อายุเลยเลข 3 มาสักพักแล้ว
ที่ผ่านมาไม่ค่อยได้ทำงานประจำ ส่วนใหญ่จะเป็นฟรีแลนซ์ เนื่องด้วย นิสัยส่วนตัวไม่ค่อยชอบเข้าสังคมเท่าไร (อยู่ได้ แต่นานๆไปจะรู้สึกกระอักกระอ่วน) โดยที่ส่วนตัว มั่นใจว่า ตัวเองเป็นคนที่คิดถึงใจผู้อื่นก่อนเสมอ ไม่เคยคิดร้ายกับใคร (ถ้าไม่โดนทำอะไรก่อน)
รู้ตัวว่าถึงตอนนี้ตัวเองมีสกิลการเข้าสังคมน้อยมาก ที่ผ่านมา เจอประสบการณ์ไม่ค่อยดีเกี่ยวกับการเข้าสังคมกับผู้อื่นสักเท่าไรตั้งแต่เด็กๆ อาจด้วยเป็นคน sensitive กับคำพูดคน เก็บทุกอย่าง เลยกลายเป็นคนปิดตัวเอง ไม่มั่นใจไป ดูไม่เป็นผู้ใหญ่ในด้านเข้าสังคมสักที
ตอนนี้กลับมาทำงานประจำมาได้2ปีกว่า เพราะคิดว่ารายได้มั่นคงกว่า เรื่องทำงานไม่มีปัญหา
แต่ปัญหาส่วนใหญ่ในที่ทำงานที่เจอมักจะเป็นเรื่องคน เข้ากับคนไม่ค่อยได้ ด้วยความเป็นคนขี้เกรงใจคน เพราะกลัวว่าบางทีคำพูดเราอาจไปทำร้ายใครโดยที่ไม่ได้ตั้งใจ จึงมักเงียบๆ ไม่ค่อยพูดอะไร (คนที่อยู่ด้วยจึงมักเกร็งๆ) คนโยนมุกมา, พยายามมาชวนคุย ก็ไม่มั่นใจที่จะตอบ (แต่มั่นใจในสกิลการทำงาน) บางทีจึงโดนบางคนมองข้ามหัว เจ้านายที่บางทีว่าเราเสียงดัง ต่อหน้ารุ่นน้อง เวลาเราทำงานพลาด (หลายๆทีก็ไม่ใช่ความผิดเรา แต่นึกเหตุการณ์ไม่ทัน จึงได้แต่เงียบๆงงๆรับไว้) แม้กระทั่งเด็กที่อายุน้อยกว่า10ปีที่มักทำตัวนอบน้อมและเลือกไหว้คนอื่น แต่เว้นเราไว้ จนนานเข้ามันสะสมกลายเป็นความรู้สึกไร้ค่าในตัวเอง
รู้สึกว่าตอนเราทำงานอิสระ เรารู้สึกมีเกียรติ มีศักดิ์ศรีมากกว่านี้ เคยมีผลงานไปต่างประเทศ เคยเป็นหนึ่งในตัวเด่นๆในวงการที่ทำ แต่ตอนนี้เหมือนเศษใบไม้ที่ปลิวไปมา ในที่ทำงาน ไม่ได้มีกลุ่มก้อนกับใคร (แปลกที่ลึกๆ จริงๆแล้วก็ไม่ได้อยากเป็นกลุ่มก้อนกับใคร)
จากที่เล่ามาทั้งหมด ความรู้สึกไร้ค่า โดนมองข้ามหัว โดนพูดแบบไม่เกรงใจใครทั้งที่เราพูดจาให้เกียรติ กับทุกคน มันกลับกลายเป็นความรู้สึกรุนแรง..
ตอนนี้รู้สึกว่า หากใครมาพูดไม่เข้าหู หรือ มาจงใจทำร้ายจิตใจ เราพร้อมจะชนกับทุกคนด้วยความรุนแรง (ไม่ใช่ในแง่การใช้กำลัง แต่เป็นไปในทางคำพูด (แต่ท้ายสุด ถ้าเค้าอยากด้านกำลัง ก็พร้อม)) ทั้งที่รู้ว่าผิดแต่ก็รู้สึกเหมือนโดนดึงเข้า dark side มากเลยครับตอนนี้
ปัญหาในชีวิตก่อนหน้านี้ บวกกับสถานะการณ์ตอนนี้กลัวตัวเองจะกลายเป็นโรคซึมเศร้ามากเลยครับ งงมากว่าตัวเองทนอยู่มาได้อย่างไรนานเป็นปี
อยากจะลาออกจากงานมากๆ แต่มีแต่คนบอกว่าช่วงนี้หากมีงานให้เกาะไว้ดีดี ความรู้สึกมันหมุนวนอยู่ตรงนี้ เหมือนแก้ไม่ตกเลยครับ
อยากระบายให้แฟนฟังก็เกรงใจเพราะแฟนก็เป็นคนเครียดง่าย และ เครียดเรื่องงานอยู่เป็นประจำ
อยากไปปรึกษาหมอจิตวิทยามาก แต่ก็ดูน่าอาย ถ้าเล่าก็รู้สึกเหมือนเป็นไม่มีใครคบ
ขอขอบคุณที่อ่านและรับฟัง มาถึงบรรทัดนี้ครับ ตอนนี้ไม่แน่ใจความรู้สึกตัวเองเลยด้วยซ้ำว่า อยากหาทางออกหรือแค่อยากหาที่ระบาย มันอัดอั้นมากเลย (ว่าได้นะครับ แต่อย่าแรง ตอนนี้รู้สึกบอบบางมากๆ)
ช่วงนี้รู้สึกแปลกๆกับชีวิตครับ
ที่ผ่านมาไม่ค่อยได้ทำงานประจำ ส่วนใหญ่จะเป็นฟรีแลนซ์ เนื่องด้วย นิสัยส่วนตัวไม่ค่อยชอบเข้าสังคมเท่าไร (อยู่ได้ แต่นานๆไปจะรู้สึกกระอักกระอ่วน) โดยที่ส่วนตัว มั่นใจว่า ตัวเองเป็นคนที่คิดถึงใจผู้อื่นก่อนเสมอ ไม่เคยคิดร้ายกับใคร (ถ้าไม่โดนทำอะไรก่อน)
รู้ตัวว่าถึงตอนนี้ตัวเองมีสกิลการเข้าสังคมน้อยมาก ที่ผ่านมา เจอประสบการณ์ไม่ค่อยดีเกี่ยวกับการเข้าสังคมกับผู้อื่นสักเท่าไรตั้งแต่เด็กๆ อาจด้วยเป็นคน sensitive กับคำพูดคน เก็บทุกอย่าง เลยกลายเป็นคนปิดตัวเอง ไม่มั่นใจไป ดูไม่เป็นผู้ใหญ่ในด้านเข้าสังคมสักที
ตอนนี้กลับมาทำงานประจำมาได้2ปีกว่า เพราะคิดว่ารายได้มั่นคงกว่า เรื่องทำงานไม่มีปัญหา
แต่ปัญหาส่วนใหญ่ในที่ทำงานที่เจอมักจะเป็นเรื่องคน เข้ากับคนไม่ค่อยได้ ด้วยความเป็นคนขี้เกรงใจคน เพราะกลัวว่าบางทีคำพูดเราอาจไปทำร้ายใครโดยที่ไม่ได้ตั้งใจ จึงมักเงียบๆ ไม่ค่อยพูดอะไร (คนที่อยู่ด้วยจึงมักเกร็งๆ) คนโยนมุกมา, พยายามมาชวนคุย ก็ไม่มั่นใจที่จะตอบ (แต่มั่นใจในสกิลการทำงาน) บางทีจึงโดนบางคนมองข้ามหัว เจ้านายที่บางทีว่าเราเสียงดัง ต่อหน้ารุ่นน้อง เวลาเราทำงานพลาด (หลายๆทีก็ไม่ใช่ความผิดเรา แต่นึกเหตุการณ์ไม่ทัน จึงได้แต่เงียบๆงงๆรับไว้) แม้กระทั่งเด็กที่อายุน้อยกว่า10ปีที่มักทำตัวนอบน้อมและเลือกไหว้คนอื่น แต่เว้นเราไว้ จนนานเข้ามันสะสมกลายเป็นความรู้สึกไร้ค่าในตัวเอง
รู้สึกว่าตอนเราทำงานอิสระ เรารู้สึกมีเกียรติ มีศักดิ์ศรีมากกว่านี้ เคยมีผลงานไปต่างประเทศ เคยเป็นหนึ่งในตัวเด่นๆในวงการที่ทำ แต่ตอนนี้เหมือนเศษใบไม้ที่ปลิวไปมา ในที่ทำงาน ไม่ได้มีกลุ่มก้อนกับใคร (แปลกที่ลึกๆ จริงๆแล้วก็ไม่ได้อยากเป็นกลุ่มก้อนกับใคร)
จากที่เล่ามาทั้งหมด ความรู้สึกไร้ค่า โดนมองข้ามหัว โดนพูดแบบไม่เกรงใจใครทั้งที่เราพูดจาให้เกียรติ กับทุกคน มันกลับกลายเป็นความรู้สึกรุนแรง..
ตอนนี้รู้สึกว่า หากใครมาพูดไม่เข้าหู หรือ มาจงใจทำร้ายจิตใจ เราพร้อมจะชนกับทุกคนด้วยความรุนแรง (ไม่ใช่ในแง่การใช้กำลัง แต่เป็นไปในทางคำพูด (แต่ท้ายสุด ถ้าเค้าอยากด้านกำลัง ก็พร้อม)) ทั้งที่รู้ว่าผิดแต่ก็รู้สึกเหมือนโดนดึงเข้า dark side มากเลยครับตอนนี้
ปัญหาในชีวิตก่อนหน้านี้ บวกกับสถานะการณ์ตอนนี้กลัวตัวเองจะกลายเป็นโรคซึมเศร้ามากเลยครับ งงมากว่าตัวเองทนอยู่มาได้อย่างไรนานเป็นปี
อยากจะลาออกจากงานมากๆ แต่มีแต่คนบอกว่าช่วงนี้หากมีงานให้เกาะไว้ดีดี ความรู้สึกมันหมุนวนอยู่ตรงนี้ เหมือนแก้ไม่ตกเลยครับ
อยากระบายให้แฟนฟังก็เกรงใจเพราะแฟนก็เป็นคนเครียดง่าย และ เครียดเรื่องงานอยู่เป็นประจำ
อยากไปปรึกษาหมอจิตวิทยามาก แต่ก็ดูน่าอาย ถ้าเล่าก็รู้สึกเหมือนเป็นไม่มีใครคบ
ขอขอบคุณที่อ่านและรับฟัง มาถึงบรรทัดนี้ครับ ตอนนี้ไม่แน่ใจความรู้สึกตัวเองเลยด้วยซ้ำว่า อยากหาทางออกหรือแค่อยากหาที่ระบาย มันอัดอั้นมากเลย (ว่าได้นะครับ แต่อย่าแรง ตอนนี้รู้สึกบอบบางมากๆ)