศ ฉันคิดว่าเขาไม่อยากเห็นหน้าฉันเสียอีก ฉันเริ่มดีใจนิดหนึ่งที่เขารีบไปเพราะมีเหตุผล คุณหมอคงไม่โกรธฉันมากขนาดไม่ให้อภัยฉันหรอกนะ แอบชื่นใจถ้าเป็นแบบนั้น ฉันจะรู้ได้อย่างไรนะว่าถ้าเขาได้รับของขวัญแล้ว เขาจะโยนทิ้งหรือเก็บเอาไว้
ก่อนออกจากห้องไปฉันขอร้องพยาบาลคนนั้นว่า ช่วยแอบสังเกตให้ฉันได้ไหมค่ะว่าเขาเก็บของที่ฉันให้เขาหรือทิ้งไป พยาบาลบอกว่าเธอจะสังเกตและแอบดูให้ ได้ผลอย่างไรเธอจะรายงานไป ทำให้ฉันหัวใจพองโตที่จะมีโอกาสได้รู้ข่าวคราวของคุณหมอบ้าง
วันเวลาผ่านไปเป็นวัน สัปดาห์ เดือน ข่าวคราวของเขาเงียบหายไป พยาบาลไม่รายงานมาเลย จะโทรไปหรือก็เกรงใจเธอ ฉันเฝ้าแต่รอคอยนานเป็นเดือน จนทำใจแล้วว่าคงไม่มีโอกาสรู้ได้แล้วว่าคุณหมอทำอย่างไรกับของขวัญที่ฉันให้เขาไป เวลาผ่านไปนานจนถึงวันกำหนดต้องไปตรวจหัวใจซ้ำเพื่อตรวจหลังการรักษา วันเวลานี้ฉันรอมานานเพราะจะได้มีโอกาสมาพบคุณหมอทินณวัฒน์อีกครั้ง
วันนี้ฉันแต่งตัวสวยเป็นพิเศษเพราะจะได้พบกับคนที่รอคอยมานาน พอพยาบาลหน้าห้องเรียกชื่อพิมพ์วดี ฉันรีบเดินเข้าไปเพราะคิดถึงคุณหมออยากได้มีโอกาสพูดบอกคุณหมอ และขอโทษอีกครั้งเพื่อไม่ให้มีอะไรติดค้างกันอีก ฉันจะได้จากไปอย่างไม่ทิ้งอะไรไว้ และไม่เก็บอะไรไว้ในใจเหมือนกัน จะคลายปัญหาที่เก็บมานานให้จบลงวันนี้หละ
พอประตูเปิดเข้าไปฉันเห็นคุณหมอนั่งอ่านไดอารี่เล่มเก่าเล่มหนึ่ง ฉันดีใจมากมันเป็นเล่มที่ฉันให้เขาเป็นของขวัญวันที่ออกจากโรงพยาบาลวันนั้น เขาไม่ได้ทิ้งมันลงถังขยะอย่างที่ฉันคิด เขาเขียนอะไรบางอย่างลงไปและส่งไดอารี่เล่มนั้นให้ฉัน ฉันใจสั่นคุณหมอเขียนตอบฉันว่าอะไรนะ ฉันรีบเปิดอ่านในขณะที่คุณหมอนั่งจ้องมองฉันนิ่ง ในข้อความนั้นก่อนหน้าฉันเขียนลงไปว่า “ ฉันขอโทษค่ะทินณวัฒน์ ที่ทิ้งคุณวันนั้น แต่ตอนนี้ฉันโดนดำรงค์เดชทิ้งฉันแล้ว เป็นการแก้แค้นคืนจากฟ้าข้างบน เป็นอันว่าเราไม่ติดค้างอะไรกันแล้วนะค่ะ ขอบพระคุณที่รักษาโรคหัวใจให้ฉัน ฉันจะไม่ลืมพระคุณในครั้งนี้ คุณจะขออะไรจากฉันได้เลย ฉันยินดีที่จะตอบแทนบุญคุณครั้งนี้ค่ะ”
ข้อความที่คุณหมอตอบมาคือ “ คุณเป็นรักครั้งแรกของผม และจะเป็นรักครั้งสุดท้ายของผมได้ไหม” ฉันอ่านจบและเขียนตอบข้อความนั่นไปว่า “ คุณเป็นรักครั้งแรกของฉันและจะเป็นรักครั้งสุดท้ายของฉันค่ะ” เรามองตาซึ่งกันและกัน ได้คำตอบมาแล้ว เพราะสายตาคู่นี้เราเคยมองกันเมื่อตอนอยู่ปี 1 ซึ่งก็ยังคงเป็นสายตาคู่เดิม กับความรู้สึกเก่าๆ...กลับคืนมาอีกครั้ง...
เธอคือรักแรกและรักครั้งสุดท้ายของเขา
ฉันลืมตาขึ้นมาในเช้าอีกวันในห้องไอซียู ก่อนหน้านี้ฉันคิดว่าคงต้องจากโลกนี้ไปจริงๆแล้ว สายเครื่องช่วยหายใจและสายอะไรอีกมากมายห้อยระโยงระยาง ฉันมองดูเพดานอยู่นานเพราะทำอะไรมากกว่านี้ไม่ได้ ต้องนอนนิ่งๆ ได้ยินเสียงพยาบาลรายงานอาการให้คุณหมอฟัง ได้ยินแว่วๆเหมือนครึ่งหลับครึ่งตื่น รู้สึกว่าตัวเองรอดมาได้อย่างไร คงเป็นเพราะน้องชายพาฉันมาส่งโรงพยาบาลทันเวลา ซึ่งครั้งนี้ฉันมีอาการหนักมากกว่าทุกครั้ง น้ำตาฉันไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว ทำไมนะหมอต้องช่วยฉันเอาไว้ด้วย ฉันเจ็บปวดหัวใจเหลือเกิน ยากที่จะทนกับความรู้สึกนั้นได้ โอ้ย...เจ็บแปลบที่หัวใจอีกแล้ว แต่เป็นความรู้สึกที่เจ็บทรมาน สุดที่จะพรรณนา เขาของฉันทำกับฉันได้ถึงเพียงนี้ น้ำตาไหลพรากออกมาอย่างหยุดไม่ได้ ปล่อยมันออกไปเถอะ ฉันรอดครั้งนี้ก็ถือว่าเป็นบุญแล้ว สิ่งที่ต้องทำสิ่งแรกคือกราบขอบพระคุณคุณหมอที่ช่วยชีวิตฉันเอาไว้ได้ เรื่องที่ผ่านมาก็ให้จบไป
มาพักฟื้นห้องพิเศษตอนนี้ ฉันรอพบคุณหมอแต่ก็ไม่ได้เจอคุณหมอสักครั้ง คุณหมอคงมาตอนฉันหลับหละซิ วันนี้น้องชายจะมาเยี่ยม คงจะรู้ว่าใครเป็นหมอที่ดูแลฉัน พยาบาลเดินเข้ามาตรวจอาการและซักถามอาการฉัน ฉันรีบถามว่าฉันเป็นคนไข้ของคุณหมอชื่ออะไรค่ะ พยาบาลพยายามชวนคุยเรื่องอื่นถามนู้นนี่ไปเรื่อย จนฉันลืมถามซ้ำชื่อคุณหมอ แล้วพยาบาลก็ออกไปหลังจากได้ข้อมูลแล้ว ฉันมีอาการดีขึ้นแต่ต้องได้รับการดูแลต่อไปจนกว่าจะดีขึ้นและออกจากโรงพยาบาลได้ คงต้องอยู่เป็นอาทิตย์ พอน้องชายมาก็ว่าจะถามชื่อคุณหมอที่รักษา ลืมอีกเช่นเคยได้แต่คุยกันเพลินจนลืมถามไป ไม่เป็นไรพรุ่งนี้ค่อยถามอีก เพราะต้องอยู่อีกหลายวัน
เมื่อคนอื่นกลับออกไปหมด ฉันก็กลับมาอยู่กับตัวเองและภาพอดีตเก่าๆกับเขาของฉัน ก็ผุดขึ้นมาอีก เรารักกันมานานตั้งแต่เป็นนักศึกษา หลังจากเรียนจบเราก็ยังติดต่อกันตลอด แต่พอไม่นานมานี้เขามาบอกว่าเขากำลังจะแต่งงานกับหญิงอีกคน หัวใจฉันสลายจนอาการโรคหัวใจของฉันกำเริบหนัก ฉันคิดวนอยู่เป็นเดือนจนทำให้เกิดเหตุวันที่มีอาการหนัก จะไม่ให้ทำใจยากได้อย่างไร เรารักกันมาเกือบ 12 ปี เขาดีกับฉันตลอดจนคิดจะแต่งงานกับเขาถ้าเขาพร้อม แต่ความหวังพังย่อยยับ ทำไมเขาจึงเลือกหญิงคนนั้น ให้เมื่อเขาเพิ่งเจอกับเธอในที่ทำงานไม่กี่ปี โอ้ย..เจ็บที่หัวใจอีกแล้ว น้ำตาไหลพรากอีกครั้ง เหมือนโดนทรมานจากฟ้าเบื้องบน ซ้ำแล้วซ้ำอีก เจ็บปวดเหลือเกิน
คุณหมอมาตรวจอีกในวันนี้ ฉันพยายามไม่หลับเพราะจะรอเจอคุณหมอ พยาบาลรายงานคุณหมออย่างต่อเนื่อง คุณหมอค่ะคนไข้หลับอยู่ค่ะ คุณหมอเข้ามาตรวจคนไข้ได้เลยนะค่ะ ฉันนอนหลับตาแกล้งทำเป็นหลับเพราะอยากฟังพยาบาลคุยกับหมอ คุณหมอมาจับมือฉัน และพูดพึมพำว่า ผมรักษาคุณเต็มที่แล้วนะ เราไม่มีอะไรติดค้างกัน ผมให้อภัยคุณเสมอพิมพ์วดีของผม เขาลูบมือฉันเบาๆ ความรู้สึกแบบนี้มันแล่นเข้ามาในความทรงจำของฉันทันที คำพูดและน้ำเสียงแบบนี้ การจับมือและลูบเช่นนี้ ช่างคุ้นเคยเหลือเกิน
ทินณวัฒน์แน่นอน...เขากับฉันเป็นแฟนกันตอนอยู่ปี 1 เรารับน้องจังหวัดด้วยกัน เขารีบมาจับคู่กับฉันเพื่อลงไปลุยน้ำและด่านรับน้องด้วยกัน รอยยิ้มของเขาฉันจำได้เสมอ ไม่เคยลืม เขาเป็นนักศึกษาแพทย์จบคนละโรงเรียนแต่จังหวัดเดียวกัน มาเจอกันตอนรับน้องจังหวัด และเราก็ชอบกันคบกันได้ 2 ปี ก็มีเขาของฉันเข้ามาแทรกแซงความสัมพันธ์ของเรา ทำให้ฉันเลือกเขาของฉันแทนที่จะเลือกทินณวัฒน์ เขาต้องอกหักเสียใจจากการเลือกของฉันครั้งนั้น ฉันอยากลืมตามาดูว่าใช่ทินณวัฒน์หรือไม่ แต่ใจไม่กล้าลืมตาดูเขาเพราะฉันทำให้เขาเสียใจในครั้งนั้นจนเขาต้องดรอปเรียนไม่ปีหนึ่ง เหมือนฉันทำผิดต่อเขาทำให้เขาเรียนจบช้ากว่าหมอรุ่นเดียวกัน จากนั้นฉันก็ไม่ได้ข่าวเขาอีกเลย ความผิดมันฝังใจฉันมาจนทุกวันนี้
โลกช่างกลมเหลือเกินที่ฉันได้มาเป็นคนไข้ของเขา คุณหมอทินณวัฒน์ และแล้วฉันก็ตัดสินใจกล้าเผชิญกับความจริง วันนี้ฉันแกล้งนอนหลับอีก คุณหมอเขามาและจับมือฉันอีก คราวนี้ฉันจับมือคุณหมอตอบบ้าง เขาตกใจที่ฉันจับมือเขา เขาชักมือกลับและพูดว่าคุณไม่ได้หลับเหรอ ฉันลืมตาขึ้นมาพร้อมรอยยิ้ม ทินณวัฒน์คุณไม่โกรธฉันนะที่ทิ้งคุณ ฉันขอโทษคุณไปแล้วตั้งแต่วันนั้น คุณหมอทินณวัฒน์นิ่งเงียบไม่พูดอะไรออกมา แล้วเขาก็เดินออกไปจากห้อง ฉันเรียกเขาตามหลัง แต่เขาไม่หันกลับมา รีบร้อนออกไป
สองวันแล้วที่คุณหมอไม่เข้ามาตรวจฉัน มีแต่พยาบาลที่ดูแลฉัน และวันต่อมาเขาให้คุณหมอคนอื่นเข้ามาตรวจแทน ฉันเสียใจมากที่เข้าไม่ให้อภัยฉันเลย น้ำตาซึมออกมาอย่างช้าๆ ฉันทำผิดกับคุณตอนนั้น แล้วดูซิตอนนี้ฉันต้องมาให้คุณรักษาฉันอีก ฟ้าช่างไม่ยุติธรรมกับเขาเลย เขายังคงฝังใจกับความรู้สึกนั้นอีกเหรอ ฉันถามพยาบาลเกี่ยวกับครอบครัวเขา พยาบาลบอกว่าเขาแต่งงานแล้วกับคุณหมอรักษาโรคเด็ก แล้วพยาบาลก็มองฉันแปลกๆเหมือนจะรู้อะไรบางอย่าง ฉันพยายามจะถามต่อแต่พยาบาลตัดบทว่า อย่าไปรู้เรื่องของคุณหมอเลยค่ะเป็นเรื่องส่วนตัวของคุณหมอค่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็จะออกจากโรงพยาบาลแล้ว ต่างคนต่างไปนะค่ะ พยาบาลพูดทิ้งท้ายชวนให้ฉันคิด จะไปจากกันทั้งแบบนี้เลยหรือไร
พรุ่งนี้แล้วซินะฉันจะออกจากโรงพยาบาล อยู่โรงพยาบาลนานเกือบ 10 วัน ได้เห็นคุณหมอแค่ครั้งเดียว ฉันให้น้องชายเตรียมของที่จะมอบให้คุณหมอ ถึงแม้ว่าจะไม่มีโอกาสได้พูดหรือกล่าวขอบคุณคุณหมอด้วยตัวเอง ฉันก็จะฝากของขวัญให้คุณหมอ และฉันก็มั่นใจว่าของขวัญชิ้นนี้คุณหมอต้องชอบและเก็บไว้ตลอดไป หรือไม่ก็ทิ้งลงถังขยะเมื่อเปิดอ่านแล้ว สุดแล้วแต่ใจคุณหมอเลยค่ะ ฉันคิดในใจและเสี่ยงดวงดูละกัน
เช้ามาน้องชายเตรียมของขวัญให้คุณหมอตามที่ฉันบอก ฉันฝากพยาบาลเฝ้าไข้ไว้ให้คุณหมอ พยาบาลบอกว่าเธอจะเอาให้คุณหมอเมื่อคุณหมอกลับมาจากต่างประเทศก่อน อ๋อ..ที่คุณหมอหายไปเพราะต้องรีบไปดูงานต่างประเทศ ฉันคิดว่าเขาไม่อยากเห็นหน้าฉันเสียอีก ฉันเริ่มดีใจนิดหนึ่งที่เขารีบไปเพราะมีเหตุผล คุณหมอคงไม่โกรธฉันมากขนาดไม่ให้อภัยฉันหรอกนะ แอบชื่นใจถ้าเป็นแบบนั้น ฉันจะรู้ได้อย่างไรนะว่าถ้าเขาได้รับของขวัญแล้ว เขาจะโยนทิ้งหรือเก็บเอาไว้
ก่อนออกจากห้องไปฉันขอร้องพยาบาลคนนั้นว่า ช่วยแอบสังเกตให้ฉันได้ไหมค่ะว่าเขาเก็บของที่ฉันให้เขาหรือทิ้งไป พยาบาลบอกว่าเธอจะสังเกตและแอบดูให้ ได้ผลอย่างไรเธอจะรายงานไป ทำให้ฉันหัวใจพองโตที่จะมีโอกาสได้รู้ข่าวคราวของคุณหมอบ้าง
วันเวลาผ่านไปเป็นวัน สัปดาห์ เดือน ข่าวคราวของเขาเงียบหายไป พยาบาลไม่รายงานมาเลย จะโทรไปหรือก็เกรงใจเธอ ฉันเฝ้าแต่รอคอยนานเป็นเดือน จนทำใจแล้วว่าคงไม่มีโอกาสรู้ได้แล้วว่าคุณหมอทำอย่างไรกับของขวัญที่ฉันให้เขาไป เวลาผ่านไปนานจนถึงวันกำหนดต้องไปตรวจหัวใจซ้ำเพื่อตรวจหลังการรักษา วันเวลานี้ฉันรอมานานเพราะจะได้มีโอกาสมาพบคุณหมอทินณวัฒน์อีกครั้ง
วันนี้ฉันแต่งตัวสวยเป็นพิเศษเพราะจะได้พบกับคนที่รอคอยมานาน พอพยาบาลหน้าห้องเรียกชื่อพิมพ์วดี ฉันรีบเดินเข้าไปเพราะคิดถึงคุณหมออยากได้มีโอกาสพูดบอกคุณหมอ และขอโทษอีกครั้งเพื่อไม่ให้มีอะไรติดค้างกันอีก ฉันจะได้จากไปอย่างไม่ทิ้งอะไรไว้ และไม่เก็บอะไรไว้ในใจเหมือนกัน จะคลายปัญหาที่เก็บมานานให้จบลงวันนี้หละ
พอประตูเปิดเข้าไปฉันเห็นคุณหมอนั่งอ่านไดอารี่เล่มเก่าเล่มหนึ่ง ฉันดีใจมากมันเป็นเล่มที่ฉันให้เขาเป็นของขวัญวันที่ออกจากโรงพยาบาลวันนั้น เขาไม่ได้ทิ้งมันลงถังขยะอย่างที่ฉันคิด เขาเขียนอะไรบางอย่างลงไปและส่งไดอารี่เล่มนั้นให้ฉัน ฉันใจสั่นคุณหมอเขียนตอบฉันว่าอะไรนะ ฉันรีบเปิดอ่านในขณะที่คุณหมอนั่งจ้องมองฉันนิ่ง ในข้อความนั้นก่อนหน้าฉันเขียนลงไปว่า “ ฉันขอโทษค่ะทินณวัฒน์ ที่ทิ้งคุณวันนั้น แต่ตอนนี้ฉันโดนดำรงค์เดชทิ้งฉันแล้ว เป็นการแก้แค้นคืนจากฟ้าข้างบน เป็นอันว่าเราไม่ติดค้างอะไรกันแล้วนะค่ะ ขอบพระคุณที่รักษาโรคหัวใจให้ฉัน ฉันจะไม่ลืมพระคุณในครั้งนี้ คุณจะขออะไรจากฉันได้เลย ฉันยินดีที่จะตอบแทนบุญคุณครั้งนี้ค่ะ”
ข้อความที่คุณหมอตอบมาคือ “ คุณเป็นรักครั้งแรกของผม และจะเป็นรักครั้งสุดท้ายของผมได้ไหม” ฉันอ่านจบและเขียนตอบข้อความนั่นไปว่า “ คุณเป็นรักครั้งแรกของฉันและจะเป็นรักครั้งสุดท้ายของฉันค่ะ” เรามองตาซึ่งกันและกัน ได้คำตอบมาแล้ว เพราะสายตาคู่นี้เราเคยมองกันเมื่อตอนอยู่ปี 1 ซึ่งก็ยังคงเป็นสายตาคู่เดิม กับความรู้สึกเก่าๆ...กลับคืนมาอีกครั้ง...