เราขอระบายหน่อยนะคะ เรารู้สึกแย่กะชีวิตเลยคะพอเจอคำนั้น ดูรู้สึกด้อยค่ามากเลยคะ
เรื่องมีอยู่ว่าเราโทรไปขอซื้อที่ข้างบ้านเราที่เราอยู่มาแต่เกิดอยากรู้ใกล้พ่อแม่ ..บ้านเราอยู่กันหลายคนคะเราเป็นพี่คนโตเอนาคตแยกครอบครัวเราก็อยากอยู่ใกล้พ่อกับแม่..พ่อกับแม่ก็อยากให้อยู่ใกล้ๆเลยให้เราลองโทรถามเจ้าของที่คือเป็นเงินก้อนนี้เป็นเงินเก็บของครอบครัวเลยก็ว่าได้ทั้งชีวิตมันอาจจะแค่เศษเงินของบางคนแต่สำหรับเราและครอบครัวเราคือทั้งชีวิต..เราเคยโทรไปขอซื้อแล้วเขาให้เราไปเช็คว่าตอนนี้ที่ผืนนี้อยู่ที่ราคาเท่าไหร่ เราก็เอาโฉนดที่บ้านเราไปเทียบกับกรมที่ดินให้เขาเช็คให้ราคาอยู่ที่ประมาณตารางวาละ16000 ก็เท่ากับที่ผืนอื่นๆในระแวกนั้นที่มีคนซื้อไป ที่เราจะซื้อ100ตาราง ตกประมาณล้าน6 พอเราเช็คเสร็จเงินที่ตั้งใจเก็บไว้ซื้อที่อยู่ในราคาที่สามารถซื้อได้พอตามราคาประเมินแต่เงินก้อนนี้สำหรับเรามานเยอะมาก เราได้โทรไปบอกราคาเขาตามที่เขาให้เราเช็คเพราะที่เป็นที่ไม่ได้โถมเป็นน้ำ เข้าซอยมาลึกไม่ได้ติดถนนหลัก เขาพูดกับเราเหมือนว่าเราไปกดราคาเขาเขาบอกราคาประเมินที่เขาให้รางวัดมาวัดอยู่ที่ตารางวาละ23000และไม่ขายต่ำกว่าราคาประเมิน แต่ราคาที่เขาบอกคือราคาของพื้นที่ถนนหลักที่ติดถนนและโถมแล้วจะอยู่ที่เท่านั้น ซึ่งเราก็รู้สึกว่าเราพูดความจิงและถ้าเขาจาขายเราก็อยากซื้อถ้าเรามีกำลังพอแต่ถ้าไม่ขายให้ก็ไม่เป็นไรเขาจะขายกี่บาทเราก็ไม่ว่าเพราะเราลองถามดูถ้าขายในราคาที่เราไหวเราก็จะขอซื้อ..ถือว่าเราบุญไม่สัมพันธ์พอกับที่ผืนนี้ แต่เขากลับถามเราว่าไหวเท่าไหร่เราบอกว่าไม่เกิน2ล้าน เขาพูดมาคำนึงว่าก็เพราะมีแค่นี้ถึงบอกเขาเท่านั้น คือเราบอกตามที่กรมที่ดินบอกมาเราไม่ได้โกหกหรือคิดไปกดราคาไรเขา...เราสึกจุกและน้ำตาไหลพอได้ยินคำว่าก็มีแค่นั้น ใช่คะเรามีแค่นี้ เราไม่มีสมบัติตกทอดมีที่มีทางแบบคนอื่นเขา ครอบครัวเราเก็บออมมาได้เท่านี้คะสำหรับเรามันมากนะคะ
เราแค่รู้สึกถ้าไม่อยากขายก็บอกเราดีๆก็ได้ยังไม่ขาย หรืออะไรก็ได้ ทำไมต้องเยียดเงินเราว่าก็เพราะมีแค่นั้น คำว่าแค่นั้นของคนเรามันต่างกันสำหรับเขาอาจแค่เศษเงินแต่สำหรับเรามันน้ำพักน้ำแรงของพ่อแม่เราทั้งชีวิตทำไมคนเราต้องดูถูกกัน
เรารู้สึกแย่ๆที่ได้ยินคำว่ามีแค่นั้น คำว่าแค่นั้นของคนเรามันมีค่าต่างกันนะคะ
เรื่องมีอยู่ว่าเราโทรไปขอซื้อที่ข้างบ้านเราที่เราอยู่มาแต่เกิดอยากรู้ใกล้พ่อแม่ ..บ้านเราอยู่กันหลายคนคะเราเป็นพี่คนโตเอนาคตแยกครอบครัวเราก็อยากอยู่ใกล้พ่อกับแม่..พ่อกับแม่ก็อยากให้อยู่ใกล้ๆเลยให้เราลองโทรถามเจ้าของที่คือเป็นเงินก้อนนี้เป็นเงินเก็บของครอบครัวเลยก็ว่าได้ทั้งชีวิตมันอาจจะแค่เศษเงินของบางคนแต่สำหรับเราและครอบครัวเราคือทั้งชีวิต..เราเคยโทรไปขอซื้อแล้วเขาให้เราไปเช็คว่าตอนนี้ที่ผืนนี้อยู่ที่ราคาเท่าไหร่ เราก็เอาโฉนดที่บ้านเราไปเทียบกับกรมที่ดินให้เขาเช็คให้ราคาอยู่ที่ประมาณตารางวาละ16000 ก็เท่ากับที่ผืนอื่นๆในระแวกนั้นที่มีคนซื้อไป ที่เราจะซื้อ100ตาราง ตกประมาณล้าน6 พอเราเช็คเสร็จเงินที่ตั้งใจเก็บไว้ซื้อที่อยู่ในราคาที่สามารถซื้อได้พอตามราคาประเมินแต่เงินก้อนนี้สำหรับเรามานเยอะมาก เราได้โทรไปบอกราคาเขาตามที่เขาให้เราเช็คเพราะที่เป็นที่ไม่ได้โถมเป็นน้ำ เข้าซอยมาลึกไม่ได้ติดถนนหลัก เขาพูดกับเราเหมือนว่าเราไปกดราคาเขาเขาบอกราคาประเมินที่เขาให้รางวัดมาวัดอยู่ที่ตารางวาละ23000และไม่ขายต่ำกว่าราคาประเมิน แต่ราคาที่เขาบอกคือราคาของพื้นที่ถนนหลักที่ติดถนนและโถมแล้วจะอยู่ที่เท่านั้น ซึ่งเราก็รู้สึกว่าเราพูดความจิงและถ้าเขาจาขายเราก็อยากซื้อถ้าเรามีกำลังพอแต่ถ้าไม่ขายให้ก็ไม่เป็นไรเขาจะขายกี่บาทเราก็ไม่ว่าเพราะเราลองถามดูถ้าขายในราคาที่เราไหวเราก็จะขอซื้อ..ถือว่าเราบุญไม่สัมพันธ์พอกับที่ผืนนี้ แต่เขากลับถามเราว่าไหวเท่าไหร่เราบอกว่าไม่เกิน2ล้าน เขาพูดมาคำนึงว่าก็เพราะมีแค่นี้ถึงบอกเขาเท่านั้น คือเราบอกตามที่กรมที่ดินบอกมาเราไม่ได้โกหกหรือคิดไปกดราคาไรเขา...เราสึกจุกและน้ำตาไหลพอได้ยินคำว่าก็มีแค่นั้น ใช่คะเรามีแค่นี้ เราไม่มีสมบัติตกทอดมีที่มีทางแบบคนอื่นเขา ครอบครัวเราเก็บออมมาได้เท่านี้คะสำหรับเรามันมากนะคะ
เราแค่รู้สึกถ้าไม่อยากขายก็บอกเราดีๆก็ได้ยังไม่ขาย หรืออะไรก็ได้ ทำไมต้องเยียดเงินเราว่าก็เพราะมีแค่นั้น คำว่าแค่นั้นของคนเรามันต่างกันสำหรับเขาอาจแค่เศษเงินแต่สำหรับเรามันน้ำพักน้ำแรงของพ่อแม่เราทั้งชีวิตทำไมคนเราต้องดูถูกกัน