เรื่องสั้นเมืองนอกในวันวาน จากประสบการณ์จริง ชุด คำสารภาพของเด็กเร่ร่อน(ภาคอดีตกาล) : ตอนที่ 2  I will survive

คำเตือน..              เรต 18+ เนื้อหา ภาษา ไม่เหมาะสำหรับผู้มีอายุต่ำกว่า 18ปี
......................................................................................

ความเดิมตอนที่แล้ว :  https://pantip.com/topic/40356941
........................................................................................... 

ชุด คำสารภาพของเด็กซ่อง (ภาคอนาคตกาล) 
              ตอนที่ 1               https://pantip.com/topic/40324490
              ตอนที่  2              https://pantip.com/topic/40329014
              ตอนที่  3              https://pantip.com/topic/40333434
              ตอนที่  4              https://pantip.com/topic/40339867
              ตอนที่  5  (จบ)     https://pantip.com/topic/40344608
..........................................................................................................

จากเมืองAuckland มายังเมืองRotorua ระยะทาง 228 กิโลเมตร ใช้เวลาขับรถประมาณเกือบ 3ชั่วโมง (แล้วแต่สภาพการจราจรและความเร็วที่ใช้)

เจ้าของรถมาส่งCharlie ที่ทะเลสาบ Rotorua ซึ่งเป็นหนึ่งใน land mark ของตัวเมือง 

เมืองRotorua เป็นหนึ่งในเมืองท่องเที่ยวที่มีชื่อเสียงของเกาะเหนือ นอกจากทิวทัศน์ของทะเลสาบที่สวยงาม ศูนย์วัฒนธรรมชนเผ่าเมารี(ชนเผ่าพื้นเมืองของนิวซีแลนด์) เสน่ห์เฉพาะตัวอีกอย่างหนึ่งของเมืองคือ กลิ่นกำมะถัน(กลิ่นคล้ายไข่เน่า) ที่พวยพุ่งออกมาจากพื้นดิน ฟุ้งตลบอบอวล และไอน้ำร้อนจากพลังงานความร้อนใต้พิภพ ปกคลุมไปทั่ว


Charlieไม่รอช้า มุ่งหน้าไปยังตู้โทรศัพท์สาธารณะทันที 

Charlie :                "ผมมาถึงแล้วนะ ตอนนี้อยู่หน้าทะเลสาบใกล้กับจุดบริการนักท่องเที่ยว"
Matt :                    "โอเค.. เดี๋ยวไปรับ รอแป๊บ"

15นาทีผ่านไป รถยนต์สีแดงแล่นเข้ามาในเลนส์ถนนหน้าทะเลสาบอย่างช้าๆ ตามด้วยเสียงปีบแตร 2ครั้ง

Charlieพยายามจ้องรถคันนั้นว่าใช่คนที่มารับตนหรือเปล่า เมื่อแน่ใจแล้ว จึงได้รีบวิ่งไปทันที

Matt :                    "ยินดีต้อนรับสู่ Rotorua การเดินทางเป็นยังไงบ้าง? ตัวจริงน่ากินมากกว่าในรูป"
Charlie :               "ขอบคุณครับ นั่งรถดูวิวเพลินจนลืมเวลา จากAuckland มาที่นี่วิวสวยมาก คุณก็หล่อกว่าที่คิดไว้เยอะเหมือนกัน"
Matt :                    "กินอะไรมารึยัง? หิวไหม?"
Charlie :               "ยังไม่หิวครับ เดี๋ยวรอไว้มื้อเย็นทีเดียว"

Charlieเพ่งมองฝ่ายตรงข้าม ผมหยักศกสีบลอนด์ ดวงตากลมโต นัยตาสีฟ้า จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากเรียว รูปร่างสูงโปร่ง ช่างมีเสน่ห์เย้ายวนใจนัก

Mattได้พาCharlie มาที่บ้าน ซึ่งอยู่อีกฝั่งหนึ่งของทะเลสาบ ตัวบ้านมีลักษณะกึ่งทาวน์เฮ้าส์กึ่งอพาร์ทเมนท์ขนาบถนนหน้าทะเลสาบ ภายในห้องรับแขก ห้องครัว และห้องนอน สามารถมองเห็นวิวทะเลสาบ 


MattเดินนำCharlie เข้ามาในห้องนอน

Charlie :                 "ผมชอบห้องคุณ เห็นวิวทะเลสาบชัดแจ๋ว ยิ่งตอนพระอาทิตย์ขึ้นและตกดิน บรรยากาศคงสวยโรแมนติกสุดๆ" 
Matt :                     "ชอบห้องอย่างเดียว เจ้าของห้องไม่ชอบเหรอ?"
Charlie :                "ชอบซิครับ ถ้าไม่ชอบคงไม่ใจง่ายหอบผ้าผ่อนตามมาหรอก"

ก่อนอาหารมื้อเย็น Charlieโดน Matt รับน้องไป 1ดอก พ่วงด้วยโปรโมชั่นเสริมก่อนนอนอีก 1ดอก ตบท้ายด้วยโปรฯรับอรุณในเช้าวันรุ่งขึ้น 1ดอก 

ตลอดระยะเวลา 2วัน ที่อยู่ด้วยกัน Charlieสามารถสัมผัสได้ถึงความสุขที่ไม่เคยได้รับมาก่อนตั้งแต่จำความได้ วันนี้จะเป็นวันสุดท้ายคืนสุดท้ายที่ได้อยู่กับเขา

ขณะกำลังคุยกันเรื่องความฝันและเส้นทางเดินในอนาคตของแต่ละฝ่าย Mattสามารถสัมผัสได้ว่า Charlieปิดบังบางสิ่ง เขาค่อยๆตะล่อมถามเลียบๆเคียงๆทีละนิด จนอีกฝ่ายยอมเปิดใจหมดเปลือก

Mattตัดสินใจให้Charlie อยู่กับเขาต่ออีก 3วัน เขาได้แนะนำและพาไปหาแหล่งข้อมูลเกี่ยวกับการหางานเก็บผักผลไม้ เช่น ศูนย์จัดหาคนงาน และหนังสือ-โบร์ชัวร์ที่อยู่ของฟาร์มต่างๆในละแวกนั้น

จนในที่สุดก็สามารถติดต่อนัดหมายกับฟาร์มแห่งหนึ่งที่อยู่ระหว่างเมืองRotorua กับเมืองHamilton  
 
งานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกรา วันนี้ก็มาถึงจนได้ ทั้งสองต้องร่ำลากัน เพื่อเดินตามหาฝันของตน ไม่รู้ว่าจะมีโอกาสได้กลับมาพบเจอกันอีกครั้งหรือเปล่าเน้อ? เพราะอีกไม่กี่สัปดาห์ Mattกำลังจะเดินทางท่องเที่ยวรอบโลก หาประสบการณ์ชีวิต เป็นเวลา 1ปี 

Mattยื่นเงินจำนวน NZ$100 ให้เพื่อเป็นค่ารถและค่าใช้จ่ายจิปาถะ แต่ Charlieเกรงใจไม่ขอรับไว้ เพราะที่ผ่านมาก็รบกวนมากพอแล้ว 

จากการคำนวณค่าใช้จ่ายต่างๆแล้ว ภายใน1สัปดาห์ น่าจะชักหน้าครอบคลุมถึงหลัง พอทำงานได้เงิน ยังสามารถหมุนทัน (ที่นิวซีแลนด์ค่าแรงทุกงานจ่ายเป็นรายสัปดาห์ รวมทั้งค่าเช่าและค่าต่างๆ จะมีแค่ไม่กี่แห่งจ่ายทุก 2สัปดาห์)

"ที่อยู่แม่ผม มีอะไรส่งข่าวมาหาผมได้ตามที่อยู่นี้ แต่ผมไม่มีเวลาตอบกลับ คงต้องรอปีหน้าโน่น โชคดีนะ" ก่อนที่จะแยกย้ายกันไป Mattได้ยื่นแผ่นกระดาษขนาดเท่านามบัตรให้อีกฝ่าย 

Charlieจะจดจำช่วงเวลาแห่งความสุขนี้ไปตลอด แม้ว่ามันจะเป็นช่วงเวลาสั้นก็ตาม
..........................................................................................................

หลังจากจ่ายค่าที่พัก(NZ$ 60ต่อสัปดาห์)  นอนรวมห้องละ6คน  และซื้ออาหารสดแห้งในซุปเปอร์มาร์เก็ต ให้เพียงพอสำหรับ 1สัปดาห์ (ขนมปัง แยม ไข่ไก่ คุ๊กกี้ ผลไม้ และของขบเคี้ยวต่างๆ) เหลือเงินในกระเป๋าไม่ถึง NZ$4 (ไม่เป็นไร เดี๋ยวทำงานแล้วก็ได้เงินมาหมุนเอง) 
*ในนิวซีแลนด์และออสเตรเลีย มักจะเรียกที่พักประเภท hostel & YHA ว่า Backpacker

ดั่งนรกชังหรือสวรรค์แกล้ง แทนที่จะได้ทำงานตลอดสัปดาห์ กลับมีฝนตกหนักราวฟ้ารั่ว 5วัน เลยไม่ได้ทำงานอย่างที่คาดหวัง (สัปดาห์นี้เหลืออีก 2วัน ถ้าทำงานก็ยังมีเงินพอจ่ายค่าเช่า)

พอถึงวันทำงานจริงๆ เหมือนเคราะห์ซ้ำกรรมซัดอีกรอบ  หัวหน้างานกลับไม่ชอบหน้า พยายามหาเรื่องตำหนิต่างๆนานา เก็บผลkiwi fruit ลูกเล็กบ้าง ดึงขั้วโดยไม่ใช้กรรไกรบ้าง ทั้งๆที่ Charlieปฏิบัติตามขั้นตอนคำแนะนำทุกอย่าง เก็บลูกใหญ่ ใช้กรรไกรตัดทุกลูก

เนื่องจากทุกคนต้องเอาผลไม้ที่ตัดได้มากองรวมกัน มีบางคนไม่ทำตามระเบียบขั้นตอน ทำงานมักง่าย ซึ่งจับมือใครดมไม่ได้ อีกทั้ง Charlieหน้าใหม่ด้วย เลยถูกเพ่งเล็งถูกเขม่นตามระเบียบ

หัวหน้างานทั้งวีนทั้งตะคอกใส่หลายครั้ง จนในที่สุดเขาตัดสินใจเลิกจ้าง โดยจ่ายค่าแรงให้เฉพาะที่ทำ 2ชั่วโมงแรกเท่านั้น (ชั่วโมงละNZ$10 ) รับค่าแรงเสร็จ เชิญไสหัวออกไปได้

Charlieเดินกลับที่พักอย่างมึนงง ทำไมต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วย? ทั้งที่พยายามทำงานอย่างเต็มกำลังความสามารถ ปฏิบัติตามกฏระเบียบทุกอย่าง มันช่างไม่ยุติธรรมเลย

ต่อไปนี้จะทำอย่างไรกับชีวิตดี? เงินที่ได้อย่าว่าแต่จ่ายค่าที่พักเลย จะพอยาใส้ไปได้ซักกี่มื้อเชียว คิดแล้วกลุ้ม

ด้านหน้า reception ที่พัก  มีโบรชัวร์ฟาร์มต่างๆในละแวกนั้น อย่างน้อยยังพอมีความหวังบ้าง ต้องสู้ให้ตายกันไปข้างหนึ่ง ใส่เกียร์เดินหน้าแล้ว ไม่มีถอยเด็ดขาด

Charlieเข้าไปในเมืองเพื่อหาตู้โทรศัพท์หยอดเหรียญ สมัครงานตามฟาร์มที่มีข้อมูล โทรไปทุกที่จนเงินร่อยหรอ ก็ยังไม่ได้งาน ทำไมซวยซ้ำซวยซ้อน

ตรงข้ามตู้โทรศัพท์ มีผับท้องถิ่น Charlieตัดสินใจเดินเข้าไปนั่งดื่มน้ำอัดลม (สั่งเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ไม่ได้ เพราะอายุไม่ถึง 18ปี) หามุมสงบเงียบปลอดผู้คนเพื่อทำใจปลงสังเวชกับความบัดซบที่เกิดขึ้น 

Charlieหยิบนิตยสารเกย์ในกระเป๋าเป้สะพาย ขึ้นมาเปิดอ่าน เผื่อจะหาหนทางได้บ้าง อ่านไปก็ไม่ได้อะไร เวลานี้ไม่มีจิตใจอยากทำอะไรทั้งนั้น มันวิตกกังวลสับสนไปหมด ชีวิตต้องพบกับทางตันแล้วเหรอ? ทำไมไปต่อไม่ได้ ทั้งที่พยายามต่อสู้แล้ว? หรือว่าเรายังสู้ไม่พอ?

น้ำตาแห่งความสิ้นหวัง ท้อแท้ ไหลออกมาจากสองตา โดยไม่สามารถควบคุมได้ มันคือน้ำตาแห่งความพ่ายแพ้ต่อโชคชะตาชีวิต

"ขอโทษครับ นั่งด้วยคนได้ไหม?" เสียงคนแปลกหน้าเอ่ยขึ้น

Charlieรีบใช้มือปาดน้ำตาที่แก้มทั้งสอง พร้อมหันไปมอง

ชายหนุ่มแปลกหน้าคนนั้น อายุ 24ปี หน้าตาออกแนวชนเผ่าเมารี ผมสีดำขลับ หน้าตาหล่อคม คิ้วดก ตาโตนัยตาสีน้ำตาล จมูกโด่งแหลม มีไรหนวดบนริมฝีปาก ผิวสีน้ำผึ้ง รูปร่างสูงใหญ่ ล่ำสัน 

Charlieพยักหน้าเชิญชวน

ชายหนุ่มแปลกหน้า :               "ผมชื่อ RJ คุณเป็นอะไรหรือเปล่า? ดูสีหน้าไม่ค่อยดีเลย"
Charlie :                                "Charlie ยินดีที่ได้รู้จักครับ มีเรื่องส่วนตัวนิดหน่อย สภาพเลยเป็นแบบนี้"
RJ :                                       "ผมมาขัดจังหวะคุณหรือเปล่า? บางทีคุณอาจอยากอยู่คนเดียว"
Charlie :                                "คุยได้ครับ มีคนคุยด้วยก็ดีเหมือนกัน จะได้ไม่ฟุ้งซ่าน เผื่อได้ไอเดียใหม่ๆ"
RJ :                                       "ยินดีอย่างยิ่ง ถ้าไม่รังเกียจ เล่าเรื่องไม่สบายใจให้ผมฟังได้ เผื่อสบายใจขึ้น อะไรที่ผมพอช่วยได้ ผมช่วยเต็มที่"
Charlie :                                "ขอบคุณมากครับ"

Charlieเล่าเรื่องทั้งหมดให้ RJฟัง การระบายความทุกข์กับคนแปลกหน้าที่ไม่รู้จัก บางครั้งก็เป็นการบำบัดทางอ้อมที่ดีวิธีหนึ่ง

RJ :                                       "เรื่องทั้งหมดเป็นแบบนี้เอง ถ้าไม่รังเกียจทำงานแลกที่พักกับอาหาร ผมยินดีช่วย มาทำงานกับทางบ้านผมไหม?"
Charlie :                                "จริงเหรอครับ? ตกลงและยินดีอย่างยิ่ง"

ในที่สุดก็มีอัศวินขี่ม้าขาวมาช่วยชีวิตเอาไว้ แม้จะทำงานไม่ได้เงิน แต่ยังมีที่ซุกหัวนอนและอาหารประทังให้รอดตาย กำขี้ดีกว่ากำตด

RJเริ่มขยับตัวเข้าใกล้ฝ่ายตรงข้ามทีละนิด(โต๊ะแบบนั่งแถวเดียวเรียงหน้ากระดาน) จมูกของเขาชนกับใบหูของอีกฝ่าย เขาค่อยๆใช้ปลายจมูกถูกไถกกหู จน Charlieรู้สึกสยิว+อ่อนระรวยไปทั้งตัว

"ย้ายไปอยู่กับผมเดี๋ยวนี้เลยนะ? คืนนี้จะได้สนุกด้วยกัน"    RJกระซิบข้างหู พร้อมใช้มือลูบบริเวณต้นขาของอีกฝ่าย

"รู้ได้ยังไงว่าผมเป็นเกย์?"    Charlieถามไถ่ด้วยความสงสัย

RJชี้มือไปยังนิตยสารเกย์ที่วางอยู่บนโต๊ะ    "ผมเห็นคุณเดินเข้ามาครั้งแรก ก็รู้สึกชอบคุณแล้ว พอเห็นสิ่งนี้วางอยู่บนโต๊ะ ยิ่งเพิ่มความมั่นใจขึ้นอีก"

หน้าตาอันหล่อเหลา รูปร่างที่มีเสน่ห์ดึงดูดทางเพศของชายหนุ่ม ทำให้ Charlie ตัดสินใจอย่างรวดเร็วโดยไม่ต้องคิดมาก