02/03/64
วันนี้ก็เป็นที่ฉันต้องร้องไห้อีกครั้ง ฉันรู้สึกหมดหวัง ไม่มีใครเข้าใจ ไม่มีใครรับฟัง ไม่มีใครถามถึงความรู้สึกของฉันเลย ฉันไปโรงเรียนด้วยความสิ้นหวัง
แบกความทุกข์กับกระเป๋าเป็นกิโลไปเรียน อยู่ที่โรงเรียนฉันยังมีความสุขมากกว่าการอยู่ที่บ้านซะอีก มีเพื่อน มีเสียงหัวเราะ มีความเป็นอิสระ จะมองว่าฉันเป็นเด็กที่ขี้เกียจไม่เอาไหนห่วงแต่เรื่องของตัวเองก็ได้ เพราะตอนนี้ไม่ว่าคำด่า คำไหนๆ ฉันก็โดนมาหมดแล้วจากแม่ของฉันเอง " เดี่ยวกูส่งไปอยู่กับพ่อเลย , ไปใหนก็ไปป่ะ,..., " ฉันเกียจตัวเองที่อ่อนแอ ชอบเปรียบตัวเองกับคนที่เก่งกว่าทุกเรื่อง แต่บางครั้งพวงเขาเหล่านั้น ก็ทำให้ฉันคิดได้ว่าพวกเขาก็ต้องผ่านเรื่องอะไรที่ทำให้ต้องพัฒนาตัวเองมากมาย ผ่านเรื่องที่แสนเจ็บปวดและทรมาณมาไม่ใช่น้อยและก็คงไม่ต่างกับคนอื่น แต่อาจจะเป็นฉันที่คาดหวังมาก คิดว่าต้องทำได้แน่ๆ ทังๆที่ยังไม่ได้พยายามแบบจริงๆจังๆเหมือนคนที่ตัวเองเอาไปเปรียบเลยสักนิด อย่างเรื่องสอบกลางภาคที่ผ่านมา เพราะฉันคาดหวังว่าสิ่งที่ฉันเขียนไปนั้นมากมายจะต้องได้คะแนนมากแน่ๆแต่พอรู้คะแนนสอบคือ ห่วยแตกมากๆ ไม่ผ่าน11วิชาแถมฉันยังได้คะแนนน้อยสุดของห้องอีกในห้องมีตั้ง 41 คน แต่ฉันไดน้อยสุด มันทำให้ฉันเครียดมากๆ ไม่อยากจะเชื่อไปเลย หลังจากสอบเสร็จฉันก็ตามแก้ข้อสอบจนมือชา นี้แหลนะ ที่เรียกว่ากรรมตามสนอง แต่ก็ไม่ได้จบแค่เรื่องนี้อีก โทรศัพท์ฉันมันจะอยู่ไม่รอดแล้ว หน้าจอคือไปหมด ช่วงนี้คือช่วงที่ฉันจะบ้าตายงานเยอะมากๆๆๆ เพราะเป็นช่วงที่ไกล้จะสอบปลายภาคแล้ว ทั้งงานชุมนุม ถ่ายหนัง ชีทใบงาน การทำพาวเวอร์พร้อย สมุดพับ สรุปคลิปวีดีโอต่างๆเยอะไปหมด กำหนดส่งนี้คือวันเดียวกัน พองานเยอะขึ้นมันก็ทำให้ฉันไม่ค่อยมีเวลาไปช่วยงานแม่เลยสักนิดเดียว มีครั้งสองสามเท่านั้นที่ฉันจะได้ไป แม่ก็บ่นและเครียดไม่ต่างจากฉัน ฉันรู้และเข้าใจสถานะการ การเงินในบ้านที่กำลังขาดแคลนมากๆ ตอนนี้ แม่ต้องทำงานทั้งวัน ทำเสริมหลายอย่างเพราะค่าใช่จ่ายที่มากเกินรายรับ งานพวกนี้คือรายได้ ถึงแม้จะทำมากแค่ไหน มันก็ทำได้เพียงแก้ขัดเท่านั้น ฉันก็อย่างที่จะช่วยแม่ แต่ก็นะ การบ้านที่ได้มาปฏิเสธไม่ได้เลย เพราะมันทำจนไม่ได้ทำงานบ้าน ฉันเข้าใจว่างานพวกนี้มันเป็นหน้าที่ที่ฉันต้องมีความรับผิดชอบมากกว่านี้ ฉันยอมรับที่ฉันละเลยหน้าที่ แต่เรื่องพวกนี้ก็ทำให้ฉันกับแม่ไม่เข้าใจกันเลย แม่ชอบพูดเสมอว่า "ฟังกูพูด"
อ้ายยยยย ทุกเรื่องที่แม่พูดมาร้อยแปดประการนั้นฉันรับรู้และรับฟังและพยายามที่จะนำไปปรับใช้ แต่...แม่ไม่เคยฟังฉันเลย ฉันพยายามที่จะพูดและอธิบายสิ่งที่ฉันต้องการจะบอกแม่เกี่ยวกับความคิดของฉันแต่ เข้าไม่ฟังมันทำให้ในตอนที่ฉันกับแม่ทะเลาะกัน ฉันเป็นได้แค่ผู้ที่รับฟังเท่านั้น บอกตัวเองเสมอว่าฉันผิดเอง สิ่งที่ฉันสามารถระบายมันออกมาได้คือทางนี้เท่านั้น
ปัญหาของเด็กมีปัญหา
วันนี้ก็เป็นที่ฉันต้องร้องไห้อีกครั้ง ฉันรู้สึกหมดหวัง ไม่มีใครเข้าใจ ไม่มีใครรับฟัง ไม่มีใครถามถึงความรู้สึกของฉันเลย ฉันไปโรงเรียนด้วยความสิ้นหวัง
แบกความทุกข์กับกระเป๋าเป็นกิโลไปเรียน อยู่ที่โรงเรียนฉันยังมีความสุขมากกว่าการอยู่ที่บ้านซะอีก มีเพื่อน มีเสียงหัวเราะ มีความเป็นอิสระ จะมองว่าฉันเป็นเด็กที่ขี้เกียจไม่เอาไหนห่วงแต่เรื่องของตัวเองก็ได้ เพราะตอนนี้ไม่ว่าคำด่า คำไหนๆ ฉันก็โดนมาหมดแล้วจากแม่ของฉันเอง " เดี่ยวกูส่งไปอยู่กับพ่อเลย , ไปใหนก็ไปป่ะ,..., " ฉันเกียจตัวเองที่อ่อนแอ ชอบเปรียบตัวเองกับคนที่เก่งกว่าทุกเรื่อง แต่บางครั้งพวงเขาเหล่านั้น ก็ทำให้ฉันคิดได้ว่าพวกเขาก็ต้องผ่านเรื่องอะไรที่ทำให้ต้องพัฒนาตัวเองมากมาย ผ่านเรื่องที่แสนเจ็บปวดและทรมาณมาไม่ใช่น้อยและก็คงไม่ต่างกับคนอื่น แต่อาจจะเป็นฉันที่คาดหวังมาก คิดว่าต้องทำได้แน่ๆ ทังๆที่ยังไม่ได้พยายามแบบจริงๆจังๆเหมือนคนที่ตัวเองเอาไปเปรียบเลยสักนิด อย่างเรื่องสอบกลางภาคที่ผ่านมา เพราะฉันคาดหวังว่าสิ่งที่ฉันเขียนไปนั้นมากมายจะต้องได้คะแนนมากแน่ๆแต่พอรู้คะแนนสอบคือ ห่วยแตกมากๆ ไม่ผ่าน11วิชาแถมฉันยังได้คะแนนน้อยสุดของห้องอีกในห้องมีตั้ง 41 คน แต่ฉันไดน้อยสุด มันทำให้ฉันเครียดมากๆ ไม่อยากจะเชื่อไปเลย หลังจากสอบเสร็จฉันก็ตามแก้ข้อสอบจนมือชา นี้แหลนะ ที่เรียกว่ากรรมตามสนอง แต่ก็ไม่ได้จบแค่เรื่องนี้อีก โทรศัพท์ฉันมันจะอยู่ไม่รอดแล้ว หน้าจอคือไปหมด ช่วงนี้คือช่วงที่ฉันจะบ้าตายงานเยอะมากๆๆๆ เพราะเป็นช่วงที่ไกล้จะสอบปลายภาคแล้ว ทั้งงานชุมนุม ถ่ายหนัง ชีทใบงาน การทำพาวเวอร์พร้อย สมุดพับ สรุปคลิปวีดีโอต่างๆเยอะไปหมด กำหนดส่งนี้คือวันเดียวกัน พองานเยอะขึ้นมันก็ทำให้ฉันไม่ค่อยมีเวลาไปช่วยงานแม่เลยสักนิดเดียว มีครั้งสองสามเท่านั้นที่ฉันจะได้ไป แม่ก็บ่นและเครียดไม่ต่างจากฉัน ฉันรู้และเข้าใจสถานะการ การเงินในบ้านที่กำลังขาดแคลนมากๆ ตอนนี้ แม่ต้องทำงานทั้งวัน ทำเสริมหลายอย่างเพราะค่าใช่จ่ายที่มากเกินรายรับ งานพวกนี้คือรายได้ ถึงแม้จะทำมากแค่ไหน มันก็ทำได้เพียงแก้ขัดเท่านั้น ฉันก็อย่างที่จะช่วยแม่ แต่ก็นะ การบ้านที่ได้มาปฏิเสธไม่ได้เลย เพราะมันทำจนไม่ได้ทำงานบ้าน ฉันเข้าใจว่างานพวกนี้มันเป็นหน้าที่ที่ฉันต้องมีความรับผิดชอบมากกว่านี้ ฉันยอมรับที่ฉันละเลยหน้าที่ แต่เรื่องพวกนี้ก็ทำให้ฉันกับแม่ไม่เข้าใจกันเลย แม่ชอบพูดเสมอว่า "ฟังกูพูด"
อ้ายยยยย ทุกเรื่องที่แม่พูดมาร้อยแปดประการนั้นฉันรับรู้และรับฟังและพยายามที่จะนำไปปรับใช้ แต่...แม่ไม่เคยฟังฉันเลย ฉันพยายามที่จะพูดและอธิบายสิ่งที่ฉันต้องการจะบอกแม่เกี่ยวกับความคิดของฉันแต่ เข้าไม่ฟังมันทำให้ในตอนที่ฉันกับแม่ทะเลาะกัน ฉันเป็นได้แค่ผู้ที่รับฟังเท่านั้น บอกตัวเองเสมอว่าฉันผิดเอง สิ่งที่ฉันสามารถระบายมันออกมาได้คือทางนี้เท่านั้น