อยู่ๆก็นึกถึงเรื่องที่เกือบจะลืมไปแล้ว
ประมาณไม่ป.1ก็ป.2 นี่แหละ ตอนนั้นเป็นงานศพญาติข้างบ้าน และด้วยความที่เรายังเด็กเลยไม่ได้ไปฟังพระสวดอภิธรรม เพราะพ่อแม่ให้อยู่บ้าน
เท่าที่จำได้วันนั้นอยู่3คน เรา น้าเรา ที่อยู่มัธยมปลาย และ น้องชายเราซึ่งห่างกับเรา2ปี
ตอนนั้นเวลาประมาณ1ทุ่มเข้า2ทุ่ม ด้วยความที่เราเป็นคนหลับยากเพราะเสียงพระสวดอภิธรรม เสียงคนหน้าบ้านดังมาก เลยตื่นอยู่แต่ว่าน้องเราหลับแล้ว ส่วนน้าเราก็เครียดเรื่องการสอบเข้ามหาวิทยาลัย
ตอนนั้นเราก็ไม่รู้จะทำอะไรดีเบื่อมากเลยออกจากบ้านไปนั่งเล่นบนเตียงหน้าบ้าน และมันตรงกับเพื่อนแถวบ้านเราเขามาชวนเราไปเล่นเกมพอดี เกมซ่อนแอบ รวมๆแล้วก็มีกันประมาณ7-8คน คนรู้จักกันหมดเลย เรียนโรงเรียนเดียวกัน
เราเลยไหนๆก้ไม่มีอะไรทำก็เลยโอเคเล่นกับเขา
โดยแบ่งเป็นคนหา2คน และ คนซ่อนอีก5คน เขตก็ไม่ได้ไกลมากอยู่ตรงข้ามกับบ้านงานศพเลยพวกเราก็จะเล่นประมาณถ้าโป้งใครแล้วคนที่ถูกโป้งก็จะเดินตามคนที่หา จนคนหาโป้งครบทั้ง5คน
แล้วคนก็เยอะเลยไม่ได้กลัวอะไรกันมากมาย
ตอนนั้นเราเป็นคนหากับหลานเรา
เราก็เดินคู่กันไปโป้งคนนั้นคนนี้ไปเรื่อยๆ จนเหลือคนสุดท้าย คือ หลานเราที่เป็นผู้หญิง
เราหาแล้วหาอีกจนมันหมดเวลา ก็ไม่มีใครเจอ เราทุกคนช่วยกันตามหานาง แต่ไม่เจอนาง ไม่รู้ว่านางไปซ่อนอยู่ที่ไหน
แล้วเราก็นึกถึงคำพูดยายเราที่บอกว่าห้ามเล่นซ่อนแอบตอนกลางคืนผีจะเอาไปซ่อน
เรากลัวมากว่าหลานจะเป็นอะไรตอนนั้นหากันให้ว่อนร่วมมือร่วมใจตะโกนเรียก ตามหาสักพักใหญ่ จนมีคนตะโกนมาว่านี่ไง เจอแล้ว เราทุกคนเลยรีบไปตามต้นเสียง ไปเจอหลานเรานั่งกอดเข่าร้องไห้โดยก้มหน้าอยู่ เราก็รีบไปถามเป็นอะไรบ้างไหมถามนั่นถามนี่ จนหลายเรามาบอกว่า คือนางอ่ะก็ซ่อนอยู่หลังต้นไม้ด้านหลังนี่แหละ(เป็นเหมือนพุ่มต้นมะขามเล็กๆ) แต่นางก็แบบเริ่มรู้สึกกลัวเพราะแถวนี้มีนางซ่อนอยู่คนเดียว เลยออกมาซ่อนด้านหน้าต้นไม้แทน (หลบอยู่ในเงาต้นไม้) แต่ไม่ว่ายังไงก็ไม่มีใครเห็นนาง เดินผ่านนางไปเฉยๆทั้งที่มันไม่ได้เนียนขนาดนั้น เพราะมันมีแสงของไฟ แสงจันทร์ส่อง แต่ก็ยังไม่มีใครเห็น นางเริ่มรู้สึกแปลกๆเลยตะโกนแล้วโบกมือเรียกแต่ไม่มีใครได้ยิน นางบอกว่านางขยับไม่ได้ นางทำทุกวิถีทางแล้วก็ออกไปจากตรงนี่ไม่ได้ นางกลัวมากเลยนั่งร้องไห้แบบที่เห็น พอเราฟังปุ๊บเราก็พานางกลับเลย แยกย้ายกันจบแค่เท่านี้
เรื่องนี้ก็ผ่านมาหลายปีแล้วแต่เรายังไม่เข้าใจว่ามันคืออะไรกันแน่ ไม่มีใครอธิบายได้เลยนอกจากเราจะคาดการณ์เอาเอง ก็คือหลานเราโดนผีเอาไปซ่อนจริงๆ แต่ก็ไม่รู้คนที่บอกว่าเจอ เขาเจอได้ยังไงเขาบอกแค่ก็ทำแบบพวกเรานี่แหละตะโกนเรียก แล้วเขาเขาก็เห็นเอง...
ทุกคนคิดว่าสิ่งที่เราเจอมันคืออะไร
ประมาณไม่ป.1ก็ป.2 นี่แหละ ตอนนั้นเป็นงานศพญาติข้างบ้าน และด้วยความที่เรายังเด็กเลยไม่ได้ไปฟังพระสวดอภิธรรม เพราะพ่อแม่ให้อยู่บ้าน
เท่าที่จำได้วันนั้นอยู่3คน เรา น้าเรา ที่อยู่มัธยมปลาย และ น้องชายเราซึ่งห่างกับเรา2ปี
ตอนนั้นเวลาประมาณ1ทุ่มเข้า2ทุ่ม ด้วยความที่เราเป็นคนหลับยากเพราะเสียงพระสวดอภิธรรม เสียงคนหน้าบ้านดังมาก เลยตื่นอยู่แต่ว่าน้องเราหลับแล้ว ส่วนน้าเราก็เครียดเรื่องการสอบเข้ามหาวิทยาลัย
ตอนนั้นเราก็ไม่รู้จะทำอะไรดีเบื่อมากเลยออกจากบ้านไปนั่งเล่นบนเตียงหน้าบ้าน และมันตรงกับเพื่อนแถวบ้านเราเขามาชวนเราไปเล่นเกมพอดี เกมซ่อนแอบ รวมๆแล้วก็มีกันประมาณ7-8คน คนรู้จักกันหมดเลย เรียนโรงเรียนเดียวกัน
เราเลยไหนๆก้ไม่มีอะไรทำก็เลยโอเคเล่นกับเขา
โดยแบ่งเป็นคนหา2คน และ คนซ่อนอีก5คน เขตก็ไม่ได้ไกลมากอยู่ตรงข้ามกับบ้านงานศพเลยพวกเราก็จะเล่นประมาณถ้าโป้งใครแล้วคนที่ถูกโป้งก็จะเดินตามคนที่หา จนคนหาโป้งครบทั้ง5คน
แล้วคนก็เยอะเลยไม่ได้กลัวอะไรกันมากมาย
ตอนนั้นเราเป็นคนหากับหลานเรา
เราก็เดินคู่กันไปโป้งคนนั้นคนนี้ไปเรื่อยๆ จนเหลือคนสุดท้าย คือ หลานเราที่เป็นผู้หญิง
เราหาแล้วหาอีกจนมันหมดเวลา ก็ไม่มีใครเจอ เราทุกคนช่วยกันตามหานาง แต่ไม่เจอนาง ไม่รู้ว่านางไปซ่อนอยู่ที่ไหน
แล้วเราก็นึกถึงคำพูดยายเราที่บอกว่าห้ามเล่นซ่อนแอบตอนกลางคืนผีจะเอาไปซ่อน
เรากลัวมากว่าหลานจะเป็นอะไรตอนนั้นหากันให้ว่อนร่วมมือร่วมใจตะโกนเรียก ตามหาสักพักใหญ่ จนมีคนตะโกนมาว่านี่ไง เจอแล้ว เราทุกคนเลยรีบไปตามต้นเสียง ไปเจอหลานเรานั่งกอดเข่าร้องไห้โดยก้มหน้าอยู่ เราก็รีบไปถามเป็นอะไรบ้างไหมถามนั่นถามนี่ จนหลายเรามาบอกว่า คือนางอ่ะก็ซ่อนอยู่หลังต้นไม้ด้านหลังนี่แหละ(เป็นเหมือนพุ่มต้นมะขามเล็กๆ) แต่นางก็แบบเริ่มรู้สึกกลัวเพราะแถวนี้มีนางซ่อนอยู่คนเดียว เลยออกมาซ่อนด้านหน้าต้นไม้แทน (หลบอยู่ในเงาต้นไม้) แต่ไม่ว่ายังไงก็ไม่มีใครเห็นนาง เดินผ่านนางไปเฉยๆทั้งที่มันไม่ได้เนียนขนาดนั้น เพราะมันมีแสงของไฟ แสงจันทร์ส่อง แต่ก็ยังไม่มีใครเห็น นางเริ่มรู้สึกแปลกๆเลยตะโกนแล้วโบกมือเรียกแต่ไม่มีใครได้ยิน นางบอกว่านางขยับไม่ได้ นางทำทุกวิถีทางแล้วก็ออกไปจากตรงนี่ไม่ได้ นางกลัวมากเลยนั่งร้องไห้แบบที่เห็น พอเราฟังปุ๊บเราก็พานางกลับเลย แยกย้ายกันจบแค่เท่านี้
เรื่องนี้ก็ผ่านมาหลายปีแล้วแต่เรายังไม่เข้าใจว่ามันคืออะไรกันแน่ ไม่มีใครอธิบายได้เลยนอกจากเราจะคาดการณ์เอาเอง ก็คือหลานเราโดนผีเอาไปซ่อนจริงๆ แต่ก็ไม่รู้คนที่บอกว่าเจอ เขาเจอได้ยังไงเขาบอกแค่ก็ทำแบบพวกเรานี่แหละตะโกนเรียก แล้วเขาเขาก็เห็นเอง...