ทำไงให้คิดบ้านน้อยลง

สวัสดีค่ะ วันนี้มีเรื่องอยากมาระบาย คืออวันนี้เป็นวันแรกและครั้งแรกที่ได้อยู่หอคนเดียว ความรู้สึกบอกไม่ถูกรู้อย่างเดียวว่าคิดถึงบ้าน อยากกลับบ้านไปหาพ่อแม่ ร้องไห้ตลอดทางเลยค่ะ ตอนที่แม่มาส่งอยากจะยื้อแม่ไว้ให้แม่อยู่ด้วยแต่แม่เองก็ต้องกลับไปทำงาน มองหน้าแม่แล้วสงสารแม่มากแม่ต้องทำงานคนเดียวหาเงินส่งเสียเราเรียนจนจบ ตอนนี้เพิ่งได้งานใหม่ความรู้สึกแรกที่บอกแม่ว่าได้งาน แม่ดีใจมากเลยค่ะ แม่ยิ้มและภูมิใจในตัวเรามากแต่ต่างจากเราที่ไม่อยากทำงานไกลบ้าน แต่ความที่เห็นแม่ทำงานหนักมาโดยตลอดเลยทำให้เราต้องสู้ ต้องแอบร้องไห้คนเดียว คิดถึงพ่อแม่ ถ้าตอนนี้อยู่บ้านเราคงกินข้าวด้วยกัน ผิงไฟด้วยกัน เล่นกับหลาน มันพอจะมีวิธีไหนมั๊ยคะที่ทำให้เราเข้มแข็ง ไม่ร้องไห้?