จากใจผู้ชายคนหนึ่ง ที่มีทางเลือกไม่มากนัก หรือแทบไม่มีเลย

ผมปลูกต้นไม้ พูดคุยกับพวกเขาทุกเช้า เพราะมันเหลือแค่สิ่งเดียว และพื้นที่เดียวที่ผมจะระบายได้ ผมเชื่อว่าเขาเข้าใจผม และบางต้นก็พร้อมจะตายไปและนำสิ่งที่ผมระบาย และความทุกข์บางส่วนไปด้วย 
ขอบคุณนะ "ชวนชม" และต้นไม้อีกหลายๆต้น ที่รับฟังความทุกข์แล้วตายไปพร้อมกับความทุกข์ที่ได้ฟัง
ขอบคุณนะต้นไม้ทุกต้น ที่รับฟังผม บางต้นอาจจะต้องรับหยดน้ำตาผมไป 
ขอบคุณจริงๆ กับต้นไม้ทุกต้น ที่ซับพลังลบไปบ้าง 
อืมม......
ครบเดือนแล้วนะ ที่ผมนอนเร็ว และหลับให้ลึก ตามคำแนะนำ มันลืมได้จริงๆนั่นแหละ มันทำให้สมอง ให้จิตใจผมได้พักจริงๆ ตามคำแนะนำ ทำให้ผมได้รู้ว่า ถ้าการหลับลึก เป็นการพักกายพักจิตใจได้จริงๆ ความตายก็เป็นทางที่ถูกต้องแล้ว อีกนานแค่ไหนนะ ผมจะสู้ได้อีกนานแค่ไหน 

อยากจะซบตัวนอนซ่อนกายในเงาจันทร์ จะหลับฝันไม่ขอตื่นขึ้นมา....

ปล. ผมโพสระบาย ไม่ใช่เพื่อเรียกร้องความสนใจ ไม่ได้ต้องการเป็นตัวตลกของใครครับ